Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Λένε ότι το ταξίδι γίνεται για να έχουμε να αφηγούμαστε ιστορίες, ακόμα και όταν τις αφηγούμαστε μόνο στον εαυτό μας. Εν προκειμένω η πραγματικότητα, αραιώνει την πυκνότητά της μέσα από μικρές ιστορίες απογυμνωμένου καθωσπρεπισμού. Ιστορίες που περιδιαβάζουν χορευτικά τα σοκάκια της ψυχής, κλείνουν πονηρά το μάτι στο ασυμβίβαστο. Εκθλίβουν την όποια απρέπεια και ακοσμία τους άλλοτε με θυμό, άλλοτε με συστολή.

- Το κορίτσι με τη γαλάζια κορδέλα βρίσκεται ξαπλωμένο πάνω στο λευκό του φόρεμα και παραδίδει την ελεύθερη φύση του στον "εξερευνητή" του, φορώντας μόνο, αλλά διαρκώς, την κορδέλα στα μαλλιά, ως σημάδι περηφάνιας. - Ένα μυστικό ημερολόγιο αποκαλύπτει τον αγνό δρόμο του μεταξένιου σκοταδιού, που προστατεύει από την άνομη οπτική φαντασία και φιλοξενεί την πραγματικότητα της αφής. - Μια φοιτήτρια κι ένας καθηγητής ζουν την γλυκιά αγωνία της αργής -αλλά μοιραίας- απελευθέρωσής τους απ' το φράγμα της τυπικότητας, περνώντας απ' τον διανοητικό στον σωματικό έρωτα. - Για να ε...

Όλα αρχίζουν όταν στην ανιαρή και μονότονη ζωή ενός μοναχικού βιβλιοπώλη εισβάλει με τρόπο τυχαίο (;) ένα παράξενο, "αγνώστου ταυτότητος" βιβλίο. Το βιβλίο αυτό δεν μοιάζει με κανένα άλλο από τα τόσα πολλά που έχει ήδη διαβάσει στη ζωή του. Μέσα από περίεργα σύμβολα, ακανόνιστες γραμματοσειρές και λέξεις από διάφορες εποχές και χώρες του κόσμου, ο βιβλιοπώλης σιγά σιγά βυθίζεται σε ένα ακαθόριστο σύμπαν ηρώων, οι οποίοι φαίνεται να έχουν κοινή αποστολή και την ίδια ακριβώς κατάληξη. Παράλληλα με τις ζωές των ηρώων, αλλάζει και η ζωή του βιβλιοπώλη. Μια σειρά από ανεξήγητα...

Είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζουμε για τον πολιτισμό των Κούρδων. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι αυτός ο λαός μόνο πολεμά και αντιστέκεται, πως διεκδικεί από τους κατακτητές την πατρίδα του και ζητά την αυτοδιάθεσή του. Έτσι είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Κούρδοι έχουν πλούσια παράδοση και ακόμη πιο πλούσια γλώσσα, γι' αυτό και από νωρίς ανέπτυξαν την τέχνη του λόγου. Ήδη από τον 11ο αιώνα σπουδαίοι Κούρδοι ποιητές-ραψωδοί με απαράμιλλο λυρισμό αφηγήθηκαν την ιστορία του σκληροτράχηλου και περήφανου αυτού λαού, ύμνησαν τον έρωτα και τη φύση, την ανδρεία και το θάρρος και με...

Από τα 1.400 περίπου κείμενα που έγραψε σε εφημερίδες του Μεσοπολέμου ο θρυλικός "Οδοιπόρος" Δημήτρης Χατζόπουλος (1872-1936), η Σοφία Γκλιάτη-Χασιώτη ανθολόγησε σαράντα τρία, σχετικά με την Αττική. Τα άρθρα αυτά δημοσιεύτηκαν το διάστημα 1919-1923 και αναφέρονται σ' ένα νοητό "τρίγωνο", με κορυφές τον Υμηττό, τη Ραφήνα και το Σούνιο, δηλαδή χοντρικά τα Μεσόγεια και τη Λαυρεωτική, συν την προσθήκη των Πεταλιών. Ο Χατζόπουλος ήταν αληθινός οδοιπόρος, που μάλιστα περπατούσε πολύ και τις νύχτες. Φιλοξενούνταν στα τοτινά αρβανίτικα σπίτια, έμπαινε σε σπηλιές, κατέβαινε σε...

