Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είχε διαπιστώσει πως όλα ανεξαίρετα τα άτομα τείνουν στην αναζήτηση της ηδονής, από τον εγωιστή στον οποίο η στάση αυτή είναι έκδηλη, αφού χρησιμοποιεί τους άλλους για την ικανοποίηση των επιθυμιών του, ως τον αλτρουιστή που βρίσκει τη δική του ικανοποίηση στην απάρνηση των παρορμήσεών του για χάρη του αγαπημένου προσώπου ή στο όνομα μιας αφηρημένης αρχής, όπως η τιμή και το καθήκον. Από ψυχολογική άποψη, φαινόταν τελικά σάμπως κι οι δυο ακραίες περιπτώσεις -τύποι, ο εγωιστής που χρησιμοποιεί τους ομοίους του κι ο αλτρουιστής που θυσιάζεται γι' αυτούς, να 'χαν τον ίδιο σκο...

Οι τρεις αυτοί όροι, "συνειδητό", "προσυνειδητό" και "ασυνείδητο", είναι εύχρηστοι και μας αφήνουν μεγάλη ελευθερία κίνησης· υπό τον όρο να μην ξεχνάμε πώς, αν απ' την περιγραφική άποψη υπάρχουν δυο είδη ασυνείδητου, απ' τη δυναμική άποψη υπάρχει μόνο ένα. Μεταγενέστερες όμως ψυχαναλυτικές έρευνες έδειξαν πως κι αυτές οι διακρίσεις ήταν ανεπαρκείς. Τούτο παρουσιάζεται καθαρά στην ακόλουθη κατάσταση, που μας φαίνεται καίρια. Φανταζόμαστε τις ψυχικές διαδικασίες ενός προσώπου ότι συνιστούν μια συναφή οργάνωση και λέμε πως η οργάνωση αυτή αποτελεί το "Εγώ" του προσώπου. Απ...

Ένα αριστουργηματικό έργο του Τσέχωφ, μια ιλαροτραγωδία ανεκπλήρωτων ερώτων της επαρχίας, γραμμένο μετά την επιτυχία του "Γλάρου" (1890). Το έδωσε στον Στανισλάβσκι να το σκηνοθετήσει. Το ιδανικό του Τσέχωφ είναι μια προοδευτική και πολιτισμένη κοινωνία. Ο σκηνοθέτης έπαιζε τον Αστρόφ, η Λίλινα (γυναίκα του Στανισλάβσκι) τη Σόνια, και η Όλγα Κνίππερ (γυναίκα του Τσέχωφ) τη Γελένα.

[...] Ο "Γλάρος" είναι ένα από τα σπουδαιότερα θεατρικά έργα του Τσέχωφ. "Κωμωδία σε 4 πράξεις" το ονομάζει ο ίδιος. Γράφει χαρακτηριστικά στον εκδότη του "Γράφω αυτό το έργο όχι χωρίς ευχαρίστηση, παρόλο που αισθάνομαι ότι παραβιάζω σημαντικά τις θεατρικές παραδοσιακές συμβάσεις. Είναι μια κωμωδία με τρεις γυναικείους και έξι αντρικούς ρόλους, με τέσσερις πράξεις, ένα τοπίο με λίμνη, πολλή συζήτηση περί λογοτεχνίας, λίγη δράση και πέντε τόνους έρωτα". Έτσι το περιέγραφε ο μετριόφρων Τσέχωφ. Στην πραγματικότητα είναι ένα δράμα όπου τα πρόσωπα κατατρέχονται από μελαγχολία....

ο λουλούδι της ανθρωπιάς που ανθίζει στη συνείδηση μιας γυναίκας του δρόμου δεν έχει την τύχη να νικήσει με το μύρο του την αποφορά του κοινωνικού βούρκου που το ζώνει. Ξεγελιέται και παραδίνεται στη μοίρα. Η απόγνωση φεύγει από την πληγωμένη ψυχή μιας ταπεινωμένης γυναίκας και τη θέση της παίρνει μια ψευδαίσθηση: η αποκατάσταση της κουρελιασμένης αξιοπρέπειας. Ωστόσο η σκοτεινή ατμόσφαιρα τούτου του φαύλου κύκλου ξαστερώνει με τις προεκτάσεις που παίρνουν στον ψυχικό μας κόσμο οι αρετές του έργου.

