Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Επί είκοσι χρόνια ο Παντελής Καλιότσος -παράλληλα με τα άλλα του βιβλία- έγραφε το "Ημέρες οργής". Μέσα κει -και όχι μόνο σαν ημερολόγιο- περνούσε την πείρα του, την αγωνία του και τα ανθρώπινα πάθη του. Το έργο αυτό θα παραμείνει χειρόγραφο, γιατί αυτή η μακρόχρονη δουλειά μεταπλάστηκε και μορφοποιήθηκε στο "Συμπόσιο". Το "Συμπόσιο" τοποθετείται στο χειμώνα του '84, όταν συγκεντρώνεται μια ομάδα παλιών συμμαθητών και φίλων για να φάνε και να συζητήσουν προβλήματα και θέματα που άφησαν μισοειπωμένα από τα παιδικά τους χρόνια. Tο "συμπόσιο" αυτό παίρνει έτσι από τη μια μεριά...

Μια μέρα του 1980 ο χοιροτρόφος Βαγγέλης Βεργοβίτσας εξαφανίζεται από το σπίτι του χωρίς ν' αφήσει κανένα ίχνος. Το μυστήριο της εξαφάνισής του αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ο φίλος του Ηλίας Χριστόπουλος , ο οποίος μετά από πολλές έρευνες φτάνει σε μια απροσδόκητη ανακάλυψη: νομίζει ότι αναγνωρίζει το Βεργοβίτσα στη μορφή ενός μεγάλου κάπρου μέσα στο χοιροστάσιο, ανάμεσα στ' άλλα γουρούνια! Το χειρότερο είναι ότι σ' αυτή τη μεταμόρφωση του Βεργοβίτσα ο Ηλίας Χριστόπουλος βλέπει και το δικό του το πεπρωμένο, καθώς συνειδητοποιεί και στον εαυτό του τα ίδια συμπτώματα που είχε ο...

"Ήταν απόγευμα, ώρα 4.48, όταν έμαθε ότι σήμερα το βράδυ στις 8.00 ακριβώς ώρα Ελλάδας θα εκτελεστεί στο Σαν Κουεντίν ο νέγρος Άαρον Μίτσελ. Και τότε η ζωή του έγινε όπως του Άαρον: κράτησε τρεις ώρες και δώδεκα λεπτά, ως τη στιγμή που η είσοδος του υπογείου του άνοιξε σα να κύλησε βράχος στις 8 ακριβώς..."

"... Η φωνή του Τζόε-Τζακ ακούγεται πιο βραχνή, χαλασμένη: "- Δυο στάδια υπάρχουνε σε μια δολοφονία: πριν απ' το φόνο και μετά το φόνο. Πολλοί ισχυρίζονται ότι πιο δύσκολο είναι το δεύτερο, γιατί τότε εκδηλώνεται βαριά η ενδημική αρρώστια που λέγεται Συνείδηση. Εγώ δεν έχω γνώμη, δε σκέφτομαι. Ξέρω μόνο πως χρειάζονται πολλά τεχνάσματα..."

"Η αξία του ανθρώπου μετριέται ανάλογα με την ικανότητά του να γίνεται άλλος". Αντιμετωπίζοντας την περιπέτεια της ζωής σύμφωνα με αυτό το αξίωμα, ο Χριστόφορος Νικηφόρος, ένας άνθρωπος που ζει στην εποχή μας, νιώθει να τον κινεί όχι η ιδιαίτερη σημασία του προσωπικού βίου του αλλά η βαθιά συναίσθηση της ιστορικότητάς του ως ατόμου. Για τούτο οι πράξεις του Χριστόφορου πολύ συχνά θυμίζουν τον Δον Κιχώτη και, όπως εκείνος, αγωνίζεται ν' αποδείξει τη λογική του. Ωστόσο, δεν πρέπει να νομίσει κανείς ότι το οδοιπορικό τούτο εκτρέπεται σε φιλοσοφικές αναζητήσεις και θεωρί...

