Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ανάμεσα στους μεγάλους Ιταλούς ζωγράφους ο Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζο απέκτησε μεγάλη απήχηση στο σύγχρονο κόσμο χάρη στη γοητευτική ενασχόλησή του με τη νιότη και τη σεξουαλικότητα, τη βία και τον έρωτα, τη μοναξιά και το πνεύμα. Περιπαθής και απείθαρχος, ο Καραβάτζο αναδείχθηκε σε ρομαντικό ήρωα, σε επαναστάτη καλλιτέχνη. Στην παραστατική και λεπτομερή μελέτη της -την πρώτη πλήρη βιογραφία του- η Έλεν Λάγκντον ανατρέπει τους μύθους που έχουν καλλιεργηθεί γύρω από το πρόσωπό του και τοποθετεί τον Καραβάτζο στο πλαίσιο της εποχής του, αντλώντας από σημαντικούς εκπροσ...

"Να ανακυκλωθούν; Τι είναι πάλι αυτό, μήπως κανένας καινούργιος χορός;" ξαναρώτησαν μ' ένα στόμα Βροχή και Άνεμος. "Πες μας γρήγορα τι είναι αυτό το α-να-κυ-κλω-θούν". "Ανακυκλωθούν θα πει να ξαναγεννηθούν" εξήγησε το Φεγγάρι, σκασμένο στα γέλια, γιατί η Βροχή και ο Άνεμος ήταν γνωστά πειραχτήρια, πάντα έτοιμοι για χορούς και πανηγύρια... Μια νύχτα στη Χωματερή το Φεγγάρι, η Βροχή και ο Άνεμος μαζί με την παρέα τους αναλαμβάνουν να μάθουν στους ανθρώπους πως τα πεταμένα στα σκουπίδια χρήσιμα πράγματα, αν ανακυκλωθούν, μπορούν να ζήσουν μια δεύτερη ζωή, να ξαναγεννηθούν. Σ'...

ΔΙΝΗ αστροναύτης έφτασα σ’ επίγειο γαλαξία το κράνος μου φωτόνια βομβαρδίζουν τα πάντα στρέφονται γυρίζουν κι εγώ παρατηρώ σε αφασία εντυπώσεις σαν φωτογραφίες κουνημένες λεωφορεία κόκκινα επιταχύνουν φωτός λωρίδες πίσω τους αφήνουν που μένουν λίγο ξεχασμένες ο Τάμεσης την πόλη πλένει καταπονημένος νοσταλγώντας ίσως μέρες λαμπερές μες στα λιβάδια νυχτόβιος εργάτης πλέον που δεν του δίνουν άδεια τρέχει και δεν προλαβαίνει, γκρι και κουρασμένος οι λάμπες ψήνουν το σκοτάδι χωρίς ενδοιασμούς μωβ ατμούς διαχέοντας στον ουρανό τα σύννεφα στραγγίζονται, στάζ...

Nα μιλάς, να σκέφτεσαι, να δουλεύεις, ν' αγωνίζεσαι, ν' αγαπάς, να πεθαίνεις - δοθείτε σ' όλα αυτά χωρίς τυφλό φανατισμό, χωρίς χλιαρή τυφλότητα - παίζοντας. Κώστας Αξελός.

[...] Ο Γαστόν Μπακέρο ήταν μια απίστευτη ιβηροαμερικανική εγκυκλοπαίδεια. Ήξερε τα πάντα, γνώριζε τα πάντα, πάντε είχε μια ακριβή αναφορά και όλα τα θυμόταν. Όταν, καμιά φορά, απέφευγε να εκφέρει γνώμη για ένα θέμα λόγω αβεβαιότητας, ζητούσε συγγνώμη απευθυνόμενος προς εμάς στον πληθυντικό -η ανατροφή και η ευγένειά του τον απέτρεπαν τότε να χρησιμοποιήσει ενικό-, για να επιστρέψει λίγες ώρες αργότερα με μια πλήρη εικόνα, με το σωστό απόφθεγμα, με την ακριβή ημερομηνία, κι όλα αυτά περιβεβλημένα με αξιοζήλευτη ευθικρισία και καθαρότητα ιδεών. Τα ποιοτικά, και ταυτόχρονα ο...

