Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Στην ποίηση του Χιμένεθ τα γράμματα των στίχων είναι σαν νότες σε παρτιτούρα, που παράγουν μία μελωδία. Η παρούσα μετάφραση προσπάθησε, όπου και όσο αυτό ήταν δυνατό, να σεβαστεί τη μουσικότητα των ποιημάτων, χωρίς φυσικά να αναπαραγάγει την τελική "μελωδία" του πρωτοτύπου. Τέλος, ελήφθη υπόψη η χρήση της ισπανικής την εποχή της συγγραφής των ποιημάτων, καθώς και η διαφορετική χρήση της γλώσσας από τον ποιητή κατά τις διαφορετικές περιόδους του. Ως παράδειγμα αναφέρουμε την προτίμησή του για την πιο κοινή λέξη verano "καλοκαίρι" αντί για estio "θέρος" από τη δεύτερη π...

Οι ολιγοήμερες διακοπές σε μια πανσιόν ξυπνούν στον τελευταίο εν ζωή απόγονο μιας οικογένειας, αιχμηρές αναμνήσεις και συναισθήματα από το εξοχικό των παιδικών του χρόνων. Στην ανέμελη ατμόσφαιρα, πρόσωπα όπως η ιδιοκτήτρια της πανσιόν, η δεκαεξάχρονη ανιψιά της, ο αγαπημένος του φίλος παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Πλέγματα νέων σχέσεων δημιουργούνται, αποκαλύπτοντας σταδιακά γεγονότα του παρελθόντος. Η νοσταλγία γίνεται ένας χείμαρρος που τους παρασύρει. Η σκιά της αδικοχαμένης Εύας επιστρέφει. Η αλήθεια μοιάζει με "κουβάρι που ξετυλίγεται αργά"...

γιατί η πίστη στους ανθρώπους τα όνειρα διαλύονται εύκολα και για να προχωρήσεις πρέπει να μπορείς να ’σαι πάντα έτοιμη να πλάσεις καινούρια Με την τελευταία της ποιητική συλλογή, η Μάγδα Νικολαΐδου μάς μαθαίνει τι είναι η τρυφερότητα, τι είναι η αγάπη, τι είναι η ίδια η ζωή. Περιδιαβάζοντας την υπαρξιακή αναζήτηση, μέσα από τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η συγγραφέας ελευθερώνει τη σκέψη της από τις άνισες μάχες της ζωής και, ω! του θαύματος, βγαίνει θριαμβεύτρια. Και μη λησμονούμε ότι η ποίηση δεν είναι εύκολο πράγμα. Είναι από μόνη της μια Άμαχη.

Όλα τα παιδιά χαίρονται τις διακοπές και περιμένουν με ανυπομονησία να έρθει η μέρα που θα αφήσουν πίσω τη ρουτίνα της καθημερινότητας για να ξεχαστούν στον όμορφο κόσμο της φύσης... μακριά από την πολύβουη πολιτεία. Αλλά τι συμβαίνει όταν ξαφνικά κάποιος κλέφτης θέλει να χαλάσει αυτές τις όμορφες μέρες; Πώς σώζεται η ξεγνοιασιά και η μαγεία του καλοκαιριού ύστερα από μια επικίνδυνη περιπέτεια; Είναι το θέμα αυτής της ιστορίας που ζουν δυο χαρισματικά παιδιά 13 και 14 ετών με τον υπέροχο σκύλο τους. Σκοπός της σειράς των δίγλωσσων παραμυθιών είναι η εξάσκηση της γλώσσας...

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια αγγελία μυθιστορήματος. Θυροκολλημένη έξω από τη σκηνοθεσία της γλωσσικής παρακαταθήκης και των δεδομένων του Κανόνα. Ύστερα από τόσες και τέτοιες φορμαλιστικές καταχρήσεις, παραδίδεται επιτέλους στις λέξεις -αυτές τις λίγες λέξεις που έμειναν- ο τάφος που τους αξίζει. Έχουν επιζήσει οι πιο καθαρές. Αυτές που, όπως και η ηρωίνη, έχουν την ύστατη ευκαιρία της απομάγευσης. Ο ελλειμματικός τους χαρακτήρας προδίδει σήμερα και το εύρος της παρέμβασής τους: Όλα έχουν ειπωθεί. Όλα; Το "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια", ως διακύβευμα, συγγενεύει...

Έρωτας... ...κι οι στενές αδύναμες πλάτες της -τόσο συγκινητικές- και το ανατρίχιασμά της, σαν ριπή ανέμου στη θάλασσα, και το στήθος της, που δεν έβλεπα, το ένιωθα όμως να ριγεί, κι η λεπτή -πόσο λεπτή- μέση της, κι η προσμονή να νιώσει το χάδι στο κορμί της, τόσο εκφραστική σαν απρόσωπη φιγούρα του Εγγονόπουλου. Φόβος... Ο φόβος φέρνει Προσευχή κι η Προσευχή Ειρήνη. Προσευχήθηκε... Γαλήνεψε σιγά σιγά το αγριεμένο πρόσωπό του, βασίλεψαν τα κουρασμένα μάτια του... Έρωτας... Ακούμπησε τα χέρια της στο ξύλινο τοίχωμα του ασανσέρ και με μια απειροελάχιστη κίνηση του πρόσφ...

