Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

The rough sketch, which the Cypriot, Nikos Charalambidis, drew in his childhood seems as has been his constant source of inspiration, ever since. This drawing of his family home was the only thing he was able to pick up and take with him, when he, as a little child, and his family were evicted, during the war. From the very beginning of his career, Charalambidis has devoted all his energy to forging multicultural communities and hybrid forms of survival [...]

Οι "Ουρανοί", μελάνια σε χαρτί, τελευταία εργασία του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου, δεν είναι παρά ένα πρόσχημα, μια αριστοτεχνικά μεταμφιεσμένη δήλωση πίστης του, μια εμμονή στις δυνατότητες του σχεδίου και της ζωγραφικής ως εικαστικού αξιώματος. Μοιάζουν με οθόνες που πάνω τους προβάλλονται τα οράματά του για την πορεία φύσης και πολιτισμού. Είναι τόποι συγκρούσεων και αντιπαλότητας ανάμεσα στην ανεξέλεγκτη δυναμική του φυσικού στοιχείου και στη μεθοδευμένη αντίστιξη της ανθρώπινης υπεροψίας. Ακόμη είναι φαντασιακά πεδία του πολιτισμού μας, λεπτομέρειες ενός κολοσσιαίου...

Δώδεκα ιστορίες. Δώδεκα απαντήσεις σε ερωτήματα παράδοξα και ανομολόγητα. Πώς νιώθουν οι γυναίκες που περνούν φευγαλέα από τη ζωή ενός διάσημου κατασκόπου; Τι συμβαίνει στους ήρωες μιας ταινίας μετά το τέλος της, ή όταν δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν πλέον στην πλοκή της; Ποια είναι η πραγματική δουλειά ενός νεκροθάφτη; Τι είδους διαθήκη θα άφηνε ο Αντίχριστος; Τι περιπέτειες έζησαν οι Ιππότες που δεν βρήκαν το Άγιο Δισκοπότηρο; Τι θα γινόταν αν η Βενετία ήταν στοιχειωμένη, ή αν τα μαγικά που κάνουν οι ταχυδακτυλουργοί δεν ήταν κόλπα; Τι απέγινε στ' αλήθεια ο Σέρλοκ Χολμς; Τ...

Οι "Ιστορίες που βγήκαν αληθινές" είναι οι ιστορίες που έγραψα για ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσα και στους οποίους οφείλω πολλά. Η υπερβολή που χαρακτήριζε τη ζωή τους ήταν το εισιτήριο της επιστροφής μου στον αόριστο χρόνο τους. Μαζί τους ακούγεται και η φωνή του μεγάλου αρχιτέκτονα και ποιητή Αριστομένη Προβελέγγιου μέσα από μια συνομιλία που γεννήθηκε με αφορμή μια ιστορία που ήταν αληθινή. Η εξομολόγησή του κλείνει μ' έναν ψίθυρο-επίκληση του αρχιτέκτονα που ανακαλύπτει πως το αληθινό του σπίτι πρέπει να είναι το ποίημα. Σε όσους διαδίδουν πως ορισμένοι από τους φ...

Η συλλογή των κειμένων που περιέχονται σε αυτόν τον τόμο έγινε με κριτήριο την ανάδειξη, όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτική, των σημαντικότερων φυσιογνωμιών και των προβληματικών που σημάδεψαν αυτό που θα ονομάζαμε μεταμαρξιστική αισθητική και λογοτεχνική θεωρία στη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Ένα δεύτερο κριτήριο επιλογής ήταν ακριβώς ο συγκριτικός χαρακτήρας των περισσοτέρων από τις προσεγγίσεις, ώστε να επιτρέπουν τα μέγιστα περιθώρια περαιτέρω κριτικού αναστοχασμού εκ μέρους του αναγνώστη. Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα για τον Γκέοργκ Λούκατς, τον Λυσιέν Γκολντμάν, το...

Στη διεθνή συνάντηση των τεχνών που εξελίσσεται στη Μπιενάλε του Σάο Πάουλο τα τελευταία πενήντα χρόνια, η Ελλάδα υπήρξε ανελλιπώς παρούσα, συμμετέχοντας ενεργά στις πνευματικές ζυμώσεις της παγκόσμιας καλλιτεχνικής κοινότητας. [...] Το Υπουργείο Πολιτισμού, υποστηρίζοντας τη συμμετοχή της Μαρίας Παπαδημητρίου στην 25η Μπιενάλε του Σάο Πάουλο, με την ενίσχυση για την υλοποίηση της εργασίας της, που τιτλοφορείται Τ.Α.Μ.Α. και η οποία εξελίσσεται στην κοινότητα της Αυλίζας στην Αττική, δηλώνει, παράλληλα, την πλήρη ανταπόκρισή του στην πνευματική και καλλιτεχνική αναζήτηση...

