Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βουλγάτα ή Βουλγκάτα είναι η λατινική μετάφραση της Αγίας Γραφής που έγινε στο τέλος του 4ου αιώνα μ.Χ από τον Ιερώνυμο κατ' εντολή του Πάπα Δάμασου Α' και υιοθετήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία (η διεθνής συντομογραφία της είναι "Vg"). Με τον ίδιο στόχο, δηλαδή μια τρόπον τινά "εκλαΐκευση" της λακανικής σκέψης ώστε να γίνει περισσότερο προσεγγίσιμη και κατανοητή, ο συγγραφέας του παρόντος πονήματος προσφέρει στον αναγνώστη μια vulgata editio (έκδοση "κοινή" ή για το "μη ειδικό κοινό"). Παρόλα αυτά η "Vulgata" δεν είναι ένα περιληπτικό κείμενο-οδηγός για το γρήγορο...

Εκείνος που ήθελε να επισκεφτεί τις συνοικίες του πρόχειρου έρωτα, νοίκιαζε κουβαλητές με μεγαλοπρεπή δερματοστιξία. Οι γυναίκες στη Γιοσιβάρα και στο Τατσούμι ήταν ξετρελαμένες με τους καλαίσθητα δερματοστιγμένους άνδρες. Για να μην αναφερθώ μόνο στους τυχοδιώκτες και στους πυροσβέστες. Κατά αυτόν τον τρόπο δεν καλλωπίζονταν μόνο απλοί πολίτες, αλλά και μερικοί Σαμουράι. Στις συναντήσεις τατουάζ που διοργανώνονταν από καιρό σε καιρό έδειχναν οι συμμετέχοντες τα πολύχρωμα κορμιά τους, περηφανεύονταν για τις θαυμάσιες επινοήσεις τους, την πρωτοτυπία των σχεδίων και ασκούσαν...

Στο σύρμα του γαλάζιου, το συμπαντικό σπουργίτι κελαηδούσε, το σπουργίτι κι εγώ τραγουδούσαμε, μιλούσαμε, και το άκουγε η φωνή της γυναίκας στον άνεμο του κόσμου. Τί γωνιά πια για ν' ακολουθήσει η φαντασία μου! Ο "Χώρος", ένα ποίημα ποταμός σε πρόζα, θεωρείται από πολλούς παγκοσμίως, όχι μόνο το σημαντικότερο ποίημα στην Ισπανία του εικοστού αιώνα, αλλά μια από τις κορυφώσεις της παγκόσμιας ποίησης. Γραμμένο από το 1941 και με διορθώσεις ως το 1954 από το Χουάν Ραμόν Χιμένεθ στην Αμερική, όπου βρέθηκε εξόριστος κατά και μετά τον Ισπανικό εμφύλιο, αποτελεί σήμερα το...

Έχασα το μπαστούνι μου. Είναι μεγάλη θλίψη να το σκέφτομαι μόνος στον κόσμο. Το μπαστούνι μου! Το καπέλο μου, οι μανσέτες μου τα γάντια, τα παπούτσια μου. Κάτω από αυτό τον περίεργο και παιγνιώδη τίτλο, βρίσκεται μια από τις πιο πρωτοποριακές ακόμα και σήμερα συλλογή ποιημάτων που γράφτηκε ποτέ. Ο Αλμπέρτι δίνει φωνή στους ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου που σε τρυφερούς [και κάποτε με μια απόχρωση θλίψης] μονολόγους καλούν τον αναγνώστη σε μια απόλαυση ανανεωτική της ποίησης. Το κείμενο συμβάλλει στη διαχρονική μνημείωση της ανθρώπινης κίνησης και χειρονο...

Κοιτάζω τον ουρανό και τα σύννεφα και τα φώτα των ανθρώπων πέρα εκεί, τόσο απρόσιτοι πάντοτε σε μένα. Και δεν ξέρω ποιον θέλω να αγαπήσω τώρα πια, αν όχι το πόνο μου Ειλικρινής, αλλά διεστραμμένος, έξυπνος και πρωτόγονος, ερωτευμένος με τον εαυτό του και τον κόσμο, ο Sandro Penna (1906-1977) γεννήθηκε στην Περούτζια αλλά έζησε στη Ρώμη. Διπλωματούχος λογιστής και μεγάλος τεμπέλης ο Πένα αποτελεί το ιδανικό του "απόλυτου" ποιητή, που πάσχει από νευρώσεις, είναι υποχόνδριος και καταφέρνει να επιβιώσει με την πολύτιμη υποστήριξη καλλιτεχνών και φίλων του. Όλη η πρωτοτυ...

Η φύση της αμαρτίας αποκλείει την ομολογία. Δεν θα μπορούσα να εξομολογηθώ ακόμη κι αν ήθελα. Δεν θέλω. Αυτό είναι το αμάρτημά μου.

Είχα να δω τον πατέρα μου έξι μήνες πριν πεθάνει. Δηλαδή είχα να τον δω 2 χρόνια να λέμε την αλήθεια, είχε γεράσει πολύ και δεν ήταν αυτός που ήταν, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αλλά όμως το σώμα είχε ζεστασιά, ανέπνεε, τον αγκάλιαζα και είχε ζωή, όποτε πήγαινα, γιατί μένω και 2500 χλμ. μακρυά. Όταν πήγα στο Γραφείο Κηδειών να τον δω, άνοιξαν το ψυγείο, δεν άφησα τη μάνα μου να έρθει μέσα, πήγα μόνη μου, δική μου δουλειά ήταν. Η μάνα μου ήταν εκεί όταν πέθανε, εγώ δεν είχα κλείσει το θέμα. Και ήταν παγωμένος και ακίνητος. Μετέωρος. Χωρίς αυτό το ανεβοκατέβασμα του στήθους, χω...