Στη δίκη μου επικαλέστηκα το δικαίωμα της σιωπής και δεν είπα τίποτα. Ομολόγησα απλώς ότι σκότωσα τη Μαρία και τεμάχισα το πτώμα της σε εφτά κομμάτια. (Περισσότερα δεν μπορούσα να κόψω.) Η τελευταία λεπτομέρεια δεν ήταν αλήθεια. Το πτώμα δεν το τεμάχισα. Μ' έκανε να το νομίζω αυτό η παράκρουση του ερωτικού πάθους, καθώς μάλιστα εκείνες τις μέρες είχε σηκωθεί σφοδρός άνεμος κι εγώ -όπως ο Ντιντερό- "νιώθω τρελός όταν φυσάει δυνατός άνεμος". Εκείνη την εποχή πίστευα στο Θεό -συνεπώς και στο Διάβολο. Ήμουν έτοιμος, λοιπόν, ν' αναχωρήσω στην έρημο, για να βρω την Αλήθεια, ότ...

Στα όσα χρόνια γράφω, παρατηρώ ότι γράφω καλύτερα όταν είμαι θυμωμένος. Ο θυμός αυτός γίνεται παραλογισμός όταν στρέφεται ακόμα κι ενάντια στο θεό: "Παραιτήσου επιτέλους, Κύριε" φωνάζω "να αναλάβει ο Άνθρωπος!" Και είναι πράγματι η λογοτεχνία μια τρέλα που εγώ την έχω και σαν θεραπεία της τρέλας. Θεωρώ λοιπόν ταλέντο μου το θυμό μου, δεν έχω άλλο. Μπορεί να εκφράζεται με οδύνη, όπως στις Στρατιωτικές Ασκήσεις. Ή με κλαυσίγελο και πικρότατο χιούμορ-φαρμάκι, όπως στην "αφιέρωση στον αγαπημένο μου Κοσκωτά" και στο Τσέρνομπιλ. Κοντολογίς, και τις πέντε αυτές αληθινές ιστορίες τ...

Mια φορά κι έναν καιρό... ζούσε ένας βασιλιάς που είχε μια μονάκριβη κόρη τόσο όμορφη, που μερικοί τη θεωρούσανε ψεύτικη και τηνε δείχνανε στους άλλους όχι με το "η", όπως όλες τις κοπέλες, αλλά με το "το" (όπως να πούμε "το κρύσταλλο"). Το Ιζεντόρε, έτσι τη λέγανε. Η ομορφιά όμως του Ιζεντόρε δε φαινότανε με την πρώτη ματιά, διότι ήτανε πάντα λυπημένο και μελαγχολικό - και, όπως όλοι ξέρουν, το ωραιότερο στολίδι απάνω σ’ ένα πρόσωπο είναι το χαμόγελο. Μια φορά κι έναν καιρό... ακούστηκε μέσα στο δάσος το υπέροχο τραγούδι του αηδονιού. - Αχ, θέλω να μου το φέρετε αμέσως...

Πριν από δισεκατομμύρια χρόνια προέκυψε η ζωή από τη συμπεριφορά του νερού. Αυτή τη φορά όμως η ζωή ξαναβγαίνει από τα τενάγη ως αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του Κενού. Είναι αδύνατο, για την ώρα, να προσδιορίσει κανείς τον άνθρωπο του Κενού - κι όχι μόνο από ανεπάρκεια της γλώσσας. Ο Μιχάλης Γιούρας το προσπαθεί με την παραληρηματική τούτη "αυτοβιογραφία" του, αλλά κυρίως με το παράξενο τέλος του, παρ’ όλο που τα περισσότερα στοιχεία του θανάτου του είναι φανταστικά, καθώς βασίζονται μόνο στο δικό του, νέο και αισιόδοξο ήθος θνητότητας. Υπάρχει μόνο η ελλιπής μαρτυρία του φ...