Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το εκκρεμές της ζωής ταλαντώνεται αδιάκοπα μέσα στον άναρχο χρόνο ανάμεσα σε μικρούς θριάμβους και μεγάλες απώλειες ακολουθώντας το φυσικό νόμο μιας αόρατης ισορροπίας, που επιβάλλει οι λίγες χαρές να λογίζονται ίσες με τις πολλές λύπες στη ζυγαριά της σύντομης διαδρομής του ανθρώπινου ίχνους, και κάθε θρίαμβος μνημονεύει μια απώλεια και κάθε απώλεια θριαμβολογεί σιωπηλά, έτσι που πάνω στα φτερά της χαρμολύπης αιωρούμαστε, κι ο ποιητής αλχημιστής που με το ελιξίριο του λόγου εξευμενίζει τους δαίμονες της σάρκας και της ψυχής.

Κρατάει έναν καθρέφτη χειρός, αλλά έχει το κεφάλι στραμμένο χαμηλά στον στρατιώτη, ίσως αντί για καθρέφτη κρατάει, χωρίς να την κουνάει, μια στρογγυλή βεντάλια ανοιχτή, εκτός αν είναι κρυστάλλινη σφαίρα.

Η καθημερινή ζωή στην Ελλάδα δεν κυριαρχείται από έναν άτεγκτο ορθολογισμό, από τον οποίο άνθρωποι σαν τον Σπυρίδωνα Φέγγο δε Βιτ προσπαθούν να διαφύγουν. Αντίθετα, ταλαιπωρείται σε ένα πανίσχυρο σύμπλεγμα από παραλογισμούς, ψέματα και διαφανείς σοφιστείες. Συνεπώς, η αναγκαία διαφυγή εκφράζεται κυρίως με τη σάτιρα, τη χλεύη και έναν ισοπεδωτικό, αυτοκαταστροφικό κυνισμό. Αυτό τον κλόνιζε, αλλά ποτέ δεν τον έπεισε απόλυτα. Ίσως μάλιστα να ενίσχυσε την εκτίμησή του για τις εξαιρέσεις: τον Μποστ, τον Πάνο Κουτρουμπούση, και τον ελάχιστα γνωστό Νίκο Δαμίγο. Όπως όμως και να...

Ο Χάρλαν Έλλισον είναι φαινόμενο sui generis... και τον συστήνουμε σ’ όποιον έχει γερό στομάχι για να αντέχει στις συγκινήσεις και ανοιχτό μυαλό για μια απίθανη μικρή βόλτα στο βασίλειο της φαντασίας. Los Angeles Times Πάντα πρωτότυπος, πάντα συναρπαστικός ο Χάρλαν Έλλισον μας καλεί να περπατήσουμε στα όρια της επιστημονικής φαντασίας και της αντοχής μας. Το διήγημα "Δεν έχω στόμα, και πρέπει να ουρλιάξω" και η μικρή νουβέλα "Το πουλί του θανάτου" είναι δύο από τις καλύτερες και πιο φημισμένες ιστορίες τού πιο βραβευμένου και ανατρεπτικού διηγηματογράφου της επιστ...

Είναι θεόρατοι, έχουν υπερφυσική δύναμη, αλλά ευτυχώς δεν έχουν πολύ μυαλό. Φαίνεται πως οι Δράκοι αντικατέστησαν τις δευτερεύουσες θεότητες της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, τους Κενταύρους, τους Γίγαντες κ.ά. Έχουν κάποια αναλογία με τους γίγαντες των βορειοευρωπαϊκών λαών. Κατοικούν στα όρη και σε ερημιές, μέσα σε σπηλιές ή σε πύργους και παλάτια, συνήθως πολλοί μαζί. Ο τυπικός τους αριθμός είναι σαράντα, αν και, στις παραδόσεις ιδίως, γίνεται λόγος και για μονήρεις. Μερικές φορές εμφανίζεται και η μάνα τους, η δρακόντισσα ή δράκαινα ή οι τρεις αδελφές τους. Ζουν από...

Η πόλη άρχισε σιγά σιγά να ξυπνά κι εμείς ήταν η ώρα μας να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια. Είχαμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε εξάλλου. "Μου φαίνεται ότι ήξερες από την αρχή πού πάμε" της λέω ανταποδίδοντας το χαμόγελο κι ενώ άρχισαν κιόλας στο μυαλό μου να χορεύουν εικόνες ιδρωμένες και υγρές πάνω σε λευκά σεντόνια. Το τι συνέβαινε βέβαια μέσα από το παντελόνι μου περιττό να το αναφέρω. Την ίδια ώρα, η Νεφέλη ξεκλείδωνε απαλά την εξώπορτα της πολυκατοικίας που έμενε. Είπαμε, καμιά φορά η ζωή είναι και όμορφη. Την ακολούθησα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ξεκινώντ...