"Χρειαζόμαστε τα βιβλία που επενεργούν επάνω μας σαν δυστυχία που μας πονάει πολύ, όπως ο θάνατος κάποιου που αγαπήσαμε πιο πολύ απ' τον εαυτό μας, σαν να ήμασταν διωγμένοι σε δάση, μακριά απ' όλους τους ανθρώπους, σαν αυτοκτονία, ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι για την παγωμένη θάλασσα μέσα μας. Αυτό πιστεύω εγώ". (Επιστολή του Φραντς Κάφκα στον 'Οσκαρ Πόλλακ, 27 Ιανουαρίου 1904) Το βιβλίο "Σήμερα πάλι ωραία ημέρα" αποτελεί μία ανθολόγηση 366 αποσπασμάτων από τις σημειώσεις, τα ημερολόγια και τις επιστολές του Φραντς Κάφκα (1883-1924). Το παλαιότερο αυτών των α...

Δεκαέξι άνθρωποι· δεκαέξι εξομολογήσεις που αφορούν κυρίως το σεξ αλλά και όσα σχετίζονται με το σεξ, δηλαδή τα πάντα.

Ο κύριος Brun τις νύχτες έπινε cry martini. Ακούγοντας το dry me a river. Κάπως έτσι κυλούσε ο καιρός μέχρι την επόμενη πανσέληνο στην Trolland.

Είκοσι τέσσερις πολύ μικρές ιστορίες από το Α ως το Ω και τρεις κάπως αναλφάβητες, κάπως μεγαλύτερες, κάπως παλιότερες. Πρώτα είκοσι τέσσερις ιστορίες για ανθρώπους χωμένους για τα καλά μέσα στην "ομίχλη του πολέμου" που είναι η ζωή του καθενός μας, ιστορίες που προσπαθούν να τους καταλάβουν ή να τους παρερμηνεύσουν, να τους νιώσουν βαθιά ή να προβάλουν πάνω τους την ευκολία του τεμπέλικου βλέμματος, να αποδώσουν κάτι από την ουσία τους ή να καθρεφτίσουν μόνο την επιφάνειά τους. Και μετά τρεις ιστορίες που προσπαθούν να μιλήσουν με την ίδια την υπαρξιακή ομίχλη της μεγάλης...

Όσο ξέρουμε να μοιραζόμαστε το ψωμί και το κρασί μας, όσο ξέρουμε να αγαπάμε την μουσική που μας αγάπησε, όσο ξέρουμε να μιλάμε για τους Φίλους που από έρωτα εξέπεσαν και να τους δωρίζουμε δευτερόλεπτα και δεκαετίες, όσο ξέρουμε να φωτογραφίζουμε τη Φιλία στη Μεγάλη Πόλη, τόσο θα ζούμε τη ζωή που ξέρουμε να ζούμε. Το Μυθιστόρημα ξέρει να γίνεται Χαμόγελο.

Ζωή, ζωή μου, αφήσου να πέσεις, αφήσου να πονέσεις, ζωή μου, αφήσου να τιναχτείς από φωτιά, από σιωπή αφελή, από πέτρες πράσινες στο σπίτι της νύχτας, αφήσου να πέσεις και να πονέσεις, ζωή μου.

"Αντιμετωπίζω μόνο ένα πρόβλημα: πώς θα βγω από τον λαβύρινθο. Πόσο ξαγρύπνησαν οι δάσκαλοί μου αναζητώντας λύση στο δαιδαλικό αυτό αίνιγμα! Κάποιοι από αυτούς είναι πεπεισμένοι πως πρόκειται για ομόκεντρες στοές που βρίθουν από ψευδόπορτες. Με συμβούλεψαν να προχωρώ με κλειστά τα μάτια για να μην υποκύψω στις ψευδαισθήσεις. Το ένστικτο αναπτύσσεται καλύτερα ανάμεσα στις σκιές και την απομόνωση."

Μια συλλογή διηγημάτων γεμάτη εξομολογητικές ιστορίες στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, χωρισμένη σε τρεις ενότητες. Διάλογοι, διηγήσεις, εικόνες και εξιστορήσεις μικρών και μεγάλων στιγμών από τη ζωή κάποιων συνηθισμένων ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι οποιοσδήποτε από εμάς ή και κανένας.

Το δεύτερο βιβλίο του Νίκου Πριόβολου μετά το "Συνήθεια να ξύνεις τις πληγές σου" του 2014, αποτελείται απο τριάντα ποιήματα πολλά εκ των οποίων δημοσίευσε αυτά τα χρόνια στο σάιτ της Bibliotheque. Τα ποιήματα του Πριόβολου δεν είναι αφηρημένα και γενικά και δεν ιδιωτεύουν. Είναι ποιήματα γραμμένα στο τώρα και συνομιλούν και με αυτό. Μιλούν κατά μέτωπο κι όχι με υπονοούμενα. "Τελειώνοντας το σχολείο για τις διακοπές του Πάσχα / όταν ήμασταν παιδιά / η μόνη εκμίσθωση του χρόνου που δεχόμασταν ήταν αυτή της ζωής μας στην άνοιξη".