Παπαπαύλου Κλαίρη Β.
Papapávlou Klaíri V.
Η ιστορικός τέχνης Κλαίρη Παπαπαύλου σπούδασε στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Παρίσι, ΗΠΑ, Τόκυο), με ελληνική κρατική (ΙΚΥ) και με ξένες υποτροφίες. Κατέχει διπλώματα ιστορίας και αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ιστορίας της (ευρωπαϊκής) τέχνης και αισθητικής από τή Σορβόνη, μεταπτυχιακό και διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ (UCB), μετά από μακρόχρονη ειδίκευση στον Απωανατολικό πολιτισμό και ειδικότερη έρευνα σε θέματα της τέχνης και της στενής σχέσης της με τη λογοτεχνία. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Κίνα, στο πρόγραμμα πολιτιστικών ανταλλαγών των δυο χωρών (1984) και δημοσίευσε, σε αυτόνομες ή συλλογικές εκδόσεις (εγκυκλοπαίδειες κ.ά.), πολλές μελέτες σινοϊαπωνικού ή συγκριτικού χαρακτήρα, καθώς και κείμενα ευρύτερου περιεχομένου. Ξεκίνησε τη διδασκαλία του κινέζικου και του Ιαπωνικού πολιτισμού στις φιλοσοφικές σχολές των Πανεπιστημίων Κρήτης (1983-1985) και Αθηνών (1994-1997), πολύ πριν από την πρόσφατη ίδρυση Τμημάτων Ασιατικών Σπουδών, στο Καποδιστριακό και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Συνέβαλε στην εξοικείωση του φοιτητικού και του ευρύτερου κοινού με τον Απωανατολικό πολιτισμό, μέσα από συμμετοχές σε Συμπόσια και Συνέδρια, και ομιλίες ή σεμινάρια σε διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα και πολιτιστικούς φορείς (Πανεπιστήμια Πειραιώς, Πατρών, Ιωαννίνων, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, πρώην ΕΛΙΑΜΕΠ, Αρχαιολογική Εταιρεία, ανοικτό Πανεπιστήμιο Δήμου Αθηναίων, ΧΕΝ Αθηνών κ.α.). Μετά την απόσυρσή της από την ενεργό υπηρεσία, συμβάλλει ανελλιπώς και πάντοτε στα πλαίσια της διδασκαλίας του Απωανατολικού πολιτισμού, στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Λαϊκού (ανοικτού στο κοινό) Πανεπιστημίου της Εταιρείας των Φίλων του Λαού, της οποίας είναι Εταίρος. Είναι βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών (με έπαινο για το έργο της "Αναζητώντας τον Άνθρωπο" σε μονοπάτια της Ευρώπης και της Άπω Ανατολής, 2000) και από την ιαπωνική κυβέρνηση (με έπαινο του Υπουργού Εξωτερικών, για τη συνολική προσφορά της, 2006).
Αναζητώντας τον άνθρωπο
Παπαπαύλου Κλαίρη Β.
Εκδόσεις Αρχείο (2016)
"Ανατολικοί και Δυτικοί έσκυβαν κατά καιρούς πάνω στον άνθρωπο -τον υπαρκτό άνθρωπο ή το όραμά τους, τον άλλον άνθρωπο ή τον εαυτό τους- για να τον ερευνήσουν ή να τον πλάσουν, να τον υμνήσουν ή να τον επικρίνουν, καθένας με τον δικό του τρόπο, θαυμασμό ή αμφισβήτηση, στοργή ή αγωνία. Κατέγραψα τις προσεγγίσεις μερικών απ' αυτούς..." Κ. Π. Το βιβλίο περιλαμβάνει και εκτενή περίληψη στα αγγλικά, καθώς και ένα πολυσέλιδο εικονογραφημένο βιογραφικό της συγγραφέως. Το κείμενο είναι στο πολυτονικό σύστημα, κατόπιν επιθυμίας της διακεκριμένης με το Παράσημο του Τάγματος του...
Λογοτεχνία και τέχνη της Κίνας
Παπαπαύλου Κλαίρη Β.
Εκδόσεις Παπαζήση (2011)
Οι σελίδες που ακολουθούν προσκαλούν τον αναγνώστη σε μια περιπλάνηση στα παραδοσιακά μονοπάτια της κινεζικής λογοτεχνίας και τέχνης. Δεν του προσφέρουν λοιπόν μια κλασική ιστορία του είδους, πράγμα που θα απαιτούσε μια πολύτομη δημοσίευση κι έναν άλλο, μάλλον αφηγηματικό τρόπο γραφής, αλλά μια διαφορετική προσέγγιση, πιο "ιμπρεσιονιστική" ίσως και, ελπίζω, εξίσου, αν όχι περισσότερο ελκυστική. Το βιβλίο βασίζεται, ως ένα βαθμό, σε επιλογή κειμένων που γράφονταν και, τις περισσότερες φορές, δημοσιεύονταν σε διάφορες περιοδικές εκδόσεις, ανάλογα με τις ανάγκες της διδασκ...
Νο, το κλασικό θέατρο της Ιαπωνίας
Παπαπαύλου Κλαίρη Β.
Εκδόσεις Παπαζήση (2013)
Πέρασαν τέσσερις και πλέον δεκαετίες από τότε που γνωρίσαμε στη χώρα μας το κλασικό ιαπωνικό θέατρο Νο, σε αθηναϊκή παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Στη μνήμη μου παρέμειναν οι ξαφνιασμένες φυσιογνωμίες των σχετικά λίγων θεατών που την είχαν παρακολουθήσει. Σήμερα ξέρω πως ήταν μια από τις ωραιότερες και αρτιότερες παραστάσεις του είδους της, που είχαμε την ευκαιρία να δούμε. Τότε όμως, απροετοίμαστοι οι περισσότεροι και ιδιαίτερα οι πολύ νέοι που είχαμε σπεύσει εκεί, προσπαθούσαμε να συμφιλιώσουμε τους παράξενους μουσικούς ήχους και τις σχεδόν ακίνητες σιλουέτες...
Ποίηση και ζωγραφική στην ιαπωνική τέχνη
Παπαπαύλου Κλαίρη Β.
Πρόσπερος (1988)
Περιπλανήθηκα μονάχος μου στην καρδιά του Γιοσίνο. Πραγματικά, τα βουνά ξετυλίγονταν σ' ένα ατέλειωτο βάθος. Λευκά σύννεφα σωρεύονταν στις κορυφές τους κι οι κοιλάδες χάνονταν στην ομίχλη της βροχής. Σκόρπια εδώ κι εκεί τα σπιτάκια των ορεσίβιων, τόσο δα μικρά. Στα δυτικά, ήχοι από κόψιμο δέντρων· στ' ανατολικά, οι απόηχοι. Ο χτύπος απ' τις καμπάνες των ναών δονούσε τα κατάβαθα του είναι μου. Πολλοί άνθρωποι που ήρθαν σε τούτα τα βουνά απ' τα παλιά χρόνια, αναζητώντας λησμονιά απ' τα εγκόσμια, βρήκαν καταφυγή στη ποίηση της Κίνας και της Ιαπωνίας. Μήπως δε στέκει στη σύγκρι...