Ένας ελάσσων συγγραφέας ερωτικής λογοτεχνίας καλείται από μια μυστηριώδη οργάνωση να παραλάβει ένα βραβείο για το "τολμηρό, πρωτοποριακό και ρηξικέλευθο έργο του". Όταν διαπιστώνει ότι το βραβείο είναι μία κάρτα η οποία υπνωτίζει υποτίθεται κάθε θηλυκό, μετατρέποντάς το σε πειθήνιο υπηρέτη των ερωτικών επιθυμιών του, θεωρεί πως έπεσε θύμα μιας κακόγουστης φάρσας, όμως σύντομα ανακαλύπτει πως οι δυνάμεις της καρτούλας είναι πραγματικές και μπλέκει σε μια σειρά από περιπέτειες και δοκιμασίες, γιατί ενώ μπαίνει στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει την πρωτόφαντη ισχύ που του δόθηκε...

Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω αλλά όσο οι εαυτοί δέχονται ο ένας την αδυναμία του άλλου, ο χρόνος γίνεται περιττός, για πάντα καλοκαιρινός ο τόπος, άμμος στα δάχτυλα των ποδιών, στον θώρακα, πάνω στο στήθος μου αλατόνερο, στα χέρια κατακόκκινο καρπούζι. Τη μια τα καταφέρνω, δροσίζει, γλυκαίνει το στόμα μου, την άλλη -μα τι αδέξια, τι παρορμητική- γλιστρά πάνω στις γάμπες μου, κολλάω ολόκληρη, αμάν, θα αναμετρηθώ ξανά με τις επίμονες μύγες. Είναι νεαρή δημοσιογράφος και μόλις ολοκλήρωσε το ένθετο της εφημερίδας της για τον Μάη του ’68. Η κόπωση, οι πολλαπ...

Ένα βιβλίο γεμάτο ιστορίες από τα καμώματα Σοφών τρελών περιμένει τους φίλους των λαϊκών παραμυθιών να αναζητήσουν βαθύτερα μηνύματα εκεί που η τρέλα κρύβει τη σοφία, η επικοινωνιακή αταξία επιδιώκει νέα ισορροπία, οι ρηχές κοινωνικές συμβάσεις φωνάζουν για υπονομεύσεις, το σώφρον κρύβει παραλογισμούς, οι επιφανειακοί ορθολογισμοί επιζητούν ανατροπές, αυτό που ακολουθούν οι πολλοί δεν είναι πάντα λογικό... Μια μπουγάδα ενάντια σε δύσκολους καιρούς και ένας αγαθός που γνώρισε το σέβας των πολλών, δυο συζυγικά καβγαδάκια περιωπής απαντούν ένα καρφί και ένα καζάνι, ένα πουγ...

Με την ψυχή στο στόμα σπεύδουμε να πειθαρχήσουμε σε ό,τι μας διέπει, μ’ έναν χορό στο στόμα προσπαθούμε να αντιληφθούμε ό,τι μας αποτελεί - ή και το αντίστροφο. Σε κάθε περίπτωση, μοιάζει μάταιο να γυρεύουμε να συγκεράσουμε το μεταφυσικό μας αποτύπωμα με το σωματικό μας βίωμα· κι ας ξέρουμε ότι αλλιώς δεν γίνεται να ζήσουμε κανονικά. Σ’ έναν κόσμο ολοένα και λιγότερο διάφανο, με τους λαούς του μοιρασμένους ανάμεσα σε φανατικούς και πολιτικώς ορθούς, φαντάζει ουτοπικό και παράταιρο ν' αποζητούμε ένα κάποιο νόημα· ακόμα και στην αγάπη και στον έρωτα. Κι όμως, η φύση επι...

Η συλλογή είναι αφιερωμένη στον Πέτρο Αποστολίδη, γνωστό ως Παύλο Νιρβάνα (1866-1937). Υπήρξε μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου που είχε ως κύριο σκοπό τη διάδοση του εκπαιδευτικού δημοτικισμού. Συνεργάστηκε στη συγγραφή σχολικών βιβλίων στη δημοτική κατά τη γλωσσοεκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1917. Ο ίδιος δηλώνει ότι είναι ευνόητο πως παραμύθι γραμμένο σε γλώσσα άλλη από τη δημοτική, δεν μπορεί να είναι παραμύθι. Από τα τέλη του 19ου αιώνα εντοπίζονται κείμενά του Π. Νιρβάνα γραμμένα στη δημοτική δημοσιευμένα σε διάφορα έντυπα, με τον τίτλο "παραμύθια". Το 1906, ο ίδιος ο...