"Η ημέρα της εξόδου" αποτελείται από εννέα αφηγηματικούς μονόλογους, με πρωταγωνιστές τέσσερις γυναίκες, τέσσερις άντρες κι ένα λιθάρι. Στην πραγματικότητα είναι οι σκέψεις, οι μνήμες, οι προβληματισμοί, τα συναισθήματα και οι ανησυχίες, οι προσδοκίες και οι αποφάσεις που μπορεί κάποιος να εκμυστηρεύεται ή να μοιράζεται με έναν φίλο ή και με κάποιον άγνωστο ακόμα. "Πέστε πως δεν σας μίλησα καθόλου. Πέστε πως φανταστήκατε την κουβέντα μας ή πως την ονειρευτήκατε το κλάσμα δευτερολέπτου που κατάκοπη γείρατε για λίγο το κεφάλι στη στάση του λεωφορείου. Όμως γιά ρίξτε μια α...

ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ Τραγούδι νόστου κάθε βράδυ πλέκει με γυμνό το δίκοπο τ' αγκάθι βιασμένο περιγιάλι η χλωρή της η ματιά, ξάφνιασμα φεγγαρίσιο -βάρκας τριξίματα από κάτω, οιμωγές, φευγιό απελπισμένο- κόρη Ανδρομέδα με μαντήλα στα σκοινιά.

Η Αγγελική είναι σατανικό πλάσμα. Γκροτέσκο απείκασμα της εποχής μας, πεινασμένο για επιτυχία, χρήμα και έρωτα. Ανθεκτικό μικρόβιο προγραμματισμένο να επιβιώνει σε κάθε περίσταση. Κωμικοτραγικό άθυρμα των καιρών μας, που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει. Η Αγγελική είναι εκρηκτικός τύπος. Κυριο­λεκτικά. Αλλά μην ξεγελιέστε. Αυτό δεν είναι ένα σοβαρό βιβλίο. Είναι μια ιστορία για γέλια. Και για κλάματα.

Καλοκαίρι. Ύδρα. Οι δυο φίλοι, ο Κωστής και ο Άγης, επιστρέφουν στο νησί για τις καλοκαιρινές διακοπές. Έχουν να ιδωθούν έναν ολόκληρο χειμώνα. Δεν είναι μόνο οι δυο τους. Έχουν μαζί τους και τη Μπέλλα, το αγαπημένο τους πομερανιάκι που προσπαθεί να ερμηνεύσει τις προθέσεις τους. Αποτελούν το "τριο-σαματά". Στο νησί θα τους περιμένει μια έκπληξη. Ένα σκάκι με μεγάλα πιόνια σκαλισμένα από τον παππού του Άγη, τον καπετάν Ανδρέα, στημένο στα ασπρόμαυρα πλακάκια. Η πρόσκληση για μια παρτίδα σκάκι θα εξελιχθεί σε μύηση στάσεων ζωής. Ο ρόλος του παππού είναι καταλυτικός. Δεν είνα...

