Μακρή Βικτώρια
Η Βικτώρια Μακρή γεννήθηκε στην Πάτρα και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου συνεχίζει να κατοικεί και να εργάζεται. Τα πρώτα χρόνια μετά την αποφοίτησή της από το Πολυτεχνείο, εργάστηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα σε αρχιτεκτονικό γραφείο. Παράλληλα ασχολιόταν με την μελέτη λογοτεχνικών κειμένων. Αργότερα άρχισε να ασχολείται συστηματικά στο χώρο της λογοτεχνίας ως επιμελήτρια κειμένων, ενώ παράλληλα έγραφε στίχους για τραγούδια και διηγήματα. Στίχοι της μελοποιήθηκαν από τον μουσικοσυνθέτη Νίκο Μαμαγκάκη. Έχει γράψει δύο μυθιστορήματα. Δύο διηγήματά της έχουν βραβευτεί με το πρώτο και δεύτερο βραβείο, σε πανελλήνιους διαγωνισμούς του Πνευματικού Κέντρου του δήμου Λέρου. Τον Μάιο του 2011, μαζί με την οικονομολόγο-ποιήτρια Παρασκευή Κωστοπέτρου, λάβανε μέρος σε παγκόσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό που διοργάνωσε η Οργάνωση Ελληνικού Πολιτισμού "Νόστος", υπό την αιγίδα της ελληνικής Πρεσβείας στην Αργεντινή, με θέμα την επιστροφή στην Ελλάδα των γλυπτών του Παρθενώνα. Το διήγημα που γράψανε από κοινού, με τίτλο "Ο ιερός χορός των Καρυάτιδων", πήρε το τρίτο βραβείο.
Μια νύχτα με τον Τσέχωφ
Μακρή Βικτώρια
Ψυχογιός (2015)
Κύριε Τσέχωφ, στο έργο σας Οι Τρεις Αδελφές, θέτετε έναν προβληματισμό. Λέτε μέσα από έναν ήρωά σας, «συχνά σκέφτομαι, τι θα γινόταν αν κάποιος ξανάρχιζε τη ζωή του από την αρχή και μάλιστα συνειδητά. Φαντάζομαι τότε πως θα προσπαθούσαμε να μην επαναλάβουμε τον παλιό μας εαυτό, να μην ξαναπράξουμε κάποια λάθη...» Αγαπημένε μου κύριε Τσέχωφ, απόψε θα ’θελα να σας εξομολογηθώ κάποια λάθη δικά μου που δε θα ’θελα να ξανακάνω αν είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή... Αυτό είναι το όνειρο της Μαργιότας: να καθόταν με τον αγαπημένο της Τσέχωφ σ’ ένα απόμερο τρα...
Μια νύχτα με τον Τσέχωφ
Μακρή Βικτώρια
Ψυχογιός (2015)
Κύριε Τσέχωφ, στο έργο σας Οι Τρεις Αδελφές, θέτετε έναν προβληματισμό. Λέτε μέσα από έναν ήρωά σας, «συχνά σκέφτομαι, τι θα γινόταν αν κάποιος ξανάρχιζε τη ζωή του από την αρχή και μάλιστα συνειδητά. Φαντάζομαι τότε πως θα προσπαθούσαμε να μην επαναλάβουμε τον παλιό μας εαυτό, να μην ξαναπράξουμε κάποια λάθη...» Αγαπημένε μου κύριε Τσέχωφ, απόψε θα ’θελα να σας εξομολογηθώ κάποια λάθη δικά μου που δε θα ’θελα να ξανακάνω αν είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή... Αυτό είναι το όνειρο της Μαργιότας: να καθόταν με τον αγαπημένο της Τσέχωφ σ’ ένα απόμερο τρα...
Ελεύθεροι φυλακισμένοι
Μακρή Βικτώρια
Ψυχογιός (2007)
Οι μόνες κουβέντες που είχε πει στη ζωή του ήταν "τα ρέστα σας". Εγκλωβισμένος κι αυτός και η ζωή του και η ψυχή του στο περίπτερο όπου εργαζόταν χρόνια. Σαν κελί το περίπτερο, σα φυλακή ο εαυτός του. Έτσι ένοιωθε. Έτσι είχε επιλέξει να νοιώθει. Άτολμος. Φοβισμένος. Ένα ολόκληρο "σπίτι" απέναντι από το περίπτερό του, αλλά έρωτα δεν γνώρισε ποτέ. Τις γυναίκες που δούλευαν στο "σπίτι" τις κοίταζε, τις ξανακοίταζε, τις ποθούσε, τις ξαναποθούσε, "τα ρέστα σας" τους έλεγε όταν έρχονταν ν' αγοράσουν τσίχλες με άρωμα δυόσμο, αλλά μετά χαμήλωνε τα μάτια κατακόκκινος... Ο άλλο...
Αρχιπέλαγος La Maddalena
Μακρή Βικτώρια
Κέδρος (2018)
Μπαχάρ, Ζερμέν, Γκέρντα, Σαβέρια. Τέσσερις γυναίκες με καταγωγή από την Άγκυρα, τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, τα νησιά Φερόες και τη Σικελία, αντίστοιχα. Διαφορετικές κουλτούρες και γλώσσες, διαφορετικές καταβολές και ιστορία, τα βιώματα όμως κοινά. Περιπλανήθηκαν σε τόπους και πολιτισμούς, αλλά κατέληξαν και οι τέσσερις στο ίδιο σημείο, σε ένα νησί. Από όποια γωνιά της γης κι αν ξεκινήσεις, σε όποιον τόπο κι αν καταλήξεις, σε όποια αγκαλιά κι αν κουλουριάσεις την ύπαρξή σου, ίσως εντέλει αντιληφθείς πως η ζωή μοιάζει με τα κοράλλια, που με την πάροδο του χρόνου, όση...
Casta Diva
Μακρή Βικτώρια
Ψυχογιός (2011)
"Αν ήξερα πόσο πόνο έχει η αγάπη, δε θα σε είχα αγαπήσει", της είπε ο Θεοτόκης. "Εγώ θα σε είχα αγαπήσει", του απάντησε η Κάλλας, "ακόμα κι αν ήξερα πως χωρίς εσένα δε θα είχα γνωρίσει τον πόνο ποτέ... Νιώθω πως θα ερχόμουν να σε βρω σαν την ψυχή που πάει και ενσαρκώνεται σ' ένα σώμα, γνωρίζοντας από πριν πως το σώμα αυτό θα τη βασανίσει..." Η Μαρία γεννήθηκε τυφλή. Έλεγε η μητέρα της πως, καθώς την κρατούσε στην αγκαλιά της, είδε στα τυφλά μάτια της την ομορφιά της μουσικής που την ακούς αλλά δεν τη βλέπεις. Σαν τα τραγούδια που λέει η Κάλλας ήταν, λέει, το βλέμμα της....