Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Μάλκο κοίταξε γύρω του και πρόσεξε αμέσως τους δύο νεαρούς Κινέζους που στέκονταν δίπλα σε έναν σταματημένο συρμό. Ο ένας κρατούσε ένα φονικό όπλο: ένα μπαστούνι που είχε στην άκρη του μια χοντρή αλυσίδα η οποία κατέληγε σε μια μεγάλη σιδερένια ακίδα. Ο άλλος ετοιμαζόταν να του ρίξει ένα αστέρι που είχε πέντε ακτίνες και μια τρύπα στη μέση. Αυτό το όπλο χρησιμοποιούσαν οι τριάδες. Ήταν ένα φοβερό όπλο. Σε σκότωνε αθόρυβα στα είκοσι μέτρα. Επειδή είχε βγει με τους τελευταίους επιβάτες ο Μάλκο βρέθηκε κυριολεκτικά μόνος. Ένας από τους δύο Κινέζους έφερε πίσω του το μπράτσο...

Ο Μάλκο παρατηρούσε με ενδιαφέρον τη νεαρή Κιργισία που ακουμπούσε το δεξί της χέρι στον μηρό του. Στα μακριά μυτερά νύχια της, το κόκκινο βερνίκι είχε μια παράξενη μεταλλική γυαλάδα. Τη στιγμή που το χέρι της πλησίαζε το πρόσωπό του, ο Μάλκο πρόσεξε τη θριαμβευτική λάμψη στα πράσινα μάτια της. Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα και πιο δυνατά όταν η νέα γυναίκα τινάχτηκε προς το μέρος του, αποφασιμένη να τον ξεσκίσει με τα θανατερά νύχια της...

Με κεντρικό ήρωα της ιστορίας έναν παπά, που απαρνείται το σχήμα και ρίχνεται ολόψυχα στις απολαύσεις της ζωής, σκορπώντας γύρω του την ευθυμία και τη χαρά, η τριαντάχρονη δασκάλα, η συγγραφέας Σέλμα Λάγκερλεφ, δίνει ζωντανή την εικόνα του τόπου της και του καιρού της. Μεσ' από τις έξοχες σελίδες του βιβλίου ξεπροβάλλουν οι ήρωες: ατόφιοι ξωμάχοι, ανέμελοι τσιγγάνοι, μονοκόμματοι απόστρατοι αξιωματικοί, στιβαροί σιδεράδες, κορίτσια τρυφερά και σεβαστές γερόντισσες, καθένας και μια ιστορία, απ' όπου δεν ξεχωρίζει το φανταστικό απ' το πραγματικό, το όνειρο απ' το χειροπιαστό...

Η αεροσυνοδός ξεμάκρυνε αφήνοντας τον Μάλκο μπροστά στην πόρτα της τουαλέτας. Η μυρωδιά του καμμένου ήταν το ίδιο πάντα έντονη. Μια φοβερή σκέψη γεννήθηκε ξαφνικά στο μυαλό του Μάλκο. Ήταν φανερό, πως, ο κλειδωμένος στην τουαλέτα, άγωστος ετοιμαζόταν να διαπράξει ένα έγκλημα. Δεν ήξερε τί και πώς, αλλα ήταν απόλυτα σίγουρος ότι είχε εκείνον για στόχο. Ο Μάλκο κοίταξε την πόρτα και σκέφτηκε ότι τον χώριζαν, ίσως λίγα δευτερόλεπτα από την αιωνιότητα. Δεν υπάρχουν επιζώντες όταν ένα αεροπλάνο εκραγεί "εν πτήσει".

Η αεροσυνοδός ξεμάκρυνε αφήνοντας τον Μάλκο μπροστά στην πόρτα της τουαλέτας. Η μυρωδιά του καμμένου ήταν το ίδιο πάντα έντονη. Μια φοβερή σκέψη γεννήθηκε ξαφνικά στο μυαλό του Μάλκο. Ήταν φανερό, πως, ο κλειδωμένος στην τουαλέτα, άγνωστος ετοιμαζόταν να διαπράξει ένα έγκλημα. Δεν ήξερε τι και πώς, αλλά ήταν απόλυτα σίγουρος ότι είχε εκείνον για στόχο. Ο Μάλκο κοίταξε την πόρτα και σκέφτηκε ότι τον χώριζαν, ίσως, λίγα δευτερόλεπτα από την αιωνιότητα. Δεν υπάρχουν επιζώντες όταν ένα αεροπλάνο εκραγεί "εν πτήσει".

Με περιέργεια και τρόμο, ο Έλλερυ Κουήν και ο πατέρας του, ο Επιθεωρητής Κουήν, ξεκλείδωσαν την πόρτα του εργαστηρίου και την άνοιξαν. Εκεί μέσα ο διάσημος γιατρός Τζων Ξαβιέ έκανε τα μυστικά πειράματά του, κι από εκεί ξεκινούσαν κάθε μέρα κάτι περίεργα δέματα, που θάβονταν στον κήπο... Όποιο όμως μυστικό κι αν κρυβόταν μέσα σ' αυτό το δωμάτιο, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη φρίκη που βασίλευε έξω απ' αυτό... Ο γιατρός Ξαβιέ ήταν, τώρα, νεκρός - και ήταν το πρώτο θύμα. Κάποιος - άνδρας, γυναίκα ή τέρας - είχε μετατρέψει το απομονωμένο βουνό σε δικό του εργαστήριο, γι...

