Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Βασίλης Καραβίτης είναι ίσως ο μονιμότερα και βιωματικότερα φιλοσοφών και θυμοσοφών ποιητής της β' μεταπολεμικής ποιητικής γενιάς· αν και σωστότερο θα ήταν να έλεγα ότι αρέσκεται σε μια εύστροφη - και με διακριτικότητα φορτισμένη συγκινησιακά - αναγωγή όλων όσα βιωματικά ή εμπειρικά αποκομίζει "εκτίοντας" τον βίο του, σε ποιητικά αποφθέγματα, φιλοσοφικού ή θυμοσοφικού περιεχομένου. Η ανάγκη του για έκφραση είναι στενότατα συνυφασμένη με μια γοητευτικά έμμονη διάθεση για πολύτροπες προσεγγίσεις και αναψηλαφήσεις θεμελιωδών ή και δευτερευόντων - πλην όμως για τον ίδιο ζωτικ...

Το ροκ & ρολ ήταν ο πολιορκητικός κριός με τον οποίο η Δύση χτυπούσε τη συλλογική ψυχή μας. Μετά όρμησαν μέσα όλα τ' άλλα: η τέχνη, η μόδα, τα βιβλία και μερικές φορές η πολιτική. Οι αρχές απαγόρευσαν αυτόματα κάθε δυτική μουσική, από τους Canned Heat μέχρι τον Τζέιμς Μπράουν. Για τους Σοβιετικούς ιδεολογικούς εμπειρογνώμονες, οι Beatles ήταν το ίδιο ανατρεπτικοί όσο μια μίνι φούστα ή ο Ναμπόκοφ. Έπρεπε να έχεις κλίση στην πολιτική (και τίποτα δεν προκαλεί τόσο άμεσα πολιτική απάθεια όσο ο κομουνισμός), καθώς και κάποια γνώση των αγγλικών και τις κατάλληλες διασυνδέσεις, γι...

Μνήμες του γενέθλιου χώρου και χρόνου. Μνήμες από τη φθορά του σώματος και της ψυχής κι από την άγρια μοναξιά του κόσμου. Μνήμες από την οδύνη που προκαλεί η απονέκρωση της απτής πραγματικότητας. Μία καταβύθιση στα σκοτεινά και δυσερμήνευτα του Θανάτου, προκειμένου η Ποίηση να προσεγγίσει το ανοίκειο και να διαφοροποιήσει το σκότος στις σήραγγες του Χρόνου, της Μικροϊστορίας και της Ύπαρξης. Μνήμες από την άλλη υπόσταση των νεκρών, όταν πλέον γίνονται αέρας, φύσημα, ίσκιος. Από την άλλη ζωή τους, αυτή που ζουν εντός μας. Μνήμες από τη δυνατότητά μας να ξενοδοχούμε τους πεθα...

Μετά 20 είκοσι έτη στην "κρυψίβουλη" -υπό το προσωπείον Απίκιος- γαστρονομική συγγραφική του περιπέτεια, ο Γιάννης Ευσταθιάδης, αποκαλύπτει το πρόσωπο, υπογράφοντας το βιβλίο "Απίκιος Άπαντα". Ο λόγος είναι απλός: ο κύκλος της γαστρονομικής ενασχόλησής του (πλην του τρώγειν) έχει κλείσει οριστικά, άρα ο όρος Άπαντα, κυριολεκτεί. Tα "Άπαντα του Απίκιου", είναι ένα βιβλίο που άλλοτε με εσπεριδοειδή οξύτητα -σαν φλούδα μανταρινιού στα μάτια-, κάποτε πικρό στον ουρανίσκο -όπως τα αγριόχορτα του βουνού- και συχνά γλυκό -σαν λιγωτική σαντιγί του ευτράπελου-, προσπαθεί να συνδ...

"Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία η ζωή δεν άλλαξε τόσο δραστικά όσο τον 20ό αιώνα". Με αφορμή αυτή τη φράση ο Κωνσταντίνος Πουλής άρχισε να καταγράφει συζητήσεις με τον πατέρα του, εκπρόσωπο αυτής της γενιάς που βίωσε όσο καμία άλλη το τεράστιο εύρος των αλλαγών του περασμένου αιώνα, από τα γουρνοτσάρουχα και την μπομπότα ως το έξυπνο κινητό. Σχολιάζει αυτές τις αναμνήσεις με σύντομα δοκίμια για την ιστορία της καθημερινής ζωής, από τη σκοπιά του υλικού πολιτισμού και της επικοινωνίας. Το βιβλίο αυτό μιλάει για το φαγητό, το ντύσιμο, το παιδικό παιχνίδι, τον χορό, τη λαϊκή ια...

