Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΚΑΤ. Ο οδηγός, με αφορμή έναν άστεγο, έναν "βρωμύλο" όπως τον αποκαλεί, που μπαίνει στο λεωφορείο ενώ αυτός κάνει τα πάντα για να τον εμποδίσει, ξεδιπλώνει έναν λόγο παραληρηματικό, σκληρό, κοινότοπο, φοβικό. Έξω, η έρημη, παρακμάζουσα πόλη σιωπηλά τον ακολουθεί. Κάθε στάση γίνεται πεδίο για νέο παραλήρημα. Επιβάτες, περαστικοί, μουσεία, έργα τέχνης, νοσοκομεία, αθλητικά κέντρα, κινηματογράφοι κι ό,τι άλλο βλέπουν τα μάτια του μπαίνουν στο στόχαστρό του. Μέσα από ελάχιστες χαραματιές μας αφήνει να δούμε τραυματικά ίχνη, πτυχές του εσώτερου εαυτού. Οι λέξεις...

Ένα κορίτσι, η Φιφιλιφυλίτσα. Είναι όμορφη πολύ, τα ρούχα της μοσχοβολούν κι όταν τ’ απλώνει στο μπαλκόνι το μοσχοβόλημα απλώνεται παντού και μαζεύεται ο κόσμος ζαλισμένος. Ένα αγόρι που μαγεύεται όταν την αντικρίζει, αλλά πώς να της το πει, που δεν μπορεί τίποτα να μυρίσει; Θα ξεκινήσει ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι. Με μια βάρκα και δυο κουπιά. Δεν θα κουραστεί να ψάχνει, να σταματά και πάλι από την αρχή: Πάω να βρω τις μυρωδιές, Να τις μυρίσω, Κι όποτε γυρίσω. Μια ιστορία για το μακρύ ταξίδι της ενηλικίωσης και για τα δώρα της αγάπης. Για μικρά και μεγάλα πα...

Η Νεφέλη ακολουθώντας μια λέξη-πρόσκληση επισκέπτεται και γνωρίζει τρεις σταθμούς του (Δουκίσσης Πλακεντίας, Εθνική Άμυνα, Μέγαρο Μουσικής). Βλέπει από κοντά τα έργα τέχνης που φιλοξενούν, αναρωτιέται, στοχάζεται, συνομιλεί μ’ αυτά, και πάνω απ’ όλα παίζει μαζί τους. Τα πλησιάζει, τα αγγίζει, τα "ακούει", τα φέρνει στα μέτρα της, τα κάνει δικά της. Την ιστορία συμπληρώνει μια πρόσκληση σε 19 "στάσεις για δράση": Η Νεφέλη, ο Στέργιος κι η μικρή μέλισσα μοιράζονται μαζί μας γνώσεις, κέφι, απορίες και υλικά, για να δημιουργήσουμε τον δικό μας υπόγειο κόσμο της τέχνης. Παρατηρο...

Μια ιστορία μετάβασης, ένα μυητικό ταξίδι στον μεγάλο κρατήρα και στα φλογισμένα του λιβάδια, ένα ταξίδι ενηλικίωσης. Μέσα στην ιστορία αναμιγνύονται με τρόπο αξεδιάλυτο η μνήμη και η λήθη, αυτοβιογραφικά και μυθοπλαστικά στοιχεία, η πραγματικότητα και το απίστευτο. Πρωτόφαντες και ανοίκειες καταστάσεις, όντα απόκοσμα και παράξενα που έρχονται από το κέντρο της γης και της ύπαρξης, άλλοτε για να παίξουν και για να γελάσουν, άλλοτε για να τρομάξουν και για να εκδιώξουν, αλλά και διάσπαρτες παρηγορητικές εστίες, φυσικές και μεταφυσικές, υφαίνουν τη διήγηση. Τα γεγονότα...

Κι αν ξαφνικά ξεσπάσει βροχή και καταιγίδα, τυφώνας, άγριο κύμα φοβερό, κι όλα τα πάρει, μην απελπίζεσαι. Κάτι ακριβό μένει και το κρατάς καλά. Ποτέ δε φεύγει, μένει μαζί σου, σου κάνει συντροφιά. Κι αν θέλεις με κάποιον να το μοιραστείς, όχι δε θα σου πει. Θα πάει, θα γυρίσει και... μ' αυτά που θα σου φέρει εσύ θα ξαφνιαστείς. Μια ιστορία για την παιδική ηλικία, τόπο θαλπωρής και ονείρου. Τόπο που όλοι κουβαλούμε, γνώριμο τόπο, που μας καλεί να σταθούμε σε μιαν άκρη του και να ατενίσουμε τον κόσμο. Να τον χαλάσουμε και να τον ξαναφτιάξουμε. Κι απ' την αρχή να...

