Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Τάχα, κοινοτάρχης του Μοντάχα, ενός μικρού χωριού στην ενδοχώρα της Αιγύπτου, κάπου κοντά στο Δέλτα του Νείλου, προσπαθεί, παρά τις αντιξοότητες και τις αρνητικές εξελίξεις της ταραγμένης κοινωνικά, πολιτικά και ιστορικά πενταετίας του 1945-1950, να προστατεύσει τους κατοίκους του χωριού από τα δεινά που το απειλούν (υποχρεωτικές επιστρατεύσεις των κατοίκων, επιδημίες κ.λ.π) και να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε οι κάτοικοι να ζουν ειρηνικά και με ασφάλεια. Αγνοώντας τα δικά του όνειρα και αντιπαλεύοντας τις προσωπικές του επιδιώξεις, προσπαθεί να ξεπερνά τους...

- Νεαρέ Γιόνα με τις μπούκλες τις ξανθές και τα μαύρα λαμπερά μάτια, η καμπούρα που λες μπορεί να είναι και κοιλιά γκαστρωμένη, που θέλει να γεννήσει την αλήθεια του καθενός. Μια πυραμιδωτή αντίδραση, που έχει φτερά ινδιάνικου βέλους από μεσκαλίνη -και εισχωρεί εντός σου με ταχύτητες αναπόδεικτες από φυσικούς, μαθηματικούς ή αστρολόγους... Πρόσεχε!, ...μας είπε ο Μιχάλης Κατσαρός κι έσκυψε στο ποτήρι με το κονιάκ "Βότρυς", καθώς μια αστραπή διέσχιζε τον ουρανό γεμίζοντας με φως το πρόσωπό του, που, αυλακωμένο απ' τις ρυτίδες, πιο πολύ έμοιαζε με φάτσα παράνομου, κουρασμένου...

Με την πεποίθηση πως ένα ταξίδι ή, έστω, μια περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης είναι, υπό προϋποθέσεις, ικανά να μεταμορφώσουν τη σκέψη και να αλλάξουν τη ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου τα επιχειρήσει συνειδητά, ο αφηγητής της "Μικράς Ικαρίας" μετακινείται στον χώρο, προκειμένου να αντιμετωπίσει το αέρινο πέρασμα του χρόνου. Όσο καιρό βρίσκεται στην Αθήνα, προτιμά να κάθεται σε μικρές πλατείες, δίπλα στις πολύβουες λεωφόρους, και να παρατηρεί τα ρεύματα του αέρα που ανασηκώνουν τρυφερά τα φορέματα των κοριτσιών. Στην Ικαρία πιάνει θέση, νωρίς το πρωί και αργά τη νύχτα, σε μι...

Η επίμονη γοητεία που ασκεί ο Όσκαρ Ουάιλντ, εκατό και πλέον χρόνια από τον θάνατό του, παραμένει οπωσδήποτε ένα λογοτεχνικό φαινόμενο. Τόσο οι επικριτές όσο και οι θαυμαστές του αποτελούν στρατιές ολόκληρες· κι ενώ οι μεν επιμένουν πως δεν ήταν παρά ένα περαστικό κοινωνικό και πολιτιστικό φαινόμενο, ένας συγγραφέας "ελαφρολαϊκών" έργων, οι άλλοι τον αντιμετωπίζουν σαν ένα μοντέρνο σκεπτικιστή που γεφυρώνει δύο αιώνες, σαν έναν οξυδερκή κριτικό και σχολιαστή, ένα συγγραφέα που τον έπνιξε η εποχή του. Όμως είτε του ανήκει μια θέση στον κατάλογο των μεγάλων συγγραφέων εί...