Και το Κοράκι, ποτέ δεν φτερούγισε, ακόμη κάθεται στην ωχρή προτομή της Αθηνάς πάνω από την πόρτα της κάμαράς μου. Και τα μάτια του μοιάζουν σαν του δαίμονα που ονειρεύεται, Και το φως της λάμπας πάνω του ρίχνει κυματιστά τη Σκιά του στο πάτωμα, Και η ψυχή μου από εκείνη τη σκιά που κυματίζει στο πάτωμα Δεν θα σηκωθεί - ποτέ πια! (από το ποίημα "Το Κοράκι"

Ο αναγνώστης κρατά στα χέρια του ένα έργο χιλιοδιαβασμένο, που έχει μεταφραστεί αμέτρητες φορές και έχει υποβληθεί σε άπειρα σχόλια. Ένα έργο που για κάποιους είναι διάφανο και τίμιο, ενώ για άλλους αντίθετα, είναι διαβολικό και συκοφαντικό. Ο "Ηγεμόνας" στη συναρπαστική πορεία του σημάδεψε τους αιώνες προκαλώντας ζωηρή αίσθηση, κατακτώντας αναγνώστες που πίστεψαν ότι βρήκαν και βρίσκουν στις σελίδες του πολύτιμες συνταγές για να τις εφαρμόσουν, άλλος στην πολιτική, άλλος στο στρατό, άλλος στην ερωτική πολιορκία, άλλος στις οικονομικές συναλλαγές... ... Ο "Ηγεμόνας", το...

Κωμωδία (σε πέντε πράξεις). Παρουσιάστηκε στο κοινό για πρώτη φορά στις 15 Φεβρουαρίου 1665 στο θέατρο της Αίθουσας του Παλαί Ρουαγιάλ από τον θίασο του Κυρίου, μονάκριβου αδελφού του Βασιλιά.

Η ιστορία των πόλεων είναι η ιστορία της ανθρωπότητος. Μέσα από τη μορφή που διατηρεί κάθε πόλη, διαβάζεις τις αξίες, την παράδοση, τον πολιτισμό που τη δημιούργησε, τα κίνητρα των ανθρώπων, το σεβασμό ή την ασέβεια, το θάρρος ή τον εγωισμό αυτών που την κατοίκησαν και την κατοικούν. (Αριστομένης Προβελέγγιος, 1850-1936)

Μέρα γεμάτη θλίψη στη Γρανάδα κλαίνε κι οι πέτρες της ακόμα σα βλέπουν να πεθαίνει στην κρεμάλα γιατί δεν πρόδωσε, η όμορφη Μαριάννα. Στην κάμαρά της καθισμένη η Μαριαννίτα λέει κι όλο λέει με το μυαλό της: "Αν μ' έβλεπε ο Πεντρόσα να κεντώ της Λευτεριάς το λάβαρο..."

"Για δες καιρό που διάλεξεν/ ο Χάρος να με πάρει/ Τώρα π' ανθίζουν τα βουνά/ και βγάν' η γη χορτάρι". Αυτό το τραγικό τέλος του ήρωα Διάκου στη Λαμία αποτελεί την υπόθεση αυτής εδώ της τραγωδίας στην οποία ο συγγραφέας, τηρώντας τις τρεις ενότητες, εισήγαγε τόσο στην πρώτη όσο και στην τελευταία πράξη και την ωδή, συμμορφούμενος με όσα έχουν εξιστορηθεί για τον Διάκο, όπως προαναφέραμε. Η πλοκή του δράματος είναι απλούστατη, όπως ήταν συνήθως και η πλοκή των αρχαίων ελληνικών δραμάτων, στα οποία δεν συναντούμε τις ατέλειωτες περιπλοκές και περιπέτειες των νεωτέρων.

Οι αιώνες είναι φειδωλοί στη γέννηση ανθρώπων σαν τον Αλβέτρο Αϊνστάιν . Ο Φρανκ ήταν ο πιο αρμόδιος για να δώσει ένα βιβλίο όπου η ευχάριστη στιγμή της ζωής του τιτάνα της επιστήμης συνδυάζεται με την απλή διατύπωση των πορισμάτων που ανέτρεψαν δοξασίες που για αιώνες θεωρούνταν αδιάσειστες. Προσωπικός του φίλος, γνώριζε κάθε πτυχή του επιστη- μονικού έργου του Αϊνστάιν και παρακολούθησε την πολυκύμαντη ιδιωτική του ζωή μέσα στην πιο ταραγμένη περίοδο της πρόσφατης ιστορίας. Το βιβλίο αυτό είναι μια πολύτιμη πηγή γνώσης.

Σ' ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, τόσο σοβαρό και τόσο δύσκολο που βρίσκει την πραγμάτωση του σ' ένα βασικό πρόβλημα της νεώτερης και σύγχρονης φιλοσοφίας, αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα μιας λεπτομερειακής ακρίβειας και παράλληλα μιας ανάλυσης των θεμελιωδών γνώσεων πάνω στις οποίες θα εξελιχθεί η συζήτηση. Η αντίληψη της ελευθερίας, αν την εξετάσουμε με ακρίβεια, είναι αρνητική. Δεν υπονοούμε μ' αυτή παρά την απουσία κάθε κωλήματος, κάθε εμποδίου. Άρα, εφόσον κάθε εμπόδιο είναι μια εκδήλωση της δύναμης, πρέπει ν' ανταποκρίνεται με μια θετική γνώση.

