Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με αφορμή της επετείου του θανάτου του Τζακ Κέρουακ, κυκλοφορεί η πρώτη μονογραφία για τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα στην ελληνική γλώσσα. Ο Γιάννης Λειβαδάς συγκέντρωσε σε έναν τόμο αφιερωματικά και κριτικά κείμενά του για τη ζωή και το έργο του Τζακ Κέρουακ. Το βιβλίο συμπληρώνεται με το κείμενο του Τόνυ Σάμπας (Tony Sampas) "Η ελληνική διασύνδεση του Κέρουακ". Ο Τζακ Κέρουακ πέτυχε μία λογοτεχνική αποκάλυψη όπου η γραφή ήταν αμφίσημη: λύτρωση και ταυτόχρονα καταδίκη, της οποίας η διαύγεια οδήγησε κατευθείαν στην άβυσσο. Ενόσω οι υπόλοιποι μπιτ σκιαγραφούσαν όλα εκ...

Από το παράθυρό μου βλέπω την Αθήνα της νύχτας που όλο και περισσότερο θαμπώνει. Σήμερα κάποιος γίνεται είκοσι οκτώ, τριάντα οκτώ, σαράντα οκτώ. Κάποιος θα νιώθει πιο ζωντανός ανάμεσα στους ζωντανούς. Κάποιος πιο πεθαμένος ανάμεσα στους πεθαμένους. Και κάποιος θα φωνάζει "Θαύμα" τελειώνοντας όσα δεν μπόρεσε ποτέ ν' αρχίσει. Πόση τύχη έφεραν άραγε όλα αυτά τα χρόνια; Πόσο αργά σκορπίζεται η τύχη όταν κάνει βουτιά από τον έκτο στην αχρωματοψία; Οι γάτες του φωταγωγού δεν ξέρουν ν' απαντήσουν. Κοιτούν όμως προς τα πάνω περιμένοντάς να τους στείλει κάτι από ψηλά κάποιος μακρινό...

...βγήκες σαν άγριος κυνηγός κι είναι πουλί η ψυχή σου.

Πόσες λέξεις χρειάζονται για να περιγράψουν μια εικόνα; Πόσοι σωσίες διαγράφουν την πορεία μας προς τον άλλον; Πόσες μέρες για να εγκλείσουμε τη ζωή μας σε μια στιγμή; Τρεις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι ξεκινούν ένα ταξίδι από κοινού, που τους φέρνει αντιμέτωπους με τον εαυτό τους, τους δαίμονες και τα φαντάσματά τους και γίνεται η αφορμή για μια αποκαλυπτική περιπλάνηση στο όνειρο, τον μύθο και την πραγματικότητα, το άπειρο και το πεπερασμένο, τη μνήμη και το ασυνείδητο τού έλλογου, αισθησιακού και υπερβατικού υποκειμένου, στο πρότυπο του αμερικανικού road movie.

Μια χαρούμενη εφηβική παρέα έχει κατασκηνώσει κοντά σε μια όμορφη παραλία. Τα παιδιά χαίρονται τις διακοπές τους κολυμπώντας στα ήσυχα νερά του κολπίσκου όπου έχουν στήσει την τέντα τους μακριά από την πολύβουη πολιτεία. Δυο αδέλφια ξεκινούν να συναντήσουν αυτή τη χαρούμενη συντροφιά για να χαρούν μαζί με τους φίλους τους τον όμορφο κόσμο της θάλασσας... Αλλά τι συμβαίνει όταν ξαφνικά μια ανεμοθύελλα γκρεμίζει την τέντα και χαλάει αυτές τις όμορφες στιγμές; Πώς σώζεται η ξεγνοιασιά και η μαγεία του καλοκαιριού ύστερα από μια υπέροχη περιπέτεια; Είναι το θέμα αυτής της ιστορ...

Τρεις ιστορίες που αναφέρονται στο μέλλον, σε ένα μέλλον που θα μπορούσε κάποια στιγμή, αν όλα πάνε στραβά, να γίνει πραγματικότητα. Έλεγχος πληθυσμού Σε ένα κόσμο, όπου η οικονομική κρίση βαθαίνει ολοένα και έχει πλήξει ακόμα και τις πιο εύρωστες οικονομίες του πλανήτη, η νομοθεσία αναγκαστικά αλλάζει για να περισώσει ό,τι είναι δυνατόν να περισωθεί. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν σκληρά με το όνειρο να πάρουν κάποτε τη σύνταξή τους για να ζήσουν κάποια χρόνια με τα ειδικά προνόμια που τους παρέχει το κράτος. Όμως τα προνόμια αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Τι ακολουθεί έπειτ...