Ο Ιμμάνουελ Βάλλερσταϊν, πρωτοπόρος στοχαστής στον χώρο της νεομαρξιστικής σκέψης και εκφραστής των αντισυστημικών κινημάτων, εξιστορεί την προέλευση της φιλελεύθερης ορθοδοξίας, αναλύει τις αγκυλώσεις της και προτείνει νέα μονοπάτια αντισυστημικής δράσης. Φωτίζοντας έτσι το "Μετά τον φιλελευθερισμό" τοπίο του κόσμου μας: Ο φιλελευθερισμός ήταν το δεύτερο παιδί της Γαλλικής Επανάστασης. Γεννήθηκε στον απόηχο της πρωτότοκης συντηρητικής κραυγής που υστερικά ζητούσε "παλινόρθωση" και λίγο πριν το σοσιαλιστικό στερνοπαίδι φωνάξει "επανάσταση!". Ήρεμος και εγκρατής, εγκατασ...

... Όταν η Καμίγ ξανασηκώθηκε μισή ώρα αργότερα, η άλλη κοιμόταν χαμογελώντας. Πήγε να της φέρει μια κουβέρτα. Έπειτα έστριψε ένα τσιγάρο. Έπειτα καθάρισε τα νύχια της με ένα σπίρτο. Έπειτα πήγε να δει την "κις" της. Έπειτα έκοψε τρία μαρουλάκια και μερικά κλωναράκια σιμπουλέτ. Έπειτα τα έπλυνε. Έπειτα έβαλε να πιει ένα ποτήρι λευκό κρασί. Έπειτα έκανε ντους. Έπειτα ξαναγύρισε στον κήπο φορώντας ένα πουλόβερ. Έβαλε το ένα της χέρι πάνω στον ώμο της Πωλέτ: - Ε... Πωλέτ μου, θα κρυώσετε... Την κούνησε απαλά. - Πωλέτ; Το ευρωπαϊκό μπεστ-σέλλερ, το βιβλίο που συνα...

Με τέτοια προηγούμενα, πώς να μην πιάσει μια επιχείρηση δισεκατομμυρίων και να μην βγάζει δέκα μπεστ-σέλλερ τον μήνα, σε μια εβδομάδα ένα εκατομμύριο αντίτυπα... Στοίβες πακεταρισμένα βιβλία πήγαιναν στην επαρχία απ'την πρωτεύουσα του κρατιδίου της Μονρόης του Ζαλουχιστάν -όπου τα τυπώνανε πάμφθηνα- κι από κει,επιτρεπόντων των καιρικών και θρησκευτικών συνθηκών, βρίσκανε το δρόμο τους προς τα βιβλιοπωλεία, τα ντράγκστορ και τα περίπτερα των σταθμών σ'όλες τις μητροπόλεις του κόσμου.

"Καθώς εκτυλισσόταν μέσα του αυτή η εξέγερση ενάντια στην αγάπη, η επιθυμία του μεγάλωνε ακόμη περισσότερο. Κάπου κάπου, ένιωσε να τον κατακλύζουν κύματα οργής στη σκέψη της οδύνης που του είχε επιβληθεί, και η ανάγκη να θριαμβεύσει, να προκαλέσει κι εκείνος κακό με τη σειρά του, ερχόταν να τον κατασπαράξει. Τι ωραία που ήταν η οία! Τι χαρά να κάνει εκείνη που τον ταπείνωσε να σκύψει το κεφάλι ως το χώμα! Είχε την αίσθηση ότι ένα σθένος πρωτόγνωρο κυκλοφορούσε κατά μήκος των χεριών του, ως τις άκρες των δαχτύλων του' και τα χέρια του, σαν πλάσματα που αποκτούσαν δική τους ζ...

Ο Κώστας Ταχτσής είναι ένας απ' τους πιο παρεξηγημένους και αμφιλεγόμενους μεταπολεμικούς συγγραφείς μας. Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να φωτίσει τη ζωή και το έργο του. "Είχα βέβαια δύο θείους, ο μεν ένας, ο κακός, με κουβαλούσε μαζί του σε διάφορα υπόγεια χαμαιτυπεία γύρω από την Ομόνοια. Ο άλλος με πήγαινε σε επίσημες δεξιώσεις, με υπουργούς και διάφορους άλλους μεγαλόσχημους. Έτσι αισθανόμουνα σα να ανήκω λιγάκι σ' ένα κόσμο αδεσμεύτων κι έκανα επισκέψεις πότε στον υπόκοσμο και πότε στο κατεστημένο - ένα σχέδιο κατά κάποιο τρόπο ένα πρότυπο το οποίο φαίνεται με σφράγισε...