«Η αγάπη ανθίζει στη σιωπή» Ποιος ακριβώς είναι ο καιρός της αγάπης; Η ανάμνησή της λίγο πριν ο άνεμος την εγκαταλείψει στα σύννεφα η παρουσία της ένα βροχερό βράδυ όταν πέφτουν τα φώτα στα νοτισμένα τζάμια των αυτοκινήτων ή η αναχώρηση με το πλοίο της γραμμής καθώς τα τριαντάφυλλα μαραίνονται στον ουρανό; Η σιωπή φέρνει την αγάπη κρατώντας απαλά το χέρι της. Όταν όλα φαίνονται ήρεμα ένα κύμα την τυλίγει και η τρικυμία πνίγει την αναμονή.

Οι ιστορίες για να μη λείπεις όσο θα λείπεις, είναι ερωτικά παραμύθια για μεγάλους. Είναι λόγοι παρηγορητικοί αλλά και παρότρυνσης στην επανάκτηση της δύναμης της επιθυμίας και του έρωτα.

Κάθε Τετάρτη τρία χρόνια τώρα, τα μεσάνυχτα, η Στέλλα Βλαχογιάννη γράφει και αφηγείται η ίδια, μέσω του ραδιοφώνου, μικρές ιστορίες από την προσωπική της μυθολογία, συνομιλώντας με ελληνικά τραγούδια που άντεξαν στο χρόνο για λόγους συγκίνησης, ιστορίας και περιεχομένου. Το "Ιατρείο ασμάτων" παραμένει μια από τις ελάχιστες εκπομπές λόγου και άποψης στο ελληνικό ραδιόφωνο, σε μια εποχή που ο λόγος δεν βρίσκει πια -παρά σπάνια- φιλόξενη στέγη στα ελληνικά ραδιοκύματα . Η "Μικρή 'Aρκτος" συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο τα κείμενα - ιστορίες της Στέλλας Βλαχογιάννη από την τρίχρονη...

Στην αφετηρία αυτού του βιβλίου βρίσκονται μια διαπίστωση και μια απορία. Η διαπίστωση: η ποίηση στον καιρό μας έχει ξεπέσει εντυπωσιακά. Από κορυφαίο λογοτεχνικό είδος έχει γίνει ενασχόληση του περιθωρίου που ενδιαφέρει μόνο ελάχιστους, στην ουσία: τους ποιητές που τη γράφουν. Όλα τα διαθέσιμα δεδομένα, ποιοτικά και ποσοτικά, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, επ’ αυτού ομοφωνούν. Η απορία: το οφθαλμοφανές αυτό γεγονός οι ίδιοι οι ποιητές το αρνούνται, το υποβαθμίζουν ή, πολλές φορές, το απωθούν. Αντί να το θέσουν δημοσίως και να αναρωτηθούν για τους λόγους του, το αντιπαρέρχον...

Η ποίηση του Καρυωτάκη είναι η ποίηση των συναισθημάτων μιας μεμονωμένης ανθρώπινης περίπτωσης, που κατορθώνει να αρθεί σε ένα οντολογικό επίπεδο χωρίς τη βοήθεια της διασύνδεσής της με μια συλλογική εμπειρία, όπως συμβαίνει με την ποίηση του Σεφέρη. Ακόμη: είναι η ποίηση μιας εκφραστικής που κατορθώνει να δώσει μιαν αίσθηση ποιητικού εκσυγχρονισμού παραπλήσια με την μοντερνιστική εις πείσμα της παραδοσιακής τεχνοτροπίας της. Πώς συμβαίνουν αυτά, είναι ένα αξιοθαύμαστο μυστήριο. Στην εξιχνίαση αυτού του σύνθετου μυστηρίου θα πρέπει κυρίως να στρέψουν την προσοχή τους όσοι κ...