Το χρονικό μιας ιστορίας με ανώνυμους ήρωες μια Ελληνίδα κι έναν Γάλλο. Μια ιστορία δύο νέων γύρω στα είκοσι πέντε από διαφορετικές κουλτούρες που παλεύουν με τις λέξεις τους, τις οικογένειες που κουβαλάνε, το μικρό παρελθόν και αβέβαιο μέλλον τους. Φυγάδες, πρωταγωνιστές και ισορροπιστές μιας πολιτικής κατάστασης που είναι πανταχού παρούσα, μιας αγίας ελληνικής οικογένειας και ενός γενναίου πάθους που παλεύει να βρει επιτέλους τον τόπο του. Μια κινηματογραφική ιστορία αγάπης που θέλει απεγνωσμένα να έχει happy end, γι αυτό και καταλήγει στην αρχή. Τότε που όλα ήταν αθώ...

Η μουσική τριλογία του Γιάννη Ευσταθιάδη συγκεντρωμένη σε έναν τόμο. Η μνήμη, η ζωή, η μουσική αλλά και οι υπόλοιπες τέχνες, ακολουθούν απρόβλεπτες διαδρομές και σχεδιάζουν έναν πολιτιστικό χάρτη που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του προσωπικού. Αν, κατά βέβηλη παραφθορά ενός πασίγνωστου αφορισμού, μουσική είναι όσα ακούγονται, τα δοκίμια αυτά επιχειρούν να καταγράψουν τις ακροαστικές εμπειρίες από τη μουσική και να λειτουργήσουν σαν αποκωδικοποιητές μουσικών εντυπώσεων, όπως αυτές άναρχα συγκροτούν μέσα μας το δικό τους ηθικό corpus.

Έλα απόψε ψάρι με το στόμα ανοιχτό λέπι - σπαθί παραφορά ιριδίζουσα που τους εχθρούς μπερδεύεις Έλα! Απόψε στη ράχη της θάλασσας δίχτυ από φως απλώνει το φεγγάρι Σ' αγκίστρι ασημί με βλέμμα θολό καρφώνεται ο έρωτας και σπαρταράει.

Η θυελλώδης προσωπική ζωή της ρωσίδας ποιήτριας Άννας Αχμάτοβα, οι απογοητεύσεις, οι διωγμοί, αλλά και το ποιητικό της ταλέντο, αποτυπώνονται σ' αυτή τη βιογραφία του Βόλφγκανγκ Χέσνερ. Το πραγματικό της όνομα ήταν Άννα Αντρέγεβνα Γκορένκο. Γεννήθηκε το 1889 και πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της παιδικής της ηλικίας στην Αγία Πετρούπολη και τη γύρω περιοχή. Όταν άρχισε να γράφει ποίηση ο πατέρας της την ανάγκασε να υιοθετήσει ένα ψευδώνυμο, για να μη χαλάσει το καλό όνομα της οικογένειάς της ως «παρακμιακή ποιήτρια». Η Άννα διάλεξε το επώνυμο Αχμάτοβα, που ανήκε σε μία πρ...

- "Ο Έψιλον έρως" - "Η σαρδέλα θα κολυμπήσει στην κονσέρβα" - "Δον Ιωάννης" Με δάνειο τίτλο από ποίημα του Wallace Stevens, το βιβλίο "Άνθρωποι από λέξεις" απαρτίζεται από τρία διηγήματα μεγάλου μήκους - χαρακτηρισμός που αναφέρεται τόσο στην έκταση όσο και στην κινηματογραφική τους δομή. Είναι άνθρωποι φτιαγμένοι από υγρές λέξεις ερωτικού παραληρήματος ("Ο Έψιλον έρως"), άνθρωποι από δόλιες λέξεις ραδιουργίας και φενακισμού ("Η σαρδέλα θα κολυμπήσει στην κονσέρβα") ή άνθρωποι από λέξεις παγωμένες και σκληρές, για τη φθορά των ανθρωπίνων σχέσεων ("Δον Ιωάννης").

Τα σκίτσα του Στέφανου Ιωσήφ μπορεί να είναι "άνευ λόγου" χωρίς λόγια δηλαδή, αλλά είναι Άξια λόγου. Είναι πιο εύγλωττα από χιλιάδες λέξεις. Πιο ευφυή από τις "εξυπνάδες" της αγοράς. Πιο αιχμηρά από νυστέρι όπου χρειάζεται και σε κάθε περίπτωση χαμηλόφωνα και υπαινικτικά. γι’ αυτό δεν γελάς μαζί τους αλλά χαμογελάς (με νόημα ίσως...). Τα σκίτσα του Στέφανου Ιωσήφ χαράζουν το χαρτί, γδέρνουν το δέρμα, αιχμαλωτίζουν το βλέμμα, συχνά χαϊδεύουν, καθώς έχουν μια ποιητική αύρα, όπου μια αλατιέρα δημιουργεί ένα Γαλαξία στο στερέωμα και ένα νύχι, πετάγεται (τσακ) από τον...

Ο ιδιαίτερα οξύς τόνος που ενίοτε μετατρέπεται σε φωνή, εκφράζοντας τον πανικό του "δραπέτη" και "διωκόμενου", είναι μόνο ένα και ίσως το πιο εμφανές χαρακτηριστικό στοιχείο της ποίησης του Χρήστου Γκέζου. Παρά το νεαρό της ηλικίας του ποιητή (γ. 1988) υπάρχουν συσσωρευ-μένα βιώματα από καταστάσεις ορίων ή από καταστάσεις που η φαντασία του τις έσπρωξε σε οριακό σημείο, για να αποδώσουν την επιθετική διάθεση που συνήθως έχει η επική σχέση ρήξης της νεανικής ύπαρξης με τον γύρω της κόσμο. Ένα υποβλητικό φυσικό περιβάλλον ως αρχαϊκή σκηνογραφία όπου όμως "ανεβαίνουν" εν είδ...

