Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα δύο διηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αυτό, γραμμένα με λίγους μήνες διαφορά, ανήκουν χρονικά στην πλέον γόνιμη δεκαετία του Μπαλζάκ. Πρόκειται για δύο από τα πιο διαβασμένα και σχολιασμένα διηγήματά του. Το άγνωστο αριστούργημα υπήρξε το αγαπημένο ανάγνωσμα του Σεζάν και του Πικάσο, ο οποίος φιλοτέχνησε γι' αυτό μια σειρά σχεδίων, ενώ ο Μπρετόν επικαλείται το λόγο του Φρενχόφερ για να κηρύξει την απεξάρτηση της τέχνης από τη μίμηση και την πρωτοκαθεδρία της φαντασίας στην καλλιτεχνική δημιουργία. Η τέχνη συμμετέχει στην πλοκή με άξιους εκπροσώπους της, γλύπτες...

Η ψυχιατρική θεωρεί ότι η σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από τον κατακλυσμό του εαυτού από ασυνείδητα πάθη, άποψη που συνάδει με τη γενική εκτίμηση για τη σύγχρονη τέχνη και υπονοεί ότι ο σχιζοφρενικός ασθενής και ο καλλιτέχνης ζουν και μεταδίδουν τη φωτιά. Ο Louis Sass αμφισβητεί το δεδομένο αυτό και υποστηρίζει πως αντί για τα ένστικτα και τα πάθη είναι το απόμακρο βλέμμα, η συναισθηματική αδιαφορία και η κυριαρχία του νου που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη τέχνη.

Ο Jacoby είναι άγνωστος στο ελληνικό κοινό, αλλά στην Αμερική - όπου ζει και διδάσκει - θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μελετητές του μαρξισμού και του φροϋδισμού. Ιστορικός ο ίδιος και μέλος της ομάδας που εκδίδει το περιοδικό "Telos" συνεχίζει την παράδοση της κριτικής σκέψης της Σχολής της Φραγκφούρτης. Η "Κοινωνική αμνησία" βοηθάει στο να προσδιορισθεί τι είναι χρήσιμο και τι κοινότυπο και συναισθηματικό στην τρέχουσα ενασχόληση με την κουλτούρα και την ψυχολογία, και όπως έγραψε και ο Μαρκούζε κριτικάροντας το βιβλίο: "δεν ξέρω άλλο κείμενο που να πραγματεύεται...

Με αφορμή την μεγάλη αναδρομική έκθεση του Ν.Ε. στο Μουσείο Μπενάκη, ανθολογούνται για πρώτη φορά, σε έναν πολυτελή δεμένο τόμο, ποιήματα από όλες τις συλλογές του με αντικρυστή μετάφραση στα αγγλικά. Το βιβλίο κοσμείται με δεκατρείς έγχρωμους πίνακες του ποιητή διάσπαρτους στο κείμενο.

Η συλλογή αυτή που αποτελείται από τέσσερις ενότητες 123 συνολικώς ποιημάτων, εκδόθηκε στο Παρίσι το 1926. Πρόκειται για τη γενναιότερη συμβολή του ποιητή στην πρώτη φάση του υπερρεαλιστικού κινήματος, δύο χρόνια μετά τη δημοσίευση του πρώτου υπερρεαλιστικού μανιφέστου.

Ξέρουμε όλοι γιατί γελάμε διαβάζοντας Αρκά. Θα γελούσαμε άραγε πριν 200 ή 2000 χρόνια; Κι ενδιάμεσα, μήπως φοβόμασταν μη χάσουμε την αθάνατη ψυχή μας γελώντας; Αν η ανεμελιά είναι το κέρδος του γέλιου, τι μας νοιάζουν τα 200, 2000 ή 1000 χρόνια πριν. Αρκεί που γελάμε. Είναι όμως η ανεμελιά το μόνο κέρδος; "Η διακωμώδηση οτιδήποτε σοβαρού δεν επιτρέπει να ξεχνάμε κάθε σοβαρότητα στο ίδιο το γέλιο", γράφεται κάπου στο τέλος αυτού του βιβλίου. Γι' αυτό στις τρεις ενότητές του διατρέχει την ιστορία του γέλιου, εξετάζει τη γενεαλογία όλων των σειρών του Αρκά -από τον "Κόκκορα...

[...] Η σύντομη αυτή ανασκόπηση δεν έχει σκοπό να επισημάνει τα επιτεύγματα αλλά μάλλον τα όρια του πρώιμου ελληνικού υπερρεαλισμού, δεδομένης ακριβώς της τόσο περιστασιακής και δειλής εμφάνισης, σ' αυτόν, στοιχείων που βρίθουν στο έργο όσο και στην ζωή του Peret, εκπέμποντας την λυτρωτική λάμψη μιας έκρηξης γέλιου. Το γεγονός παραμένει ότι, σχεδόν επτά δεκαετίες μετά τις πρώτες εκείνες απόπειρες του Κάλας, ο ανά χείρας τόμος είναι η πρώτη ανθολογία ποίησης του Peret στα ελληνικά. Ίσως να αποτελεί κάποιο είδος παρηγοριάς το ότι είναι επίσης και μια από τις πληρέστερες και ε...

Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται ποιήματα τριών διαδοχικών συλλογών μιας ολόκληρης εικοσαετίας, δημοφιλέστατα στον ισπανόφωνο και στον αγγλόφωνο κόσμο αλλά σχεδόν άγνωστα στην Ελλάδα. Και στις τρεις συλλογές κοινό στοιχείο είναι ο θάνατος: στις δύο πρώτες ως παράλογη αναίρεση της ζωής, στην τρίτη ως ηρωική κατάληξη του βίου των μεγάλων κοινωνικών επαναστατών.

Οι Nέγροι πρωτοπαρουσιάστηκαν στο Παρίσι, στο θέατρο Lutece, στις 28 Οκτωβρίου 1959, σε σκηνοθεσία Roger Blin, με σκηνικά και κοστούμια του Andre Acquart, από το θίασο Les Griots. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν μαύροι. Το έργο ανεβαίνει σπάνια στη σκηνή λόγω του περιορισμού που έχει θέσει ο συγγραφέας, όλοι οι ηθοποιοί να είναι μαύροι. Ωστόσο, ο Ζενέ επέτρεψε στον Πέτερ Στάιν να χρησιμοποιήσει λευκούς ηθοποιούς στην παράσταση που σκηνοθέτησε το 1983 στη Schaubuhne στο Βερολίνο.