Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο Σταμάτης μελοποιεί 10 ποιήματα του Λόρκα, μας παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει πίσω να πιάσουμε το νήμα το παλιό. Μας κάνει χατίρι που είναι εδώ μαζί μας, πέρασε πια αλλού. Μας ανήκει λιγότερο. Συνδέει την έναρξη του μεταπολεμικού μας διαφωτισμού με το παρόν. Είναι συνεχιστής εκείνων και είναι μόνος του. Ο Λόρκα σηματοδοτεί το Θάνατο, την Αναγέννηση, την αντίσταση του Νότου, και ο Σταμάτης μας βαπτίζει με το Ντουέντε στα νερά της πολύπαθης Μεσογείου, κρατώντας το μύρο που του παραδίδουν ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης." Ρένα Θεολογίδου

Ανίδεο γιά τήν ομορφιά του Τί όμορφα πού τρέχει Τό όμορφο άλογο.

Ένας καλαίσθητος συγκεντρωτικός τόμος των ποιητικών απάντων της σπουδαίας ελληνίδας ποιήτριας Ολυμπίας Καράγιωργα.

Μεταξύ των 205 ποιητών από 65 χώρες ανθολογούνται 71 Έλληνες ποιητές: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ολυμπία Καράγιωργα, Ρούλα Κακλαμανάκη, Δημήτρης Π. Κρανιώτης, Αναστασία Γκίτση, Ασημίνα Ξηρογιάννη, Ελένη Αλεξίου, Γιώργος Κουτούβελας, Ελένη Κοσμά, Αργύρης Μαρνέρος, Χαρά Ρίζου, Χρυσούλα Σπυρέλη, Μίλτος Γήτας, Χρυσούλα Δημητρακάκη, Δέσποινα Κονταξή, Τζένη Βλαχώνη, Νίκος Αλεξίου, Ανδρέας Γεωργαλλίδης, Μόσχος Λαγκουβάρδος, Κυριάκος Κυτούδης, Κωνστάνς Δημά, Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου-Φιλιππίδου, Παναγιώτα Χριστοπούλου-Ζαλώνη, Πότης Κατράκης, Παναγιώτης Παπαγεωργίου, Γιούλα Ιωάννου-Πατ...

Είκοσι ποιήματα του σπουδαίου Άγγλου συγγραφέα για τη φύση, τον Θεό και τον έρωτα, που μαρτυρούν όλα την απόλυτη, αυθεντική του έκσταση και μέθη μπροστά στο φαινόμενο της αληθινής ζωής. Αλλά και ένα δριμύ κατηγορώ για την επέλαση του μηχανικού πολιτισμού, υπεύθυνη για την αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση, τον άνθρωπο και, τέλος, τον ίδιο τον εαυτό του.

Και ξαφνικά ήμουν εγώ κι ο Χειμώνας Εγώ κι η θάλασσα του Χειμώνα Εγώ και τα φύλλα που είχαν πέσει Εγώ και τα φύλλα που συνέχιζαν να πέφτουν Εγώ κι ο Ουρανός με τους κατοίκους του Χειμώνα του, Τα Σύννεφα - οντότητες τρομακτικές σε στιγμές, άλλοτε παρουσίες γαλήνιες που θυμίζουν την ανθρώπινη τρυφερότητα που έλειπε, που είχε σκεπασθεί κάτω από βαρειές κουβέρτες Εγώ κι ο άξαφνος λόγος ο Λέρικος ο ποιητικός Εγώ κι η ψυχή μου Εγώ κι αναπόφευκτα η Ποίηση Κι ένα βιβλίο που γεννιέται και λέγεται "Χειμώνας στη Λέρο" και που γραφόταν μόνο του ανάμεσα στο φθινόπ...

