Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ανάμεσα στο πολύ και στο λίγο, υπάρχει και το καθόλου. Είναι το καθόλου που κάνει το λίγο να μοιάζει με πολύ. Αυτή είναι ευτυχισμένη που τον βλέπει. Αυτός είναι ευτυχισμένος που τη βλέπει. Αρκούνται στο λίγο, το μεταμορφώνουν σε πολύ και ξορκίζουν το καθόλου. Ένα "μαύρο", αλλά καθόλου απαισιόδοξο, βιβλίο. Μάλλον έχει το χρώμα του μαύρου της νύχτας που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να είναι και μπλε. Στο βιβλίο εναλλάσσονται οι συζητήσεις μιας γυναίκας με τον ψυχίατρό της ή τον ψυχαναλυτή της, με την καταγραφή των ονείρων της και σκόρπιες σημειώσεις της. Μιλάει για ό,τι...

Οι περισσότεροι χαρακτήρες και οι χώροι αναπτύσσονται μόνοι τους, οι πιο έγκυροι για καλλιτεχνικούς σκοπούς. Αν διάβαζα και δεν έγραφα, κυριολεκτικά θα έβγαινα εκτός σώματος και θα πήγαινα στα μέρη και τους χαρακτήρες μου, σαν το ζωγράφο που υποκλίθηκε τρεις φορές και εξαφανίστηκε μέσα στον πίνακά του.

Αντιγόνη: Άκου, αν είσαι πολιτικός, ενδιαφέρσου για την εικόνα σου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Να δημιουργείς εσύ ο ίδιος τα προβλήματα και, ύστερα, να αναζητείς με καρδιά και αξιοπιστία έναν τρόπο να τα λύσεις. Αν κάποιο μέτρο πονάει πολύ, εφάρμοσέ το σταδιακά, θα σε ευγνωμονούν. Κι αν σου ζαλίζουμε τ’ αρχίδια, πες πως είναι κάτι επώδυνο, επείγον και αναγκαίο, πως δεν υπάρχει άλλη, καλύτερη επιλογή. Όταν μιλάς στο κοινό, να είσαι πατρικός και μητρικός, το μόνο που θέλεις είναι την ψήφο τους ή την κοινωνική ένταση, ή, απλώς, να γίνει το δικό σου δίχως να κινήσεις πολλέ...

Η ποίηση διαρκεί με την αντεστραμμένη της μορφή, την ανάποδη - όχι με την ορθή της, η οποία δεν υπάρχει: αυτό είναι το μυστήριό της. Ο αντίκτυπος μη υπαρχόντων στοιχειωδών υλικών που προσδιορίζουν την αδιαφορία προς τη μάταιη αναζήτηση του ανθρώπου. Ηχώ προερχόμενη από νεκρική σιωπή... Η δεύτερη γραφή, εκείνη του παρασπουδαστή, έρχεται πρώτη. Αντιστροφή παράδοσης. Γλώσσα αφιχθείσα.

Στο τέλος του διαδρόμου, εκεί που ήταν η καφετέρια είδα τον Tom Waitw και τον Ιααγ Ρορ που έπιναν burbon και καφέ. Κάπνιζαν στριφτά τσιγάρα, στο τραπέζι έχασκε ανοιχτός ένας καπνός Drum κι ένας Zippo και γύρω τους κανείς. Ένα υπερβατικό και αέρινο βιβλίο σαν μια καταγραφή βελουδένιων διαφανών ονείρων τοποθετημένες σε ένα εντελώς παράλογο κόσμο όπου έχει εξαφανιστεί η λογική καθώς και έννοια της βαρύτητας και της ισορροπίας των πραγμάτων.

Στο παρόν τομίδιο, παρουσιάζονται, για πρώτη φορά στα ελληνικά, πέντε μικρά κείμενα του Μπράιον Γκάιζιν, που αποκαλύπτουν και από μία διαφορετική πτυχή της σκέψης, του καλλιτεχνικού οράματος και του τρόπου γραφής του: Το πρώτο, "Εκείνη η Κρυφή Ματιά", είναι μια πρώιμη πρόζα, υπερρεαλιστικής υφής, όπου περιγράφει με τρόπο αιχμηρό την Νέα Υόρκη, με το βλέμμα του "ξένου". Ακολουθούν οι "Σημειώσει για τη Ζωγραφική" που γράφτηκαν περίπου το 1960 μα εμφανίστηκαν με την αφορμή μιας ατομικής έκθεσης με τίτλο "Back in No Time", το 1994, μετά το θάνατό του: αν και σύντομο, κρίνεται κ...

Όλες οι ποιητικές συλλογές, κι ακόμη, όλα τ' ανέκδοτα ποιήματα του Γιάννη Υφαντή, σ' έναν τόμο. Οι μεταμορφώσεις του Μηδενός· επειδή όλοι οι αριθμοί κι όλα τα γράμματα είναι μεταμορφώσεις αυτού του μαγικού σχήματος που λέγεται Μηδέν· επειδή όλα τα ποιήματα κι όλα τα όντα, είναι μεταμορφώσεις του Μηδενός (δηλ. του Κανενός), όντας όψεις της Μάγια, της Μεγάλης Ψευδαίσθησης, μέσα στην οποία ζούμε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι· "Kάτω απ’ το εικόνισμα των άστρων", ανάμεσα στις "Μάσκες του Τίποτε".