"Ανακάλυψη ενός μαζικού τάφου στον κήπο μου. Ημέρα αρκετά σημαντική ώστε να δικαιολογεί το ξεκίνημα ενός ημερολογίου". Πολύ σύντομα οι μπουλντόζες καταστρέφουν το μικρό κήπο στα προάστια και στη συνέχεια επιτίθενται στο διπλανό σπίτι και το κατεδαφίζουν. Η γοητευτική γειτόνισσα που έμεινε άστεγη έρχεται να μείνει στο σπίτι του αφηγητή. Γίνονται εραστές και παρακολουθούν άναυδοι την εξάπλωση των ανασκαφών. Από πού έρχεται αυτός ο ομαδικός τάφος, μέχρι που φτάνει; Οι μπουλντόζες προχωρούν συνεχώς, διασχίζοντας το ήσυχο προάστιο που σύντομα ερειπώνεται, ξεθάβοντας όλο και...

γιατί η πίστη στους ανθρώπους τα όνειρα διαλύονται εύκολα και για να προχωρήσεις πρέπει να μπορείς να ’σαι πάντα έτοιμη να πλάσεις καινούρια Με την τελευταία της ποιητική συλλογή, η Μάγδα Νικολαΐδου μάς μαθαίνει τι είναι η τρυφερότητα, τι είναι η αγάπη, τι είναι η ίδια η ζωή. Περιδιαβάζοντας την υπαρξιακή αναζήτηση, μέσα από τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η συγγραφέας ελευθερώνει τη σκέψη της από τις άνισες μάχες της ζωής και, ω! του θαύματος, βγαίνει θριαμβεύτρια. Και μη λησμονούμε ότι η ποίηση δεν είναι εύκολο πράγμα. Είναι από μόνη της μια Άμαχη.

" Τω καιρώ εκείνο της Παλαιστίνης γινότανε να 'ούμε. Μύγα δεν προλάβαινες να χουφτώσεις και σου την πέφτανε δέκα Μεσσίες. Πώς να μην δημιουργηθεί έπειτα Μεσσιανατολικό;... " Δεν αντέχεις μία των ημερών η κυρά μου και τους παραλαμβάνει, γλωσσικώς εννοείται: "Βρε σεις, τόσους Εβραίους έχει η Διασπορά, εδώ θα μου κουρνιάσετε οι προφητογκόμενες; Άντε νσ πάτε να σταυρωθείτε, να ησυχάσει ο κοσμάκης σπίτι του!..." ...Ο Γειάσου όμως ήταν περίπτωση, σουπαναλέω! Είχε αυτό το κάτι που καίει, αυτό το... ναι, το οξυζενεσκουά". Ιστορική αραβουρδέλα, αρτιούργημα Συνειρμικής ή μήπως τάχα...

Τα πάθη, οι έμμονες ιδέες, οι εσωτερικές διαμάχες, οι αγωνίες και τα όνειρα που βιώνει ένας μοναχικός άνθρωπος. Ο Αντίνοος ανακαλύπτει στην πλαγιά ενός βουνού της Αττικής έναν παράξενο κήπο με όμορφα λουλούδια από όλο τον κόσμο. Εκείνο όμως που τον γοητεύει περισσότερο είναι κάτι μικροσκοπικά άνθη που βρίσκονται στοιβαγμένα σε μια γωνιά του κήπου και σε απόσταση από τα υπόλοιπα λουλούδια. Κόβει λοιπόν μερικές χούφτες, τις βάζει στο σακάκι κι επιστρέφει σπίτι. Σύντομα διαπιστώνει πως το αφέψημά τους προκαλεί πρωτόγνωρα ταξίδια κατά τη διάρκεια του ύπνου! ...Με το χέρι στο μ...

Η Αντιγόνη ως αντιηρωίδα. Μια μεταμοντέρνα γραφή. Ένας στοχαστικός εσωτερικός μονόλογος που, μέσα από το καλειδοσκόπιο της πολλαπλότητας των συμβόλων του αρχαίου μύθου, αντανακλά την αέναη επιστροφή στο πιο σκοτεινό σημείο του εαυτού μας.

Η Αντιγόνη ως αντιηρωίδα. Μια μεταμοντέρνα γραφή. Ένας στοχαστικός εσωτερικός μονόλογος που, μέσα από το καλειδοσκόπιο της πολλαπλότητας των συμβόλων του αρχαίου μύθου, αντανακλά την αέναη επιστροφή στο πιο σκοτεινό σημείο του εαυτού μας.

Οι σκέψεις που γερνάνε γίνονται βιβλία. Τραγούδια, ταινίες. Η ελπίδα γίνεται θυμός. Οι μέρες, σίδερα. Ο έρωτας, δικαιολογία διαρκής. Πρόφαση η μουσική, θεμέλιο που πάνω της οικοδομείται η φθορά. Η παρακμή του χρόνου. Ιδανικό η απώλεια, ψηλό. Το ταξίδι ήταν ελκυστικό, αλλά σύντομο. Χωρίς προορισμό. Θέλω να προλάβω να καταγράψω την εποχή σου, πριν αυτή μας ξεπεράσει και καταλήξουμε στα αζήτητα. Θέλω να γεράσουμε μαζί, να αλλάξουμε μορφές, ουρλιάζοντας την αλφαβήτα της ζωής μες στο αυτί του θανάτου. Θέλω να γίνουμε άυλοι, εσώτεροι, ορφανοί. Έλα, παίξε. Δυο μέτρα ακόμα. Το...