ΕΛΠΙΔΑ Η Ελπίδα, μια δειλή φίλη ήταν μόνο· Καθόταν έξω απ' του θηρίου το κλουβί, Της μοίρας μου το τόξο επιτηρώντας, Σαν άντρας άκαρδος. Άσπλαχνη ήτανε στο φόβο της· Μια μέρα απελπισίας στο κελί Τη γύρεψα εκεί έξω να τη βρω, Μα έστρεψε αλλού το πρόσωπό της! Σαν ψεύτικος φρουρός κι άπιστος φύλακας, Και μέσα στη διαμάχη, για ομόνοια ψιθύριζε· Θα τραγουδούσε όσο θα 'κλαιγα· Και αν άκουγα, θα σώπαινε. Ψεύτικη ήταν κι αδυσώπητη· Όταν οι τελευταίες μου χαρές σωριάστηκαν, Ως και η Λύπη είδε, μετανιώνοντας, Τα θλιβερά και σκόρπια λείψανά τους·...

Δυσπιστία στις μετα-αφηγήσεις, θεαματικές κοινωνίες, αποτυχία συνδυασμού ατομικότητας και ανήκειν,απώλεια ταυτότητας, άρνηση θνητότητας, εκφυλισμός της γνώσης, καταναλωτισμός, μικρο-αφηγήσεις, αλλοίωση της κοινωνικής συνοχής και σχετικοκρατία, αποτελούν τα κυριότερα χαρακτηριστικά της μεταμοντέρνας/μετανεωτερικής εποχής. Μπορεί η τέχνη και στην προκειμένη περίπτωση η ποίηση, να βοηθήσει στην αποφυγή αυτής της δυστοπίας;

ΓΑΛΗΝΗ Μετά από μία σειρά περιστατικών, έχω πλέον πειστεί ότι τα αδέσποτα σκυλιά των πόλεων δεν είναι ούτε αδέσποτα, ούτε σκυλιά. Παρόλο που δεν ασπάζομαι στις θρησκευτικές προσεγγίσεις για το επέκεινα, εδώ φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για μετεμψύχωση ή για μετάσταση, αν προτιμάτε, των νεκρών ποιητών. Ναι, αδέσποτα σκυλιά γίνονται οι ποιητές όταν πεθαίνουν, το έχω πει και σε άλλο ποίημα παλιότερα, όταν αναγνώρισα τον Τάσο Λειβαδίτη. Έχω δει, ακόμα, τον Σολωμό και τον Κάλβο στη Ζάκυνθο, τη Γώγου στα Πατήσια, και, σε μία κωλοεπαρχία, γεμάτο ψώρα, άρρωστο, κουτσό και ε...

Κάποιο Τριώδιο της δεκαετίας του '70. Μια φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής αποβιβάζεται στην Ύδρα εξοπλισμένη με ένα κασετόφωνο, μια φωτογραφική μηχανή κι ένα ερωτηματολόγιο. Αποστολή της να κάνει μια επιτόπια έρευνα για το μάθημα της Λαογραφίας. Νιώθει σαν τον Δον Κιχώτη που βγαίνει σε περιπέτεια. Μόνο που ο Δον Κιχώτης βγαίνει σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει πια, όπου οι αλήθειες είναι διασκορπισμένες και αμφίσημες, ενώ η ίδια νιώθει πως κατέχει τις αλήθειες της μικρής νησιωτικής κοινωνίας, αφού έχει καταγωγή από το νησί και έχει περάσει εκεί όλα τα καλοκαίρια της ζωής...

Ένας αδέσποτος αλλά εξανθρωπισμένος σκύλος τριγυρνάει μέσα στην πόλη των Αθηνών. Κινείται στα όρια της επιβίωσης, όπως και τα περισσότερα πλάσματα που συναντάει στην πορεία του. Αγριεύει, πονάει, συγκινείται, αυτοσαρκάζεται, φιλοσοφεί, αμφισβητεί και καταρρίπτει κάθε λογική και θεωρία, κρατώντας συνεχώς τον εαυτό του μέσα σε μια καταδρομική εγρήγορση ζωής. Λωποδύτες με χρυσά μάτια, αμανετζήδες φυλακόβιοι, νέγροι που καταπίνουν σπαθιά, εραστές κρεμασμένοι από τις πεθυμιές τους, είναι μερικά από τα πρόσωπα που τον συνοδεύουν στην αδιάκοπη εσωτερική και εξωτερική του περιπλάνη...