[...] Αλλ' απαραίτητον έσεται το ανά χείρας έργον ιδίως εις τους γεωπόνους, τους κτηματίας και τους φιλανθείς, διότι εν αυτώ εκτίθενται λεπτομερέστερον πάντα όσα αφορώσιν εις την χρησιμότητα, την καλλιέργειαν και την παθολογίαν των σιτηρών και των άλλων πλουσίων εν αμύλω φυτών, των καρποφόρων και των άλλων προσοδοφόρων ή δασικών δένδρων και θάμνων, των λαχανικών, κτηνοτροφικών, βιομηχανικών ή οπωσδήποτε άλλως χρησίμων φυτών, τα οποία καλλιεργούνται ήδη, ή εισαγόμενα εις την Ελλάδα και ανά την Ανατολήν δυνατόν να ευδοκιμήσωσι και να καλλιεργηθούν επικερδώς. [...] (από τον π...

- Πώς να γνωρίσεις την καλή γη της πρώτης ποιότητας. - Πότε κοπρίζονται, πότε να σκάπτονται και πότε να σπέρνονται τα χωράφια. - Τί πρέπει να ξέρεις για το κάθε καρποφόρο δέντρο και τις ασθένειές του. - Όλα όσα πρέπει να γνωρίζεις για τα βότανα και τις θεραπείες τους, το κρασί, το νερό, το γάλα, το γιαούρτι, το λάδι, τα όσπρια, το σκόρδο, το κρεμμύδι, τα φρούτα, τους ξηρούς καρπούς, τα ψάρια.

Ο Ζωρζ Νταντέν είναι ένας πλούσιος αστός που, παντρεύεται την κόρη ενός μικροευγενούς της επαρχίας. Σ' αυτόν, ο γάμος δίνει έναν τίτλο ευγενείας και στους γονείς της γυναίκας του την δυνατότητα να ξεπληρώσουν τα χρέη τους και να βελτιώσουν τα οικονομικά τους. Η ένωση αύτη είναι αφύσικη, γιατί οι σύζυγοι ανήκουν σε δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, με διαφορετικές συνήθειες και με διαφορετικές αρχές. Είναι αδύνατον να συνεννοηθούν μεταξύ τους, γιατί δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. 'Ο,τι, για τον ένα είναι φυσικό και νόμιμο, για τον άλλο αποτελεί προσβολή και ανηθικότητα....

Ζούμε σε μια εποχή άγχους, που συνταράσσεται από πολέμους και φήμες για πολέμους και η οποία βομβαρδίζεται με άσχημα νέα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τα δελτία ειδήσεων των εφημερίδων, της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου σταθερά μας υπενθυμίζουν ότι ακόμα κι αν το τέλος του πολιτισμού δεν βρίσκεται κοντά, δεν είναι δυνατόν να αναβληθεί για πολύ. Η κοινωνία μας είναι άρρωστη, καταπονημένη από ανυπόφορες πιέσεις και δηλητηριασμένη από φόβους. Δεν είναι ν' απορούμε λοιπόν γιατί τόσοι πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι αποστρέφουν το πρόσωπό τους από τις ψεύτικες υποσχέσεις της επιστήμης...

Αποκαλύψτε τις άγνωστες πτυχές του παρελθόντος και προσδιορίστε με ακρίβεια το μέλλον σας από ένα παιχνίδι ερωτήσεων και απαντήσεων.

...Αν ο Αντόν Τσέχωφ κατασκεύαζε τους ήρωές του για να επιβιώσουν κοινωνικά, για να προσαρμοστούν δηλαδή στις απαιτήσεις μιας κοινωνικής ανάγκης, τότε ο Νικολάι Αλιεξιέγεβιτς Ιβάνωφ θα μπορούσε να καταταχθεί σ' εκείνους τους θεατρικούς ήρωες που τους ονομάζουν θετικούς. Η πολιτογράφηση όμως αυτή ίσως θα ήταν μια αμφιλεγόμενη πράξη, αφού το υλικό που "αφηγείται" αυτή τη θεατρική ιστορία επιζεί εξαιτίας της ιστορικής του αυθεντικότητας. Μιας αυθεντικότητας που δεν υπερασπίζεται προσχεδιασμένες ανθρώπινες καταστάσεις, αλλά που "ιστορεί" θεατρικά μιαν αγωνιώδη πνευματική ανεπά...