Ο βαρόνος Antoine Isaac Silvestre de Sacy υπήρξε ένας από τους πιο διαπρεπείς μελετητές της Ανατολής κατά τον 19ο αιώνα καθώς και ο θεμελιωτής του σύγχρονου οριενταλισμού. Ο de Sacy διατήρησε ένα δια βίου ενδιαφέρον για την έρευνα της θρησκείας των Δρούζων και αυτό τον οδήγησε στη μελέτη της ιστορίας των Ισμαηλιτών, η οποία ήταν απαραίτητη ως βασική γνώση για την πληρέστερη κατανόηση των καταβολών του κινήματος των Δρούζων. Χάρη στο ανάμεικτο ενδιαφέρον του για τον ισμαηλισμό και τη φιλολογία, ο de Sacy τελικά έλυσε, μετά από πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες προηγούμενων Ευ...

Η Αμερική δεν είναι ούτε ένα όνειρο ούτε μια πραγματικότητα, είναι μια υπερπραγματικότητα. Είναι μια υπερπραγματικότητα διότι είναι μια ουτοπία που από την αρχή βιώθηκε σαν πραγματοποιημένη. 'Ολα εδώ είναι πραγματικά, πραγματιστικά, και όλα σας κάνουν να τα χάνετε. 'Ισως η αλήθεια της Αμερικής να μην μπορεί να εμφανιστεί παρά μόνο σε έναν Ευρωπαίο, εφόσον μόνον αυτός βρίσκει εδώ το τέλειο ομοίωμα, εκείνο της υλικής μεταγραφής όλων των αξιών. Οι Αμερικανοί, αυτοί, δεν έχουν καμία αίσθηση της προσομοίωσης. Αποτελούν την τέλεια σχηματοποίησή της, αλλά όντας οι ίδιοι το υπόδειγ...

Οι άνθρωποι συχνά συσκέπτονται σε συνθήκες απόλυτης μυστικότητας και χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να εξυπηρετήσουν την όποια σκοπιμότητα. Αν αυτό όμως είναι πάντοτε μια συνωμοσία, τότε σχεδόν τα πάντα απ' όσα συμβαίνουν είναι συνωμοσία. [...] Κάθε επιχειρηματική απόφαση, κάθε εκδοτική απόφαση, ακόμη κι ένα πανεπιστημιακό τμήμα που συγκεντρώνεται σε μια σύσκεψη κεκλεισμένων των θυρών για να αποφασίσει για ζητήματα που αφορούν το προσωπικό, θα ήταν μια συνωμοσία. Η συνωμοσία θα ήταν πανταχού παρούσα, και επομένως ανούσια. Μια θεσμική θεωρία δίνει έμφαση στους ρόλους, στα...

Μεταστρουκτουραλιστές και νεοπραγματιστές, Γάλλοι και Αμερικανοί, οι επίγονοι του Wittgenstein, επικαλούνται στα τέλη του αιώνα του Νίτσε για να νομιμοποιήσουν το πολεμικό σχετικιστικό τους εγχείρημα. Μια ερμηνευτική ιστορία επίκαιρη μέχρι σχεδόν χθες, μεστή από σημασίες για την κατανόηση τούτης της σκοτεινής μετάβασης του αιώνα. Ο συγγραφέας των έξι δοκιμίων αυτού του τόμου γράφει: "Η ιστορία αυτή μας ενδιαφέρει σε όποιον βαθμό διαβάζουμε μέσα της τα διακυβεύματα της δικής μας εποχής. Να ερμηνεύσουμε τις ερμηνείες -τι, αλήθεια, θα έμοιαζε πιο ορθόδοξα νιτσεϊκό πρόγραμμα;...