Στη ματωμένη μεταπολεμική Ελλάδα, ο Λάζαρος, ένα παιδί από την Αργολίδα, έρχεται στον Πειραιά να βρει την τύχη του. Προκόβει επαγγελματικά, ανοίγοντας ένα από τα καλύτερα δισκάδικα της πόλης του, το "Allegro", που ακόμα το θυμούνται οι παλιότεροι, παντρεύεται, κάνει παιδιά κι εγγόνια. Όμως η αληθινή ζωή του είναι ο αθλητισμός. Μπαίνει στους κύκλους του Εθνικού Πειραιά - Παλαιού Φαλήρου, και γίνεται έφορος (ένας από τους "παράγοντες" στη λαϊκή γλώσσα) του μπάσκετ και του πόλο, ενώ αναπτύσσει και με το βόλεϊ κάποια σχέση. Ζει από κοντά τις αδικίες από τον έτερο μεγάλο της πό...

Τα διηγήματα του βιβλίου είναι όπως οι εικόνες που βλέπει κανείς έξω απ' το παράθυρο όταν ταξιδεύει: ενώ το μυαλό χαλαρώνει, την ίδια στιγμή προσπαθεί να βρει κάτι να πιαστεί για να περάσει η ώρα, καθώς κάποιος άλλος οδηγεί. Ο ταξιδιώτης μου, μόνος, κάνει πολλές φορές την ίδια διαδρομή και πλέον θυμάται, για την ίδια την ευχαρίστηση της θύμησης, ξέροντας ότι το πνιγηρό τοπίο της ομοιομορφίας το "σπάνε" μόνο οι στιγμές που επαναστατούμε ή που αποδεχόμαστε με κυνισμό τα πεπραγμένα μας, σε μια απρόσμενη "Εκδρομή με λεωφορείο". * "Μας σταματάνε δυο πανέμορφες ψηλές, μας πιάνο...

Τι πάει πιο ψηλά; Οι νότες ή οι λέξεις; Οι σκέψεις ή τα όνειρα; Τα πουλιά ή τα παιδιά; Ο νους ή η καρδιά; Όποιες κι αν είναι οι απαντήσεις, οι ερωτήσεις πάντα θα στήνουν το δικό τους πανηγύρι, τίποτα δεν θα τις ικανοποιεί, γιατί, οι πραγματικά πολύτεκνες μητέρες αυτού του κόσμου είναι οι ερωτήσεις. Όσο εμείς γυρεύουμε απαντήσεις, τόσες εκείνες, οι ερωτήσεις, θα πολλαπλασιάζονται. Με την πίστη, λοιπόν, πως δεν θα βρω τις απαντήσεις που γυρεύω, σηκώνω το κεφάλι ψηλά, κοιτάω του Θεού τ' αμπέλια κι αισθάνομαι πως, για να γευτώ το καλύτερο κρασί, δεν χρειάζεται να γνωρίζω το...

Ο χρόνος είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, φίλος και εχθρός, εμπόδιο αλλά και θεραπευτής. Η παρουσία του είναι διττή στον δρόμο της αυτοπραγμάτωσης του Ανθρώπου, και η σχέση μας μαζί του αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι μια πάλη ανάμεσα σε ατέρμονες διεκδικήσεις και στιγμιαίους θριάμβους. Κάθε μικρή ιστορία του βιβλίου φωτίζει και μια άλλη πλευρά αυτής της πάλης, μεταμορφώνοντας τη μεταφυσική αγωνία σε μεταφυσική ηρεμία. Άλλωστε, ο απώτερος στόχος του Ανθρώπου είναι η αποδοχή της απώλειας και της φθοράς, η κατανόηση της θέσης του μέσα σε έναν κόσμο που ανακυκλώνεται.