Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο πρώτος λόγος που κάνει σημαντικό το βιβλίο του Αντώνη Σουρούνη, "Οι συμπαίκτες", είναι ότι καταγράφει "τις μέρες και τα έργα" των λούμπεν προλετάριων μεταναστών στις βιομηχανικές πόλεις της Δυτικής Γερμανίας. Η περίπτωση του Αντώνη Σουρούνη αναπόφευκτα παραπέμπει σ' ένα αντίστοιχο διεθνές πρότυπο μιας τέτοιας λογοτεχνίας και στάσης ζωής: τον Αμερικανό συγγραφέα Τζακ Κέρουακ, του οποίου η λογοτεχνική γραφή είναι απόροια άμεσου βιώματος, της ζωής των λούμπεν προλεταριάτων του "αμερικανικού θαύματος". Περιοδικό "Διαβάζω"

Τρεις φίλοι -δυο άντρες και μια γυναίκα- διασχίζουν μ' ένα μεθυσμένο ντεσεβό τη μισή Ελλάδα για να κάνουν Πάσχα στο χωριό, τέτοιο που βλέπανε στις ζωγραφιές των σχολικών βιβλίων όταν ήταν παιδιά. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν υπάρχει. Ούτε οικογένειες να τρώνε ευτυχισμένες στο γρασίδι, ούτε αρνάκια να τρώνε το γρασίδι, ούτε και τσολιάδες να χοροπηδάνε γύρω τους. Υπάρχει όμως ανάσταση. Άσχετα αν δε χτυπούν καμπάνες, δεν πέφτουν τουφεκιές και δε σκάνε πυροτεχνήματα στον ουρανό. Μια ανάσταση που δε φαίνεται, δεν ακούγεται και κανείς από τους τρεις τους δε μιλάει γι' αυτή.

Τρεις φίλοι -δυο άντρες και μια γυναίκα- διασχίζουν μ' ένα μεθυσμένο ντεσεβό τη μισή Ελλάδα για να κάνουν Πάσχα στο χωριό, τέτοιο που βλέπανε στις ζωγραφιές των σχολικών βιβλίων όταν ήταν παιδιά. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν υπάρχει. Ούτε οικογένειες να τρώνε ευτυχισμένες στο γρασίδι, ούτε αρνάκια να τρώνε το γρασίδι, ούτε και τσολιάδες να χοροπηδάνε γύρω τους. Υπάρχει όμως ανάσταση. Άσχετα αν δε χτυπούν καμπάνες, δεν πέφτουν τουφεκιές και δε σκάνε πυροτεχνήματα στον ουρανό. Μια ανάσταση που δε φαίνεται, δεν ακούγεται και κανείς από τους τρεις τους δε μιλάει γι' αυτή.

Τα τέσσερα διηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και σαν αυτοβιογραφικά. Το πρώτο, που καλύπτει τις μισές περίπου σελίδες, αποτελείται από δύο μέρη με χρονική διαφορά δέκα χρόνια το ένα από τ' άλλο. Στο πρώτο μέρος, "Τα τύμπανα της κοιλιάς", παρακολουθούμε, το 1964, το συγγραφέα να πρωταντικρίζει την Αθήνα ερχόμενος από την Ευρώπη και να προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα συγγραφικά του όνειρα. Όμως οι συνθήκες είναι τέτοιες, ώστε, αφού εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες, στο τέλος θα διακόψει και την αναβολή που έχει λόγω σπουδών για να παρουσια...

"Aυτή η πόλη είναι για μένα", σκέφτεται ο ήρωας του βιβλίου όταν πρωταντικρίζει το 1964 την Aθήνα ερχόμενος από την Eυρώπη για να πραγματοποιήσει τα συγγραφικά του όνειρα. Eνώ, όμως, εκεί παντού όπου πήγαινε έβρισκε δουλειά την πρώτη κιόλας μέρα, εδώ παντού όπου πήγαινε ήταν "υπεράριθμος". Έτσι, αναγκάζεται να διακόψει την αναβολή του και να παρουσιαστεί στο στρατό για να κρατηθεί στη ζωή και ταυτόχρονα να κρατήσει ζωντανά κι εκείνα του τα όνειρα. "Nα μη με βασκάνω τα είχα καταφέρει. Eίχα μια δουλειά λουξ, μια γυναίκα λουξ κι ένα σπίτι λουξ", λέει μετά δέκα χρόνια, το 1974,...

Μια κλασική ρήση που εκφράζει το αίσιο τέλος μιας περιπέτειας, μιας ερωτικής ιστορίας, μιας ταραχής, ενός δύσκολου ταξιδιού, μιας θύελλας, ή ακόμα ενός δυσάρεστου περιστατικού. Μια διαπίστωση που κάνουμε ανακουφισμένοι, βλέποντας την ελπίδα να έρχεται, την πόρτα του αδιεξόδου να ανοίγει ξαφνικά, το "ουδέν κακόν αμιγές καλού", όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου έχουν όλες καλό τέλος, αλλά είναι απρόβλεπτες. Γραμμένες σε δύσκολους καιρούς, δεν διεκδικούν απλώς το δικαίωμα στην ευτυχία, την ομορφιά, τη λύτρωση και το χαμόγελο· το κατακτούν διότι ο από...