"Η θηριώδης μούσα" -το δεύτερο βιβλίο στην ποιητική σειρά τσέπης που ξεκινά η Μικρή Άρκτος- συγκεντρώνει μια επιλογή από το έργο επτά αυτόχειρων Αμερικανών ποιητών. Πρόκειται για τους: Βάτσελ Λίντσεϊ, Χάρολντ Χαρτ Κρέιν, Σάρα Τίσντεϊλ, Σίλβια Πλαθ, Ράνταλ Τζάρελ, Τζον Μπέριµαν, Ανν Σέξτον. Οι ποιητές που ανθολογούνται σε αυτό τον τόµο κατάφεραν να παράγουν αληθινά σπουδαία ποίηση. Δεν χρειάστηκε να χρησιµοποιήσουν την αυτοκτονία τους ως όχηµα υστεροφηµίας, παρά µόνο το έργο τους, που επειδή ακριβώς απάντησε στο προσωπικό ερώτηµα του "ποιος είµαι;" τους άφησε πένητες τω...

"Η εξέλιξη του διηγήματος", μια κριτική προσέγγιση σε ένα λογοτεχνικό είδος που και στη χώρα μας διαθέτει πλέον πολλούς και φανατικούς φίλους. Αν και το διήγημα αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα και δημοφιλή λογοτεχνικά είδη, οι κριτικές μελέτες που το προσεγγίζουν αυτόνομα είναι κατ' αναλογία λιγοστές. Η εργασία του Κωστή Καλογρούλη αποτελεί μια πρώτη απάντηση στο υπαρκτό βιβλιογραφικό κενό, αλλά ταυτόχρονα όντας γραμμένη με απλό και ευθύβολο τρόπο, γίνεται κτήμα και βοήθημα σε όλους τους αναγνώστες. Στην "Εξέλιξη του διηγήματος" ο Κωστής Καλογρούλης επιχ...

Μέρες του 1952 Το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρόν- ένδοξες μέρες μας περιμένουν το 'παν δυο γέροι συζητώντας μεταξύ τους το 'παν οι κυρίες στο τσάι του φιλανθρωπικού σωματείου το 'πε ο ηλικιωμένος φωτογράφος στο θλιμμένο αγοράκι με τα κοντά παντελονάκια που οι γονείς του το πήγαν να φωτογραφηθεί για την επέτειο το 'πε ο κύριος Τάκης ο μανάβης που έκλεβε τη γιαγιά μου στο ζύγι το 'πε ο μουγκός στον κουφό το 'πε ένας διεθνούς φήμης υπνωτιστής στο ραδιόφωνο το 'πε ένας συνταξιούχος ταγματασφαλίτης που είχε ανοίξει κουρείο στην οδό Αιόλου το 'πε σε μένα ένας τυφλό...

Θα επιστρέφουμε Ως μνήμες, ως ταξιδευτές, ως δολοφόνοι, στα σώματα, στις πατρίδες, στα εγκλήματα. Θα επιστρέφουμε πάντα και θα 'ναι πάντα σαν να φεύγουμε. Για επικηρυγμένα σώματα, για πατρίδες ανεξερεύνητες για καινούργια εγκλήματα. Σεσημασμένοι των αισθήσεων, Σαλεμένοι εμιγκρέδες. Μόνοι κατά συρροήν. "Η γλώσσα της φυγής", η πρώτη ποιητική του συλλογή, γράφτηκε στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο φυγές του. Ξεκίνησε να γράφεται το 1997 όταν έφυγε από τη Θεσσαλονίκη για Αθήνα και ολοκληρώθηκε δέκα χρόνια αργότερα, λίγο πριν φύγει για το Κάιρο. Τόποι, άνθρωποι...

Είκοσι δύο σύντομες ιστορίες ταξιδεύουν στο μακρινό χτες αλλά και στο ακόμα μακρινότερο αύριο του πολιτισμού μας. Παντού, ήρωες αντιμέτωποι με τα αινίγματα της ζωής. Παίζοντας με τα όρια ανάμεσα στο ιστορικό και στο φανταστικό, ο Φώτης Βλαστός αφηγείται μικρές ιστορίες που συνθέτουν, σελίδα τη σελίδα, τη μακραίωνη ιστορία της ιατρικής σκέψης αλλά και της αφηγηματικής τέχνης. Τα κουδουνάκια του αρχαίου ινδού μεταλλουργού χτυπούν στο διαστημικό χειρουργείο του πλανήτη Εγκέλαδου, χιλιετίες μετά, για να σημάνουν την επιστροφή ενός ανθρωποειδούς στην βιολογική του πατρίδα:...