Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βύζαινα σκοτεινό ουρανό Αχόρταγα μες στο όνειρο Κι όπως γύριζα πλευρό Άστρψε φως κάπου μακριά Κι απλώθη νύχτα έναστρη Η νύχτα του Βικέντιου. Όλγιος συνέχιζα να βυζαίνω Από τις ρώγες Που αστέρια Είχε βάλει ο ζωγράφος Ξινό μού φάνηκε Κι αποτραβήχτηκα Γέμισε ο πίνακας Με μαύρο γάλα.

Η συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων του Αλέκου Ε. Φλωράκη από το 1968 έως το 2018.

Σ’ αυτήν εδώ τη σύναψη μιας σειράς δοκιμίων, με αφετηρία το δυτικό μυθιστόρημα μεγάλου μέρους του 20ού αιώνα, αναπτύσσεται ο ελεύθερος, δοκιμιακός λόγος ενός νεαρού ακόμα αναγνώστη, στις ασφυχτικές συνθήκες του τέλους της ελληνικής δεκαετίας του ’60. Βασικός σκοπός του δεν ήταν η κειμενική ανάλυση ή η απολογία της κειμενικής απόλαυσης, αλλά ο στοχασμός με αφορμή φιλοσοφικά ζητήματα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, έτσι όπως τα πραγματεύτηκαν οι λογοτεχνικές φαντασίες στα μεσοπολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια. Ο νεαρός αναγνώστης ήθελε να σκεφθεί, με τις δυνατότητές του εκείνης...

Με σημείο τομής την αυτοχειρία, τρεις Αμερικανοί ποιητές -που, με τον τρόπο τους καθένας, αποτέλεσαν σταθμό στον 20ό αιώνα-, ο Χαρτ Κρέιν, η Σύλβια Πλαθ και η Ανν Σέξτον, ανθολογούνται στον παρόντα τόμο από τον Γιάννη Αντιόχου με αντιπροσωπευτικές επιλογές από τα ποιήματα και τις διασωθείσες επιστολές τους. Πυρήνα του βιβλίου αποτελούν τα δοκίμια του μεταφραστή, όπου εξετάζονται το πώς και το γιατί της αυτοχειρίας καθενός από τους τρεις ποιητές, τα πρόσημα της πραγματικότητας που τους περιέβαλλε, οι βασικοί άξονες του έργου τους, καθώς και οι επιδράσεις που δέχτηκε η μετέπε...

Με το προσωπικό συνειρμικό του ύφος, τις λέξεις, την βάση του φωνήματος ή της αφωνίας, άλλοτε τις υμνεί, άλλοτε τις καταβαραθρώνει, μιλώντας πάντα για την δύναμή τους, την ικανή να νοηματοδοτήσει κάθε έκφανση της έσω και έξω ζωής, ενώ ταυτόχρονα αυτές νοηματοδοτούνται από τις εικόνες, τις σκέψεις, τις ανάγκες, τις συμπεριφορές του ανθρώπου, δίνοντας ακόμα και στα άψυχα ανθρωποποιητική λεκτική υπόσταση. Οι λέξεις ποτέ δεν καταγράφονται, δεν ομολογούνται στο κείμενο, "υπάρχουν", ζωντανές, "αστραποβόλες", όπως γράφει ο ίδιος στο κείμενο. Ο λόγος του χειμαρρώδης σε πολλά μέρη τ...

Ο "Οιδίπους Τύραννος" είναι ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Έχει μελετηθεί και έχει αναλυθεί από κορυφαίους μελετητές του αρχαίου δράματος. Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση πως μπορώ να πω κάτι εξόχως ιδιαίτερο που θα εμπλούτιζε τις γνώσεις μας γύρω από την ουσία και τα ερωτήματα που θέτει στον θεατή ή τον αναγνώστη που έρχεται σε επαφή με αυτό το σοφόκλειο αριστούργημα. Δεν είμαι φιλόλογος, αν και αγάπησα σφόδρα τη φιλολογία, ενώ τολμώ να δηλώσω επίμονος εραστής της ελληνικής γλώσσας, εξού και η ενασχόλησή μου με τη μετάφραση των αρχαίων κειμένων. Έτσι λοιπ...

