Μπουλμπασάκος Κώστας
Ο Κώστας Μπουλμπασάκος γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1955. Από το 1972, όμως, ζει και εργάζεται στην Πάτρα. Είναι δημοσιογράφος μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου & Νήσων (ΕΣΗΕΠΗΝ) και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της. Σπούδασε Φαρμακευτική στην Ιταλία. Από το 1988 άρχισε να ασχολείται με τη δημοσιογραφία, αρχικά, ως ανταποκριτής σε αθηναϊκή εφημερίδα και στη συνέχεια, ως πολιτικός συντάκτης, αρθρογράφος και σχολιαστής, στην πορεία και αρχισυντάκτης στις πατρινές εφημερίδες "Αλλαγή", "Σύμβουλος Επιχειρήσεων", "Ημέρα" και "Γεγονότα". Επίσης εργάστηκε στην τηλεόραση ως διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης στο "Tele Time" και ως διευθυντής προγράμματος στους τηλεοπτικούς σταθμούς "Achaia Channel" και "Patra TV". Καθηγητής δημοσιογραφίας από το 1994 μέχρι και το 2000 στο Κ.Ε.Κ. ΙΟΝΙΑΝ, στο δημόσιο Ι.Ε.Κ. της Πάτρας, στο Ι.Ε.Κ. ΑΚΜΗ και στο Κ.Ε.Κ. Μέντωρ Εκπαιδευτική. Έγραψε τα κείμενα και επιμελήθηκε την έκδοση "Επιχειρηματίας" που κυκλοφόρησε από την εφημερίδα "Πελοπόννησος" το 2000. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα: "Γεννημένος την μηδέν του μηνός" "Περί Τεχνών", 2006), "Άληστος - Όταν γυρίσεις να χαμογελάς" "Διαπολιτισμός", 2012) και "19 δευτερόλεπτα πριν... δυο λέξεις" ("Πικραμένος", 2017).
19 δευτερόλεπτα πριν... δυο λέξεις
Μπουλμπασάκος Κώστας
Πικραμένος Γιάννης (2017)
Ένας "καταραμένος" ζωγράφος σε μια καταραμένη εποχή, λίγο πριν αφήσει τα εγκόσμια. Από τον θάλαμο των επειγόντων αναπολεί το παρελθόν του κι όλα όσα τον σημάδεψαν ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Έτσι μέσα σε ελάχιστα λεπτά, ίσως και δευτερόλεπτα, βουτηγμένος στον κόσμο των παραισθήσεων... ετοιμάζει 19 πίνακες ζωγραφικής για τη μια και μοναδική, λυτρωτική ίσως, έκθεση και μας διηγείται τέσσερις ιστορίες αντίστασης. Κάθε πίνακας κι ένα κεφάλαιο, κάθε πίνακας κι ένα σχόλιο για την οικονομική κρίση και τη φτώχεια, για την ανεργία και την αποβιομηχάνιση, για το προσφυγ...
Άληστος
Μπουλμπασάκος Κώστας
Διαπολιτισμός (2012)
Βουβαμάρα εκείνο το πρωί κι άνθρωποι μουδιασμένοι. Οι πόρτες των σπιτιών κλειστές και η αλάνα ορφανή από φωνές και παιχνίδια. Μια περίεργη μελαγχολία σκέπαζε σαν σεντόνι θανάτου τις ψυχές τους. Το χαμόγελο είχε χαθεί από τα χείλη και τα κεφάλια τους, όλο και πιο πολύ έγερναν προς τη γη. Η υποψία που από μέρες γυρόφερνε στις γειτονιές, σήμερα ήταν πιο έντονη. Σαν αερικό έτρεχε από σπίτι σε σπίτι, χτυπούσε τις πόρτες, τα παράθυρα... Κάτι ήθελε να τους πει, να τους προειδοποιήσει. Κανείς όμως δεν της άνοιγε. Κανείς δεν ήθελε η υποψία να πάψει να είναι υποψία! Ένα προαίσθημα βο...