Ποίηση είναι ό, τι θα κραυγάζαμε όταν θα φτάναμε σ' ένα σκοτεινό δάσος στο μέσο του ταξιδιού της ζωής μας. Τα ποιήματα είναι φλεγόμενα τόξα, τα ποιήματα είναι τόξα επιθυμίας, η ποίηση δίνει φωνή στην καρδιά. Ποίηση είναι η αλήθεια που αποκαλύπτει όλα τα ψέματα, το πρόσωπο χωρίς μακιγιάζ. Τι είναι ποίηση; Άνεμος λικνίζει τα χορτάρια, ουρλιάζει στις στενοποριές. Φωνή χαμένη και ονειρική, πόρτα που αρμενίζει στον ορίζοντα. Ω μεθυσμένε αυλέ, Ω χρυσό στόμα, φιληθείτε σε πέτρινα μπουντουάρ. [...]

Η διαφορά ανάμεσα στα θεία και τα ανθρώπινα έγκειται στο λάθος. Αν για τον άνθρωπο αυτό είναι το σύνηθες, για τον θεό είναι αιώνια καταδίκη. Αυτή η παράξενη αδράνεια με οδηγεί αναπόφευκτα προς την αναζήτηση του τελειότερου λάθους.

ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ Τρέμω πάντα στο σχοινί της παθητικής μου φωνής. Κάθε φορά, κλίνω το ρήμα λάθος, και έτσι... πέφτω... Κοίτα όμως! Πέφτω ωραία και με χάρη απ' το λάθος σχοινί... Πέφτω, "με το δίκιο μου" πάντα, μιας και τρέμω πιο πολύ, τη φωνή μου ν' αλλάξω.

Η ποίηση του Άιγκνερ δεν ήταν μία προσθετική επέκταση στην παραλυσία του, μα η κίνησή της. Ο Λάρι Άιγκνερ ήταν ποιητής της εμπειρίας του ανέκκλητου, ποιητής ενός κοσμικού παρασκηνίου - ανέπλασε την ύπαρξή του σ' έναν χωρο-χρονικό πειραματισμό, στο νεοδημιούργητο πεδίο που σχηματίστηκε μεταξύ του εξωτερικού παρατηρητή και του εσωτερικού αντικειμένου. Η αφαίρεση είχε νόημα εφόσον κατέρριπτε την όποια διφυΐα.

Έξι μέρες στη ζωή μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, στα μέσα ενός εξαιρετικά ζεστού καλοκαιριού, όσο η πρωτεύουσα συνταράσσεται από μια σειρά δολοφονιών, φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους. Η Χρυσάνθη κατεβαίνει από το καράβι για να γνωρίσει ξανά την ανιψιό της, την οποία μεγαλώνει η αδερφή της με κέρδη από μικροκλοπές, ενώ μία εξ' αυτών σημαίνει την έναρξη του αίματος. Ο Κυριάκος προσπαθεί να τελειώσει τη θεολογική όντας στα πρόθυρα του αλκοολισμού. Ο Θύμιος προσπαθεί να ξαναχτίσει την καριέρα του ως μουσικός και παράλληλα να ξανακερδίσει το παιδί του. Στο μέσο όλων ο Ντόνα...

Να πεθαίνεις στο πεδίο της τιμής Στη νύχτα Εσύ, που διασχίζεις τη σιωπή Εγώ, που είμαι σε εκκρεμότητα

Στην διαπλάτυνση, το νευρωνικό κύκλωμα. Πυρετώδης μάζα. Ήρθες εδώ για να βρεις τα συμπληρωματικά χρώματα μιας απουσίας. Πώς να στερεώσεις την γνώση στο χάος, στην αλλαγή σκηνικού, στην ταχύτητα που έχουν τα υλικά να αλλάζουν διάσταση;

Σε αυτόν τον τόμο περιλαμβάνονται κόμικς ιστορίες του Γιώργου Τραγάκη μαζί με αυτές που είναι βασισμένες σε κείμενα και ποιήματα των: Φραντς Κάφκα, Ναπολέωντα Λαπαθιώτη, Επαμεινώνδα Γονατά, Τζέιμς Τζόυς, Κωσταντίνου Καρυωτάκη και Αντρέ Μπρετόν. Μερικές από αυτές δημοσιεύτηκαν πριν από μια δεκαετία περίπου στο comics ένθετο "9" της Ελευθεροτυπίας. Επίσης περιλαμβάνεται μια "Πινακοθήκη" 29 έργων, που τυπώνονται πρώτη φορά.

"Το αλφαβητάρι του διαβόλου" το πιο λαμπρό έργο σάτιρας που γράφτηκε στην Αμερική και ένα από τα σπουδαιότερα στην παγκόσμια βιβλιογραφία, άρχισε να δημοσιεύεται το 1881, στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Σφήκα του Σαν Φρανσίσκο" και εκδόθηκε το 1906 με τον τίτλο "Το Λεξικό ενός Κυνικού", καθώς ο εκδότης αρνήθηκε να αναγράψει τη λέξη "διάβολος" στο εξώφυλλο. Το 1911 εκδόθηκε με τον τίτλο που εξαρχής προτιμούσε ο συγγραφέας του και άρχισε την θρυλική πορεία του, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.