Παραλλάσσοντας το Πως και γιατί διαβάζουμε, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε Πως και γιατί γράφουμε; Είναι ασθένεια το γράψιμο; Φάρμακο ή φαρμάκι; Τρόπος εσωτερικής έκφρασης και αυτογνωσίας ή μέσο κοινωνικής αναγνώρισης και προβολής; Ένας νέος ποιητής γίνεται αντικείμενο θαυμασμού από έναν παλιότερο, ένας πετυχημένος συγγραφέας προσπαθεί να επιβιώσει στην περίοδο της Κρίσης, ένας παθολογικός ψεύτης προσπαθεί να διαχειριστεί τα πολλά προσωπεία του με το γράψιμο, μια φιλόδοξη πεζογράφος πουλάει την ψυχή της στον δαίμονα του τυπογραφείου για ν' αποκτήσει φήμη και χρήμα. Υπαρξιακέ...

"Έλεγε πως οι κοκκινομάλλες γυναίκες είναι όμορφες γιατί συνδυάζουν τη ζεστασιά της φωτιάς στο κεφάλι τους και την ήρεμη δύναμη της γης με τη χρυσαφένια τους επιδερμίδα. Θυμίζουν, έλεγε, το φθινόπωρο που ετοιμάζει τον σπόρο για την ανοιξιάτικη ανθοφορία. Τι να πω, ήταν ποιητής ο καλός μου. Αφού έβλεπε όλα αυτά, εγώ γιατί να έχω αντίρρηση; Έλεγε κι άλλα πολλά, τόσο γλυκά, που με ξάφνιαζε, γιατί δεν ήμουν μαθημένη από τον Ορέστη σε τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης και θαυμασμού". "Έτσι έφυγε". Ένα μυθιστόρημα όπου η αφηγήτρια με διεισδυτικό τρόπο, με ιδιαίτερη ψυχραιμία, άλλοτε...

Η Λία, μία έφηβη Ρομά, πολεμάει να βρει τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε κόσμους που την περιβάλλουν και πάλλονται από αντιθέσεις: της φυλής και της κοινωνίας, των παιδιών και των ενηλίκων, του σχολείου και της οικογένειας, της φτώχειας και της ευμάρειας, των αντρών και των γυναικών, της καταγωγής και του εαυτού, του παρελθόντος και ενός άγραφου μέλλοντος. Μέσα από συγκρούσεις, προσπαθεί να διαχειριστεί δύσκολα μια ψυχική κληρονομιά, να βρει απαντήσεις σε μυστικά που έχουν συγκαλυφτεί, να ανιχνεύσει μοιραία λόγια και πληγές, που οι ρίζες τους πάνε βαθιά, συμπορευόμενες με τη...

Ο Τηλέγονος, γιος του Οδυσσέα και της Κίρκης, με την ενηλικίωσή του ζητά από την μάνα του, να του αποκαλύψει την ταυτότητα του πατέρα του. Εκείνη αρνείται κι ο ίδιος καταφεύγει σε ένα μαντείο. Παίρνει χρησμό να μπει σε πλοίο και να ιδρύσει πόλη όπου θα συναντήσει αγρότες στεφανωμένους που χορεύουν. Όταν τούτο πραγματοποιήθηκε επιβιβάστηκε ξανά στο πλοίο. Τα κύματα τον έβγαλαν ναυαγό στην άγνωστη για εκείνον Ιθάκη. Εκεί κρύβεται στο δάσος και κλέβει πρόβατα για να επιβιώσει. Όταν το αντιλήφθηκαν ο Οδυσσέας με τον Τηλέμαχο βγήκαν να εντοπίσουν τον κλέφτη. Πάνω στη συμπλοκή ο...