Στοχοθετώντας τη λογοτεχνική προαίρεση του βιβλίου του, ο Φίλιππος Φιλίππου είναι σαφής: "Αναζητώ το χαμένο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, αυτό που δεν διακρίνεται στις φωτογραφίες, δεν ανιχνεύεται στα βιβλία του, δεν σκιαγραφείται στα άρθρα που γράφτηκαν γι' αυτόν". Και πράγματι. Αυτό που εύστοχα συλλαμβάνει και αναδεικνύει ο συγγραφέας είναι η τεκμηριωμένη πεποίθηση πως τη ζωή του Κωνσταντίνου Θεοτόκη διέπουν και κατατρύχουν δύο μεγάλες αντινομίες. Η πρώτη: Ο Θεοτόκης διαψεύδει με τον βίο και τις πράξεις του όσα η αριστοκρατική του καταγωγή τού είχε ενδεχομένως πρ...

Την αισθητική απόλαυση που δοκίμαζα κάθε φορά που διέτρεχα το φωτογραφικό υλικό των γυναικείων κομμώσεων μέσα από μοναδικά περιοδικά και άλλα έντυπα των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα, είπα να τη μοιραστώ τώρα μαζί σας. Σ' ένα ημερολόγιο-φωτογραφικό λεύκωμα, με ανθολογημένα κείμενα για τη γυναικεία κόμη. Αυτή η περιπλάνηση σε ξεχωριστά κείμενα του παγκοσμίου θεάτρου και της πεζογραφίας, νομίζω ότι εξασφάλισε στο διάβημά μου αυτό μια νέα όσμωση, μια νέα αφήγηση. Τάκης Δ. Ψαράκης, Σεπτέμβριος 2007

Την αισθητική απόλαυση που δοκίμαζα κάθε φορά που διέτρεχα το φωτογραφικό υλικό των γυναικείων καπέλων, μέσα από μοναδικά περιοδικά των πρώτων δεκαετιών του περασμένου αιώνα, είπα να τη μοιραστώ μαζί σας, σ' ένα ημερολόγιο-φωτογραφικό λεύκωμα, με ανθολογημένα κείμενα για τα γυναικεία καπέλα. Αυτή η περιπλάνηση σε διαλεκτά κείμενα του παγκοσμίου θεάτρου και της πεζογραφίας νομίζω ότι εξασφάλισε στο διάβημά μου αυτό, μια νέα όσμωση, μια νέα αφήγηση. Τάκης Δ. Ψαράκης, Σεπτέμβριος 2007

Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, απ' αυτά που μόνο η ίδια η ζωή μπορεί να συνθέσει. "Κυριακή πρωί ήτανε, αυτό είναι σίγουρο· αλλά τι μήνας ή τι χρόνος, θα σας γελάσω. Ακόμα σίγουρος είμαι ότι ήτανε άνοιξη, γιατί κανένα πρωινό του χειμώνα έτσι κι αλλιώς δεν έχει μείνει στη μνήμη μου· σε όλη τη ζωή μου μέχρι τώρα..." "Μέσα στο σπίτι η κυρα-Δέσποινα δεν έκλαιγε πια. Με μάτια πρησμένα μα ολάνοιχτα κοιτούσε στη γωνιά με τα εικονίσματα, σαν να περίμενε αποκεί μιαν απάντηση. Με τα δυο της χέρια αγκάλιαζε σφιχτά τα γόνατα του μονάκριβου γιου της που κρεμότανε άψυχος από το καλώ...