Η ποιητική συλλογή "Διασπορικές διαδρομές" προτείνει μια χαρτογράφηση της σύγχρονης ελληνοαμερικανικής μετανάστευσης. Κεντρικές συντεταγμένες της είναι οι ποικίλοι επαναπροσδιορισμοί του μετανάστη με το "άλλο" και το "αλλού". Πώς το διαφορετικό ορίζεται σε οικείο; Πώς το οικείο διαμορφώνεται σε αποχρώσεις ξένου; Πώς καλλιεργεί κανείς τη συνέχεια σε μια εμπειρία που έχει την ασυνέχεια ως συνθήκη; Η συλλογή παρουσιάζει μερικές πτυχές αυτής της συνταρακτικής κατάστασης μέσω μιας διπλής οπτικής. Αναγνωρίζει και την ιδιαιτερότητα των προσωπικών βιωμάτων και τις συλλογικές συν...

Δεκαπέντε ιστορίες. Δεκαπέντε πυρετικές ιστορίες που στροβιλίζονται, κάνουν κύκλους. Πασχίζουν να αποφύγουν η μία την άλλη κι όμως κάπου μέσα στις σκιές ενώνονται πεισματικά. Επαναλαμβάνουν μονολόγους, νυχτερινές προσευχές και αφορισμούς. Επαναλαμβάνονται όπως η κάθε ίδια μέρα που ζούμε μέσα στη ζωή που άλλοτε προσπερνάμε κι άλλοτε κολλάμε στις μικρές κι ασήμαντες για τους άλλους στιγμές της. Ενώνουν τ’ ακροδάχτυλά τους δημιουργώντας γέφυρες ανάμεσα στους ήρωες κι αφήνουν να δραπετεύσει η αίσθηση ότι πρόκειται για έναν και μόνο ήρωα. Κάποιον καθημερινό, ανασφαλή και τελικά...

Λογοτεχνικά δοκίμια για την ποίηση και ποιητές που έχουν γραφτεί από το 1969 μέχρι σήμερα. Έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Περιλαμβάνονται δοκίμια για τους: Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, Θόδωρο γλύπτη, Μήτσο Κασόλα, Ησίοδο, Θωμά Γκόρπα, Στέφανο Μπεκατώρο, Δημήτρη Ποταμίτη, Βασίλη Στεριάδη, Έλλη Γιαννοπούλου, Έλενα Στριγγάρη, Πέτρο Δήμα, Κώστα Τριανταφυλλίδη, Τηλέμαχο Χυτήρη, Γιάννη Κακουλίδη & Αλέκο Φλωράκη. Ακόμη δοκίμια για το πνεύμα οίνου στη λογοτεχνίας και τα πρώτα χρόνια της ποιητικής Γενιάς του'70.

Το βιβλίο του Παναγιώτη Γαλανόπουλου "Τραίνα στο σκοτάδι και άλλα φωτεινά ποιήματα" περιέχει ποιήματα που έχουν γραφτεί από το 1977 μέχρι πρόσφατα και με "άλλα" λόγια, άλλοτε λίγα, άλλοτε πολλά, ποτέ αρκετά (λίγα ή πολλά), προσπαθούν να μιλήσουν γι' αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί. Αυτό που πάντα λείπει την ίδια ώρα που περισσεύει. Μιλάνε για τη νήσο Άναυδο (που πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει), τον Ινδιάνο που κάθεται για να συναντήσει τον θάνατο, την Τελεκάστερ, την Έρημο Μοχάβε, τη Μυστική βαρύτητα των πραγμάτων, την Αγκεντάμπια, τα Ποιήματα που δεν έχουν γραφτεί α...

Γαμ. δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και ποτέ - παρά μόνο κάθε νύχτα στις τρεις και πέντε τα ξημερώματα, τότε που η λέξη γαμώτο τρώει μια τσεκουριά και σπάει στα δύο. Το Γαμ. είναι είκοσι τέσσερα "μυθιστορήματα του ενός λεπτού", που συμφιλιώνουν τη γλύκα της ζάχαρης με το ξινό του λεμονιού. Έχετε ένα λεπτό για να απεξαρτηθείτε από τον ψυχαναλυτή σας, να αλλάξετε φύλο στον αγαπημένο σας σκηνοθέτη, να ερωτευτείτε, να πεθάνετε, να παντρευτείτε, να πεθάνετε (το είπαμε αυτό), να μάθετε αγγλικά ή πώς να γράφετε ερωτικές επιστολές. Αναγνωστών, Νόσος των: Εδώ, ακριβώς αντίθετα απ' ό...