Από όλα τα θεατρικά έργα του μεγάλου Ελβετού συγγραφέα Μαξ Φρις (1911-1991) η "Ανδόρρα" θεωρείται το αριστούργημά του. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παιχτεί σε όλο τον κόσμο με τεράστια επιτυχία. Στην Ελλάδα το έργο ανέβηκε μόνο μία φορά το 1962 από το Θέατρο Τέχνης. Ο Κάρολος Κουν έπαιξε το ρόλο του πατέρα. Ο Μαξ Φρις έγραψε την "Ανδόρρα" όταν ήταν πενήντα ετών, και ασχολείται σ' αυτό το έργο με ένα θέμα που επανέρχεται συχνά στα βιβλία του. Ο νεαρός Αντρί, από τον οποίο όλος ο κόσμος περιμένει να ζει και να συμπεριφέρεται σαν Εβραίος μια και ο πατέ...

Τέσσερα αδέλφια και ο περίγυρός τους χτίζουν αέναα την ουτοπία τους και τη βλέπουν αέναα να καταρρέει. Εκκίνηση από το πατρικό σπίτι και τερματισμός σε μια ανεδαφική περιοχή του μέλλοντός τους. Ενδιάμεσα είναι το Εδώ Και Τώρα: ο πιο δυσπρόσιτος προορισμός. Οι συγγραφείς Σάρλοτ, Έμιλι και Ανν Μπροντέ μετενσαρκώνονται σε μια ελληνική εκδοχή των τσεχοφικών "Τριών Αδελφών" και προσπαθούν να πάνε εκεί όπου ήδη βρίσκονται. "Επενδύεις τα πάντα για να φτιάξεις έναν σταθμό τρένου-υπόδειγμα και την ημέρα των εγκαινίων διαπιστώνεις ότι τον έφτιαξες εκεί απ' όπου, απλούστατα, δεν περν...

Εαυτέ, σαν φύγω, σ'αφήνω, θα μείνω Τα φώτα σβήνουν. Σκονισμένες σκιές. Καθρέφτης χωρίς σύνορα. Γύρισα και χάθηκα. Αυτός ή εκείνος σκύβει να σηκώσει το όνομά του, τα σκουριασμένα σύμφωνά του; Άραγε, με ποια δανεική απουσία ντύνομαι; Είμαι, και η γη φαρδαίνει. Βραχνός Αύγουστος κι εγώ η παιδική του ταλάντευση. Είναι πού μεγαλώνω και σβήνω τα κεριά του μύθου. Μα πού να σταθώ όταν μιλώ πάνω στα λόγια μου; Θυμάμαι να 'μαι. Ψέμα. Πουλάμε μνήμη. Σ' αυτό που μας αφήνει. Είδα να τραβάς χειρόφρενο. Όρκους ξεκούρδιστους να χαιρετάς. Γερνάει το λάθος και γίνεται αλ...

Πόσο καλά απωθημένο μπορεί να είναι το παρελθόν; Πώς μπορεί κανείς να βγει απ' αυτό και να γίνει κάποιος άλλος; Τι ρόλο μπορεί να παίζουν δυο-τρία ψευδώνυμα, το Πολυτεχνείο, ένα διατηρητέο κτίριο, ένας ανιψιός, η Αθήνα και το Παρίσι; Αυτό είναι το φόντο της "Αναπάντητης κλήσης" που, μέσα από τις εναλλαγές των προσώπων που αφηγούνται την οπτική τους για τη ζωή, για ένα τουλάχιστον πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της, προσπαθεί να ανιχνεύσει το τώρα ως αντικαθρέφτισμα του τότε, με τους ήρωες, εκόντες άκοντες, να συντονίζονται μέσα από κοινούς δρόμους που άλλοι πάλεψαν να αλλάξ...

Ο ποιητής, αλιεύοντας απ' τα αβαθή της μνήμης ένα πλήθος από στερητικά του βίου του, του βίου μας, τα ανατέμνει, τα "αρμαθιάζει", και μας τα καταθέτει σε τούτη την πρώτη του ποιητική συλλογή, έτοιμα ν' αναμετρηθούν με τον χρόνο και την κρίση του κοινού. Η "Άμωμη Αλίευση" περιλαμβάνει ό, τι επιχείρησε να ελιχθεί και να αποδράσει κι ό,τι επίσης βρέθηκε επιμελώς κρυμμένο στο διάβα του στοχασμού του ποιητή, σκέψεις και συμβάντα ανερμάτιστα, ανερμήνευτα, απροσδόκητα, οριστικά αμετά-κλητα, προϊόντα παρατήρησης του έσω κι έξω κόσμου του. Χαμηλόφωνα, υπαινικτικά, με διά...