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ Γοητευτική η διαδοχή των διαθέσεων Στο σώμα της ζέβρας. Απομυζάς τα χείλη μου Σε μια άλλη χώρα. Το ζητούμενο είναι Η χαμένη κραυγή των κορμιών μας.

ΤΥΦΛΟΣ ΗΛΙΟΣ Ούτε απόψε χρειάστηκα τα μάτια μου. Τα έβγαλα πέρα μια χαρά με το σκοτάδι. Ποιος είναι αυτός που βρέχει το χορτάρι κάθε απόγευμα; Θα τον μαντέψω να του κάνω το τραπέζι. Έτσι απότομα που έσβησε η μέρα το μεσημέρι δεν αντάμωσε το δείλι. Αν φανταστώ το φως θα ξημερώσει. Προτού χαράξει θα βάψω τα παράθυρα γαλάζια. Τυφλός ο ήλιος θα πιστέψει πως μετοίκησε ο ουρανός.

ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥ ΤΕΜΠΕΛΧΟΦ Λαμπρά μαβιά στην Αλεξάνδρεια στη Λισαβόνα όχθη μοναχική πόλη κρυφή του Χάιμε Σάενς ψηλά στων Άνδεων τη σκοτεινή σιγή. Κι εγώ στο Βερολίνο στου κόσμου τον εξώστη έγραφα στίχους· έξω μια ρόδινη αστραφτερή βροχή. Ήταν Ιούνης, δεν είχε νύχτα όλα χορεύαν μιαν αιθέρια μουσική κι η ποίηση ένα βανάκι δανεικό στους αιώνες που τ’ οδηγούσαμε όλοι - κι εσύ μαζί.

Το κενό ως απουσία, το κενό ως ησυχία, το κενό ως ανησυχία· το κενό ως φόβος, το κενό ως νόμος· το κενό ως αλλαγή, το κενό ως προσαρμογή, το κενό ως αναμονή· το κενό ως υπερβολικά πολλή ζωή· το κενό ως υπερβολικά πολύς θάνατος. Στα δεκαπέντε αυτά διηγήματα, τόπος είναι ένα σπίτι ή ένα γραφείο, ένα αυτοκίνητο ή ένα λεωφορείο, ένα μπαρ ή ένα νοσοκομείο, ένας δρόμος ή μια ακτή, ένα δωμάτιο ή μια φυλακή. Οι άνθρωποι περιφέρονται στα στενά όρια του τόπου τους κουβαλώντας μέσα τους τη ζωή ή την ανάμνηση μιας ζωής. Δεν μιλούν ποτέ ο ένας στον άλλον· απευθύνονται μόνο στον εαυτό...

Η ΘΛΙΨΗ ΤΩΝ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΩΝ Το τηλέφωνό σου κατεβαίνει όπως ο υδράργυρος σε θερμόμετρο που παγώνει Εσύ από σένα Εγώ καμβάς δερματοστιξίας και ιστορικός προκατασκευών

ΚΑΛΝΤΕΡΑ Ανιχνεύω το τοπίο με τις πιο μικρές αισθήσεις ατελέσφορων νεύρων βουτηγμένο σ' ένα πέλαγος έναστρων μύρων όπου ραγίζει το κορμί σαν το γυαλί στην έλλειψή σου.

Το βιβλίο "Ένας στρατευμένος της ζωής. Ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος", με εισαγωγή και ανθολόγηση του έργου του Πατρικίου από τον Γιώργο X. Θεοχάρη, είναι το δέκατο πέμπτο της σειράς "Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης", που εκδίδει το Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος - Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, στο πλαίσιο τριετούς κύκλου εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στην έδρα του Ιδρύματος. Στο πλαίσιο του κύκλου αυτού, σύγχρονοι Έλληνες ποιητές ανθολογούν και παρουσιάζουν σημαντικούς εκπροσώπους της ελληνικής ποίησης από τη μεγάλη ιστορική τομή του αγ...