Γαμ. δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και ποτέ - παρά μόνο κάθε νύχτα στις τρεις και πέντε τα ξημερώματα, τότε που η λέξη γαμώτο τρώει μια τσεκουριά και σπάει στα δύο. Το Γαμ. είναι είκοσι τέσσερα "μυθιστορήματα του ενός λεπτού", που συμφιλιώνουν τη γλύκα της ζάχαρης με το ξινό του λεμονιού. Έχετε ένα λεπτό για να απεξαρτηθείτε από τον ψυχαναλυτή σας, να αλλάξετε φύλο στον αγαπημένο σας σκηνοθέτη, να ερωτευτείτε, να πεθάνετε, να παντρευτείτε, να πεθάνετε (το είπαμε αυτό), να μάθετε αγγλικά ή πώς να γράφετε ερωτικές επιστολές. Αναγνωστών, Νόσος των: Εδώ, ακριβώς αντίθετα απ' ό...

Η Αντιγόνη ως αντιηρωίδα. Μια μεταμοντέρνα γραφή. Ένας στοχαστικός εσωτερικός μονόλογος που, μέσα από το καλειδοσκόπιο της πολλαπλότητας των συμβόλων του αρχαίου μύθου, αντανακλά την αέναη επιστροφή στο πιο σκοτεινό σημείο του εαυτού μας.

Η Αντιγόνη ως αντιηρωίδα. Μια μεταμοντέρνα γραφή. Ένας στοχαστικός εσωτερικός μονόλογος που, μέσα από το καλειδοσκόπιο της πολλαπλότητας των συμβόλων του αρχαίου μύθου, αντανακλά την αέναη επιστροφή στο πιο σκοτεινό σημείο του εαυτού μας.

Ένα τοπίο. Φρίκης. Καταργημένος ουρανός. Ο αφηγητής αφήνεται να λειτουργήσει ως δολοφόνος του, αλλά και ως απολογητής του. Υπάρχει μια υποψία ότι τελειώνουν οι λέξεις. Μαζί τους και οι άνθρωποι . Έρχονται από τις επόμενες Σταυροφορίες, για να πεθάνουν. Ο κόσμος χάνεται μέσα σε ένα πανίσχυρο μπλε. Εκεί αποδίδονται τα τελευταία χρώματα, με τιμές ήλιου. Ο ποιητικός λόγος του "Μετά", ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, εξαντλεί όλα τα αναγνωρίσιμα σχήματα για να τα επανεκκινήσει από το σημείο μηδέν. Εκεί που υπάρχουν μόνο ερείπια μέσα στα ερείπια. Ένα σύμπα...

Ένα τοπίο. Φρίκης. Καταργημένος ουρανός. Ο αφηγητής αφήνεται να λειτουργήσει ως δολοφόνος του, αλλά και ως απολογητής του. Υπάρχει μια υποψία ότι τελειώνουν οι λέξεις. Μαζί τους και οι άνθρωποι . Έρχονται από τις επόμενες Σταυροφορίες, για να πεθάνουν. Ο κόσμος χάνεται μέσα σε ένα πανίσχυρο μπλε. Εκεί αποδίδονται τα τελευταία χρώματα, με τιμές ήλιου. Ο ποιητικός λόγος του "Μετά", ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, εξαντλεί όλα τα αναγνωρίσιμα σχήματα για να τα επανεκκινήσει από το σημείο μηδέν. Εκεί που υπάρχουν μόνο ερείπια μέσα στα ερείπια. Ένα σύμπα...

"Ανεβαίνω τα σκαλιά, φτάνω στο δεύτερο όροφο, χτυπώ το κουδούνι. Ο διάδρομος είναι σκοτεινός, το κτήριο παλιό. Περιμένω. Η ψυχή μου, το σώμα μου βρί­σκονται σε άγρια διέγερση, όμως το πρόσωπό μου είναι απαθές. Πίσω από το κρύσταλλο βλέπω να διαγράφεται η σκιά σου. Ανοίγεις την πόρτα, μου δίνεις το χέρι. Σου χαμογελώ τυπικά, τίποτα δεν αφήνω από την καταιγίδα μέσα μου να διαφύγει προς τα έξω. Εσύ όμως ξέρεις. Με οδηγείς στο γραφείο σου, είσαι ευγενικός, ήπιος, καταδεχτικός. Και ξέρεις. Είναι αβάσταχτο αυτό, είναι αφόρητα οδυνηρό, γλυκό, πρόστυχο, όμορφο, δυνατό, ζαλιστ...

Τα κείμενα του "Επειδή μαζί" συγκροτούν ένα πλάσμα σημείων, ένα παλίμψηστο ιδεών όπου το μετέωρο συνοικεί με το κατασταλαγμένο και η τόλμη υπερβαίνει το δέος της. Αν δεις τις λέξεις ξεχωριστά, απελευθερωμένες απ' τη ευκαιριακή τους ταυτότητα, και τις αντιμετωπίσεις ως εγκόσμια υλικά σώματα, θα διαπιστώσεις ότι κάπου χάνονται. Μακριά. Μοιάζουν με χαρταετούς που πετούν - έχουν τόσο απομακρυνθεί, που δεν μπορείς καν να υποθέσεις το σχήμα τους. Κι όμως. Το σημείο αναγνώρισης παραμένει η τροχιά που διαγράφουν, κάτι μικρά φτερά στο τέλος της ουράς. Οι αιώνιες λιακάδες, οι έγχρωμε...