"Η ψυχή του ανθρώπου στο Σοσιαλισμό", κείμενο γραμμένο από τον σπουδαίο παρατηρητή Όσκαρ Ουάιλντ το 1890 και δημοσιευμένο σε αγγλικό περιοδικό το 1891, γίνεται φοβερά επίκαιρο στην Ελλάδα του 2009. Πρόκειται για ένα άρθρο που έχει την απάντηση στο γιατί απέτυχε ο σοσιαλισμός, που υπήρξε σίγουρα μια από τις μεγάλες ελπίδες της ανθρωπότητας. Ας ψάξουμε την αιτία σ' αυτό το σημαντικό κείμενο του Όσκαρ Ουάιλντ και στην καίρια μετάφρασή του από την ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα.

"Το θέμα και το θέαμα του Κόσμου..." "Το 1918 σε στενό κύκλο, ο Nijinsky χόρεψε. Χάραξε ένα μεγάλο μαύρο σταυρό στο πάτωμα και χόρεψε. Πριν χορέψει είπε: "Τώρα θα σας χορέψω τον πόλεμο. Τον πόλεμο που δεν εμποδίσατε και για τον οποίο είστε υπεύθυνοι!" Αυτοί που τον είδαν εκείνο το βράδυ φοβήθηκαν. Είμαι σίγουρη πως δεν θα είπαν τίποτα για... τεχνική. Τους είχε καθηλώσει το νόημα." "Ό Nijinsky ήταν μεγάλος καλλιτέχνης. Αληθινός καλλιτέχνης. Και μεγάλος, αληθινός καλλιτέχνης είναι εκείνος που τον συγκλονίζει το θέαμα και το θέμα της Ζωής. Το θέαμα και το θέμα της Γης...

Δεν μεταφράζεις εύκολα τον «Καλιγούλα» του Albert Camus. Πρέπει να έχεις χτυπηθεί κι εσύ σε με ανύποπτη στιγμή -έτσι καθώς κατεβαίνεις από κάποιο λεωφορείο ίσως, ή φέρνοντας το φλιτζάνι του καφέ στα χείλη, κοιτάζοντας μια χιλιοειδωμένη διαφήμιση -απ' τον κεραυνό: "Οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι". Ή από τον άλλο, εκείνον που καθώς πέφτει βλέπεις: "Όλο και λιγοστεύουν οι άνθρωποι γύρω μου, παράξενο...". Αυτοί που "σκοτώσαμε" ξεχνώντας να τους αγαπήσομε, αυτοί που έφυγαν χωρίς ποτέ να μάθουν πόσο τους είχαμε αγαπήσει. Για όποια αιτία. Λιγοστεύουν. Πρέπει...

Όσο η ποίηση λιγοστεύει, όσο η έλλειψή της ξεραίνει τα τελευταία φύλλα που βλάσταιναν ακόμα μέσα μας, τόσο η νοσταλγία για τον ποιητή μεγαλώνει. Κι ας μην το ομολογούμε. Ας μην το ξέρουμε καν. Αυτή ακριβώς η νοσταλγία φουντώνει όλο και πιο δυνατά καθώς, βήμα προς βήμα, όλο και πιο θαμπωμένοι και με την ανάσα δύσκολη από τη συγκίνηση, ανακαλύπτουμε την άδολη και περήφανη ποίηση που ανασταίνεται μπρος στα μάτια μας μέσα από κάθε πρόταση του "Ντουέντε".

Πενήντα χρόνια μετά. Η γενιά του βρίσκει σήμερα στο πρόσωπο του Σαραντάρη τον ιδανικότερο και τον πιο αληθινό εκφραστή της. Οι σαράντα επτά συνεντεύξεις του βιβλίου αυτού το αποδεικνύουν - Είναι παρμένες από ονόματα πολύ γνωστά όπως ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Ν.Γ. Πεντζίκης, η Μελισσάνθη, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Άρης Δικταίος, ο Γιάννης Σκαρίμπας, ο Ανδρέας Καραντώνης, ο Κώστας Δεσποτόπουλος, η Ζωή Καρέλλη, ο Τάσος Αθανασιάδης, ο Γιάννης Τσαρούχης, αλλά και άλλα λιγότερο γνωστά, όμως καθόλου λιγότερο σημαντικά, όπως η αδελφή του ποιητή Λέλα Σαραντάρη-Μιχο...