Διαβάζοντας τα "Παραμύθια από τη Φινλανδία", μπορεί κανείς να εντοπίσει ομοιότητες με πολύ γνωστά ευρωπαϊκά παραμύθια. Μια περίπτωση αποτελεί το παραμύθι "Η Μιέλικκι και οι εννιά της γιοι", το οποίο θυμίζει την ιστορία του Τσάρου Σαλτάν, που έγραψε σε μορφή ποιήματος ο Αλέξανδρος Πούσκιν και στο οποίο, λίγο αργότερα, βασίστηκε η ομώνυμη όπερα του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ. Μία άλλη περίπτωση είναι το παραμύθι "Η Λίισα και ο πρίγκιπας", όπου η ιστορία της ορφανής από μητέρα πρωταγωνίστριας με την κακιά μητριά, θυμίζει την τύχη της γνωστής σε όλους Σταχτοπούτας. Οι Φινλανδοί...

Κατά απροσδόκητο τρόπο τα "Παραμύθια της ελληνικής μυθολογίας" ιδωμένα μέσ’ από τα μάτια ενός ξένου, εξαιρετικά καταρτισμένου μελετητή της αρχαιότητας προσφέρουν στον έλληνα αναγνώστη μια αιφνιδιαστική οπτική γωνία για να συλλάβει καθρεφτισμένο το πρόσωπό του. Λεπτομέρειες που κανείς δεν προσέχει υπό άλλες συνθήκες γίνονται εδώ αφυπνιστικές σπίθες στο ξετύλιγμα μιας ακόμη ελληνογονίας, ενός έπους που με το τραγούδι του μεταδίδει σε αθώους αναγνώστες το μικρόβιο της θρασύτατης στάσης-επανάστασης των Ελλήνων μπροστά στον κόσμο. Η απόσταση που χωρίζει τον Βρετανό συγγραφέα α...

Μικροβία, εκείνη η ανεπαίσθητη, της καθημερινότητας, που μας περιπαίζει μετά στα όνειρα. Η μικροβία των δρόμων της πόλης, της αναπάντεχης εμπειρίας της μιας στιγμής, του κινηματογραφικού έρωτα, των κεκλεισμένων θυρών, της καταχωνιασμένης απώλειας, της αναπάντεχης εμπειρίας, των απωθημένων, των ενοχών, των όσων αφομοιώνουμε ως fast food χωρίς αντίσταση και των όσων αυθόρμητα εκτοξεύουμε για να αποφορτιστούμε και μας στοιχειώνουν στη συνέχεια. Η μικροβία είναι παντού και πάντα εκεί, σε στενό μαρκάρισμα ερήμην μας, ο αόρατος προβοκάτορας που μας τσιτώνει τα όρια και κολλάει τη...

Ιστορίες: Για ένα παιδί που χάθηκε κυνηγώντας τον Απαγορευμένο Καρπό. Για ένα σπίτι που δεν υπήρχε. Για μια επιταγή χωρίς ποσό και ημερομηνία. Για έναν τοίχο που έπεσε. Για ένα τατουάζ που πεθαίνει πάνω σε έναν γερασμένο πισινό. Για έναν Ζαφείρη Μελά που δεν είχαμε. Ιστορίες από την άλλη όχθη του σήμερα, από έναν κόσμο που δεν χάθηκε γιατί υπάρχει ακόμα, μέσα μας. Ιστορίες σε πρώτο πρόσωπο, από την άλλη όχθη μιας άχρηστης αφθονίας, άλλες αισιόδοξες, άλλες μελαγχολικές, με αυτεπίγνωση απέναντι στο γκροτέσκο, διάστικτες από αναλαμπές χιούμορ, όπως είναι άλλωστε και η ζ...

Η ερωτική ιστορία του Καλλίμαχου και της Χρυσορρόης είναι μια ιστορία που ενώνει τη ζωή με το παραμύθι, μέσα στον έρωτα, και έρχεται από το Βυζάντιο, από τα τελευταία χρόνια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο χρόνος συγγραφής της ανάγεται στο 12. αιώνα, και η μόνη εικασία που έχει γίνει για το συγγραφέα της αναφέρεται στον Ανδρόνικο Κομνηνό Δούκα Παλαιολόγο, γιο του σεβαστοκράτορα Κωνσταντίνου και ξάδελφο του αυτοκράτορα Ανδρόνικου του Β'. Είναι ένα ερωτικό παραμύθι - με την όμορφη ηρωίδα, τον δράκο και το δρακοντόκαστρο, το γενναίο βασιλόπουλο, που αν και έχει...