Ήταν παραμονή της Πρωτοχρονιάς και το κρύο έξω ήταν τσουχτερό. Χιόνιζε ασταμάτητα και φύσαγε δυνατός αέρας. Ήταν το είδος του αέρα που φυσάει πάντα το χειμώνα. Παρ' όλο τον κακό καιρό, ο δρόμος ήταν γεμάτος, επειδή έκαναν όλοι τα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Όλοι σχεδόν έπρεπε ν' αγοράσουν βιαστικά από τα καταστήματα. Επειδή είχε τόσο κρύο, ήθελαν να γυρίσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν στα ζεστά σπίτια τους. Γι' αυτό βιάζονταν όλοι. Κι ανάμεσα σ' όλους αυτούς τους βιαστικούς ανθρώπους περπατούσε ένα κοριτσάκι. Περπατούσε ξυπόλητο, τα μάτια του ήταν φλογισμένα κι ο αέρας α...

Σ ' ένα μικρόκοσμο φαινομενικά ανιαρό και ήσυχο, αυτόν μιας οικογενειακής πανσιόν του Παρισιού, η εισβολή ενός γερο-καθηγητή και των μυστηριωδών μηχανημάτων του θα προκαλέσει ανατροπές και έντονες συγκινήσεις, και θα οδηγήσει μερικούς από τους ενοίκους στο κατώφλι του ονείρου και του παραδείσου, στη νοσταλγία για τη χαμένη αθωότητα της παιδικής ηλικίας.

Ο Βλαντιμίρ Σεβτσένκο είχε πάρει με το μέρος του τις δίδυμες! Ήταν όμως πολύ αργά για να μετανιώσει. Ήξερε πως αν έκανε μια, απειροελάχιστη έστω, κίνηση, θα τον έσφαζαν και θα τον ευνούχιζαν... Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί κι ακόμα λιγότερο να απορήσει γιατί άκουσε την Σβελτάνα να μουρμουρίζει στο αυτί του: - Μην φερθεί ανόητα. Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ θέλω να δω το αίμα σου να αναβλύζει. Όπως αναβλύζει το αίμα από ένα σφαγμένο γουρούνι.

Η Σέλμα Λάγκερλεφ έγραψε ένα αληθινό παραμθι στο οποίο οι νεράιδες δεν εμφανίζονται. Έχουν όμως παραχωρήσει την υπερφυσική δύναμή τους στα τόμτε, τους νάνους, τα γνώριμα τελώνια της σκανδιναβικής μυθολογίας. Με πόση αγάπη η παλιά δασκάλα έγραψε αυτό το όμορφο μυθιστόρημα και πόσο συγκινητικά γοητευτική είναι η ηθικολόγος που δυσκολεύεται να τιμωρήσει ή να μαλώσει τους ενόχους! Ο μικρός Νιλς, το άταχτο αλητάκι, πείραξε ένα τόμτε κι εκείνο τον μάγεψε. Τώρα, που έγινε ο ίδιος τόμτε, θα κάνει μ' ένα κοπάδι αγριόχηνες ένα θαυμάσιο ταξίδι, διασχίζοντας τη Σουηδία. Θα αντιμε...

Ήταν ένοχος ο ξένος; Μόνο ένας ξένος θα μπορούσε να έχει διαπράξει αυτό το έγκλημα. Αυτή ήταν η άποψη των κατοίκων του μικρού χωριού, που ήταν 37 όλοι κι όλοι. Και ο ξένος αυτός βρέθηκε. Όμως, το ερώτημα παρέμενε για εκείνους που ενδιαφέρονταν. Αυτός ο ξένος, ο Πολωνός Κοβάλσκυ ήταν πραγματικά ο ένοχος; Αυτός είχε δολοφονήσει τη Φάνσυ Άνταμς;

Πολλούς αιώνες πριν και πολύ μακριά, κάπου στην Κίνα, ζούσε τα παλιά χρόνια ένας αυτοκράτορας σ' ένα πορσελάνινο παλάτι. Το παλάτι είχε πολλά δωμάτια και κάθε δωμάτιο ήταν διαφορετικό. Έμοιαζε μεγαλόπρεπο: δε βλέπεις σήμερα τέτοια παλάτια με τόσο έντονα και όμορφα χρώματα. Στους κήπους του παλατιού φύτρωναν θαυμάσια λουλούδια σ' όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Η αύρα τα ταλάντευε απαλά. Οι ψηλοί κορμοί των μπαμπού θρόιζαν και μπορούσες ν' ακούσεις παντού το απαλό κελάηδημα των πουλιών...

Ένας τόμος με πλούσια εικονογράφηση που περιλαμβάνει τα πιο γνωστά παραμύθια του Άντερσεν που γαλούχησαν γενιές.

Με μια απαλή και πολύ φυσιολογική χειρονομία, η νέα γυναίκα ακούμπησε το χέρι της στη σκαλιστή λαβή του στιλέτου και το τράβηξε από τη θήκη του, αποκαλύπτοντας τη γυαλιστερή και ακονισμένη σαν ξυράφι λάμα του. Έφερε το χέρι της πίσω για να πάρει φόρα και το κατέβασε με όση δύναμη είχε πάνω στον Μάλκο...