Η Ζωή, που είχε μείνει για αρκετή ώρα σιωπηλή κι επειδή είχε καταλάβει πως για το συγκεκριμένο θέμα ο παππούς της δεν ήθελε να μιλήσει, για να μη διακόψει τη διήγησή του, ρώτησε: "Εσύ, λοιπόν, τελικά πώς το έσκασες;" "Σε μια στιγμή που δεν το περίμενα καθόλου, η τύχη μου χαμογέλασε. Όλο αυτό εδώ, το Κε, ήταν γεμάτο ανθρώπους που έτρεχαν όλοι μαζί, πότε αποδώ και πότε από κει, δίχως να ξέρουν τι να κάνουν. Και στις μαούνες ακόμα, που ήταν δεμένες στην παραλία, ο κόσμος ξεχείλιζε. Περίμεναν να τους τραβήξουν τα ξένα πλοία, αλλά εκείνα δεν έπαιρναν κανέναν. Μέσα στο πλήθος...

"Εμείς που περάσαμε στο Βασίλειο του Τρόμου ελλοχεύουμε στα αιώνια σκοτάδια, αθέατοι ακόμη κι απ’ τον ίδιο τον εαυτό μας, αόρατοι ο ένας για τον άλλον, κι όμως υποχρεωμένοι να κρυβόμαστε λησμονημένοι σε μέρη απόμερα, λαχταρώντας μια κουβέντα με τους αγαπημένους μας, ωστόσο, πάντα βουβοί, τρομάζοντάς τους και τρομάζοντας οι ίδιοι με την παρουσία μας. Κάποτε-κάποτε αυτή η στέρηση αναστέλλεται, ο νόμος καταστρατηγείται. (...) Με την αιώνια δύναμη της αγάπης ή του μίσους, λύνουμε τα μάγια και παρουσιαζόμαστε σε κείνους που θέλουμε να προειδοποιήσουμε, να παρηγορήσουμε ή να τιμω...

Ο "καταραμένος Αίσωπος" ξαναχτυπά! Φτιαγμένος, θαρρείς, από κάποια χαμένη αντι-ύλη του Αισώπου, ο διαβολικός αυτός παραμυθάς του 19ου αιώνα αλέθει ξανά στον συγγραφικό του μύλο τον θάνατο και την εκδίκηση, την απληστία και τη ματαιοδοξία, την αφέλεια και την πίστη, και μας παραδίδει ένα αιρετικό ανάγνωσμα γεμάτο καταραμένα διδάγματα για τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα θανάσιμα αμαρτήματα. Από τους "Μύθους του Ζαμπρί" (1874) στις "Ιστορίες για αραχνιασμένα κρανία" (2006) Μεταξύ 1872 και 1875 ο Άμπροουζ Μπηρς ζει στο Λονδίνο και εργάζεται στην εβδομαδιαία περιοδική επιθεώ...

Η μικρή μου εγκυκλοπαίδεια Larousse: ανακαλύψτε, διασκεδάζοντας. Πώς ζούσαν οι ιππότες πίσω από τα ψηλά τείχη των κάστρων τους, με συναρπαστικές λεπτομέρειες και διασκεδαστικές εικόνες.

Ο Ιούλιος Βερν γεννήθηκε στη Νάντη στις 8 Φεβρουαρίου 1828 και πέθανε στην Αμιένη στις 24 Μαρτίου 1905. Έχει ήδη συμπληρώσει σχεδόν ενάμιση αιώνα διεθνούς φήμης. Στο διάστημα αυτό ο κόσμος άλλαξε πάρα πολύ. Ωστόσο ο Ιούλιος Βερν δεν έχασε τη θέση του. Η φήμη του είναι σταθερή και η λογοτεχνική του αναγνώριση βρίσκεται σε άνοδο. Στον καιρό του διαβάστηκε πολύ, αλλά τα βιβλία του θεωρούνταν κατάλληλα κυρίως για εφήβους. Στην εποχή μας, ο Ιούλιος Βερν έχει γίνει μύθος προκαλώντας πολλές και αντιφατικές ερμηνείες. Υπήρξε πρωτοπόρος της μοντέρνας επιστήμης και τεχνολογίας (υπο...