Μια κλασική ρήση που εκφράζει το αίσιο τέλος μιας περιπέτειας, μιας ερωτικής ιστορίας, μιας ταραχής, ενός δύσκολου ταξιδιού, μιας θύελλας, ή ακόμα ενός δυσάρεστου περιστατικού. Μια διαπίστωση που κάνουμε ανακουφισμένοι, βλέποντας την ελπίδα να έρχεται, την πόρτα του αδιεξόδου να ανοίγει ξαφνικά, το "ουδέν κακόν αμιγές καλού", όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου έχουν όλες καλό τέλος, αλλά είναι απρόβλεπτες. Γραμμένες σε δύσκολους καιρούς, δεν διεκδικούν απλώς το δικαίωμα στην ευτυχία, την ομορφιά, τη λύτρωση και το χαμόγελο· το κατακτούν διότι ο από...

"Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα χωριστεί σε πλούσιους και φτωχούς κι όλα πάνω στη γη ήταν μικρά, στενά και λίγα. Tα σπίτια μας ήταν μικρά, τα μαγαζιά ήταν μικρά, η οδός Mουσών ήταν στενή, το κρεβάτι μου ήταν στενό, οι εκκλησίες ήταν μικρές, οι φίλοι μου ήταν μικροί. Kαι τα ρούχα μας ήταν στενά και λίγα, αφού ο παπα-Γιώργης που μας τα 'δινε δε μας μετρούσε με τη μεζούρα. O κόσμος ήταν κι αυτός μικρός κι έπιανε από το δάσος του Σέιχ Σου μέχρι τη θάλασσα του Λευκού Πύργου. H ίδια η γη ήταν τόσο μικρή, που όταν πήγα σχολείο και την είδα πάνω στο τρ...

H περιπέτεια ενός δέντρου που το κόβουν, το κάνουν τραπέζι, και μέσα στο μαραγκούδικο μαθαίνει πως από δω και πέρα θα ζει με τέσσερα πόδια, όπως τα ζώα. Όμως, δεν θα μπορεί να περπατάει όπως εκείνα, γιατί θα ζει με καρφιά, αφού ο άνθρωπος ό,τι χρειάζεται το καρφώνει για να το κρατάει κοντά του. "Kι αν χρειάζεται έναν άλλο άνθρωπο, τότε τι κάνει; Tον καρφώνει κι αυτόν;" ρωτάει το τραπέζι. Aυτό για τον καρφωμένο άνθρωπο θα το μάθει κάποτε από μόνο του, αλλά για την ώρα πληροφορείται πως το μόνο ξύλινο δημιούργημα που δεν έχει καρφιά και κυκλοφορεί στους δρόμους είναι κάτι χο...

Στο βιβλίο οι τέσσερις συγγραφείς αποτυπώνουν την Ελλάδα του '90 και συνθέτουν ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, όπου ο έρωτας καταλήγει σε θρίλερ και η περιπέτεια σε παρωδία. Ιλαρές σκηνές διαδέχονται κατεξοχήν δραματικές, δίχως στιγμή να πέφτει ο αφηγηματικός πυρετός. Από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, ψηφίδα με την ψηφίδα, σχηματίζεται το πορτρέτο του Νεοέλληνα που ακροβατεί πάνω από την καθημερινή παράνοια, τη μιζέρια και το μεγαλείο, καθώς το λυκόφως του αιώνα τον βρίσκει στο κρίσιμο σταυροδρόμι.

Τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Περιοδικό" από τον Αύγουστο 1990 έως το Δεκέμβριο 1991, όπου με το γενικό τίτλο "Παραφράζοντας" χρησιμοποιούσα τίτλους γνωστών κινηματογραφικών ταινιών. Απ' όπου και να βρισκόμουν, φρόντιζα να τα στέλνω πάντα με Fax στην υπεύθυνη του περιοδικού και πάντα με την υποσημείωση "Υπ' όψιν της Λίτσας". Όταν χρειάστηκε να βρω έναν τίτλο γι' αυτό το βιβλίο, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι τον τίτλο που έψαχνα τον χρησιμοποιούσα εδώ και πολλούς μήνες και συγκεκριμένα όσο έστελνα τα κείμενα στην παραλήπτριά τους. Τα πάντα μπορούν να συμβο...

Τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκαν στο "Περιοδικό" από τον Αύγουστο 1990 έως το Δεκέμβριο 1991, όπου με το γενικό τίτλο "Παραφράζοντας" χρησιμοποιούσα τίτλους γνωστών κινηματογραφικών ταινιών. Απ' όπου και να βρισκόμουν, φρόντιζα να τα στέλνω πάντα με Fax στην υπεύθυνη του περιοδικού και πάντα με την υποσημείωση "Υπ' όψιν της Λίτσας". Όταν χρειάστηκε να βρω έναν τίτλο γι' αυτό το βιβλίο, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι τον τίτλο που έψαχνα τον χρησιμοποιούσα εδώ και πολλούς μήνες και συγκεκριμένα όσο έστελνα τα κείμενα στην παραλήπτριά τους. Τα πάντα μπορούν να συμβούν, ακόμα...