Οι ιστορίες του μετρό διασταυρώνονται με τη μυθολογία του αυτοκινητόδρομου σε ένα αφήγημα όπου η Ιστορία ερωτοτροπεί με το Μύθο, για να γεννήσει το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Λος Άντζελες, υπερπόλεις που αποτέλεσαν εσαεί το αλεξικέραυνο της φαντασίας του δυτικού κόσμου. Η συναρπαστική τους κοσμογονία από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, ανασυντίθεται σε μια προσπάθεια ερμηνείας του μητροπολιτικού σοκ. Συναρμολογείται, βήμα βήμα, με πραγματολογικό υλικό και φανταστικές αφηγήσεις, μια σημειολογία και μια μυθοποιητική των δύο σημαντικότερων αστικών μέσων μεταφ...

Λαμβάνοντας ως αφετηριακή αρχή την κονστρουκτιβιστική έννοια της αυτοαναφορικότητας, θα επιχειρήσουμε, στη συνέχεια, να εξετάσουμε το πρόβλημα της αναστοχαστικότητας που καταλαμβάνει μια ιδιαιτέρως σημαντική θέση στη μοντέρνα λογοτεχνία. Με άλλα λόγια, το θέμα του παρόντος δοκιμίου είναι να κατανοήσουμε σε τι μπορεί να συνίσταται μια μορφή λογοτεχνίας, η οποία λαμβάνει ως αντικείμενο τον ίδιο τον εαυτό της. Πρόκειται για μια μορφή λογοτεχνίας που στοχάζεται πάνω στις πιθανές συνθήκες της δημιουργίας της, που διαπραγματεύεται, σε γενικές γραμμές, τις συνθήκες υπό τις οποίες...

Η παρούσα έκδοση έγινε με αφορμή την έκθεση του Γιάννη Χρηστάκου "Προσωπικές γεωγραφίες" που πραγματοποιήθηκε στην Γκαλερί Gazon Rouse", στην Αθήνα, τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2005.

Τι είναι ένα μοναδικό αντικείμενο; Ένα παράξενο πράγμα, ένας μετεωρίτης, ένα απόλυτο που έχει συμπυκνωθεί σε ένα και μόνο σημείο, κάτι που δεν είναι ανταλλάξιμο με τίποτε άλλο, θα μπορούσε να είναι μια ιδέα, ένα κτήριο, ένα χρώμα, ένα συναίσθημα, ένα ανθρώπινο πλάσμα. Η ίδια του η μοναδικότητα είναι πάντοτε αυτή που το θέτει σε κίνδυνο. Απέναντι στη μιντιακή εξάπλωση και την παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, απέναντι στην ισοπέδωση των αξιών και τη γενίκευση μιας σκέψης που διαπλάθεται αποκλειστικά από γνώμες, που μπορούμε ακόμη να βρούμε μοναδικά αντικείμενα; Πώς να τα ορίσο...

[...] Η έκθεση του Γιώργου Λάππα αναπτύσσει την επικοινωνία της με το θεατή, προς δύο κατευθύνσεις. Από τη μια τα έργα, με την ανιμιστική τους ενέργεια και τη σχεδόν παραισθητική τους οντότητα, συνδέονται με το θεατή μέσω της όρασης των καθαρών γλυπτικών μετασχηματισμών της μάζας σε φως (σπινθήρας στο "Ποτάμι) ή σε υγρό (ρευστοποίηση της μάζας του "Φωτεινού παπουτσιού"). Από την άλλη, γνέφουν στον θεατή για την ίδια τη σχέση τους μαζί του, αναπόσπαστο στοιχείο εξοικείωσης, στη γιορτή που προτείνουν, μέσα από τη διαδικασία όσμωσης και ενοποίησης του χώρου, του έργου, του θε...

[...] Η Νίκη Καναγκίνη ανήκει στη γενιά των πνευματικών ανθρώπων που με τις αναζητήσεις τους και τις προτάσεις τους αναζωογόνησαν την ελληνική πολιτιστική ζωή μετά το 1960 στο χώρο των εικαστικών τεχνών, αλλά και της μουσικής, του θεάτρου, της ποίησης και της λογοτεχνίας. Η εξέλιξη του έργου της περνά από αντιπροσωπευτικά στάδια που αντικατοπτρίζουν την πορεία μιας γυναίκας καλλιτέχνιδας, η οποία παρατηρεί με οξυδέρκεια και κριτικό πνεύμα το γύρω της κόσμο, μένει ανοικτή στα ερεθίσματα της δικής μας και της ξένης πολιτιστικής παράδοσης, αναπλάθει το μύθο της πραγματικότητα...