Πρώτα είδα το αγόρι. Τα πρωινά καθόταν στο πεζούλι, κάτω από τη σκιά της κληματαριάς, και περίμενε. Μόνο και βουβό. Εκείνη έφτανε πάντα αργά το μεσημέρι. Έβαζε δυο πιάτα στο τραπέζι κι έτρωγαν αντικριστά. Μετά, μια μέρα είδα το ποδήλατο. Το λάδωνε, το γυάλιζε, το κρατούσε από το τιμόνι και το κοιτούσε. Άστραφταν τα μάτια του. Ανέβαινε στη σέλα κι έκανε πως το οδηγούσε. Αργότερα άρχισε τις βόλτες στο τετράγωνο. Όλη την ώρα. Μπορεί και να ξεμάκραινε λίγο. Κάποια στιγμή δεν κρατήθηκα. Φώναξα δυνατά: "Πώς σε λένε"; "Γκεζίμ Πρέντσε", μου απάντησε βιαστικά. Το επόμενο καλοκαίρι...

Η Ρόσνα είναι ξεχωριστή. Έχει σκιά χρυσή. Σε όλους τη μοιράζει γενναιόδωρα. Μέχρι που μια νύχτα βλέπει ένα όνειρο... Τότε η Ρόσνα αρχίζει το ταξίδι. Μικρή ιστορία για την αγάπη.

Γιατί οι άνθρωποι στις τρεις πολιτείες δεν ακούνε ιστορίες; Το αγόρι γιατί φορά τα σιδερένια του παπούτσια; Ο κύριος Παύλος, παραπέρα, τι πουλά; Οι αγοραστές γιατί κάνουν ουρές µες στην αυλή του; Και η άνοιξη γιατί φέτος δε φάνηκε στην άκρη του χειµώνα; Τι είναι αυτό που δεν το έχουν και το βρίσκουν, το ’χουν, το χάνουν και το ξαναβρίσκουν; Αυτό που όλα τα γυρίζει, τα κάνει αλλιώς; Άµπερ φάµπερ βγε! Τρεις ιστορίες για τις λέξεις που λιώνουν τους πάγους για να συναντηθούµε µε την άνοιξη.

Μέσα στη βιβλιοθήκη η κυρία Συμέλη και τα παιδιά παίζουν το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού. Ψάχνουν την καρδιά του σχολείου. Ψάχνοντας θα βρεθούν μπροστά σε απροσδόκητες συναντήσεις, σε κρυμμένα μυστικά, σε πράγματα μαγικά... H βιβλιοθήκη είναι γεμάτη μαγικά... Το παιχνίδι τους δεν έχει τέλος. Η καρδιά του σχολείου όμως ακόμα να φανεί. Να το πάρει το ποτάμι; Ένα βιβλίο για το θαυμαστό κόσμο της βιβλιοθήκης και το παιχνίδι της ανάγνωσης.

Ποιος έφερε στον κόσμο τα παραμύθια; Μια γυναίκα τα 'φερε, η πιο παλιά του κόσμου. Πού τα 'δωσε η γυναίκα; Σ' ένα κορίτσι τα 'δωσε, που έσπασε τον πάγο. Και το κορίτσι; Στους τέσσερις ανέμους, για να τα ταξιδέψουν. Κι οι ανέμοι; Σ' ένα πουλί τα έδωσαν, σ' αυτό που κάθεται στον ώμο σου...

Γιορτινό χειμωνιάτικο βράδυ, και η ντροπαλή κυρία Αριάδνη, που κάποτε ήταν δασκάλα κι είχε όλα του κόσμου τα παιδιά αλλά τώρα ζει μόνη με τη γάτα της και τα βιβλία της, συναντά στην αυλή της κοινής τους κατοικίας τη μικρή Φερστέ. Ποια είναι η Φερστέ και γιατί μένει στο υπόγειο; Γιατί οι γονείς της έχουν λυπημένα μάτια και πώς βρέθηκαν εδώ; Ποιο είναι το μυστικό της κυρίας Αριάδνης και ποιο το μυστικό της Φερστέ; Ποιος φυλάει τα μυστικά τους; Και... γίνονται ποτέ τα όνειρα αλήθεια; Μια ιστορία για τη χαρά της φιλίας και της συνύπαρξης. Για την αλήθεια που ενώνει τις παρο...

Μια μικρή ερωτική ιστορία "... Γυρεύω ένα σπιτάκι με αναμμένο τζάκι. Γυρεύω ένα περιβόλι με δέντρα καρπερά. Στην άκρη του περιβολιού είναι μια μηλιά. Από κάτω χτενίζεται μια όμορφη γυναίκα. Τα μαλλιά της είναι χρυσά, τα μήλα είναι κόκκινα. Η γυναίκα μού δίνει ένα μήλο. Πάρε...!" Η μοναξιά, τα όνειρα, η επιθυμία. Ένα καράβι, τρία νησιά, το ταξίδι. Χρυσά μαλλιά, κόκκινα μήλα, η αγάπη...

[...] Τα παραμύθια μας θέλγουν γιατί μας ταξιδεύουν αλλού. Σ' έναν άλλο τόπο, μακρινό, σ' έναν άλλο χρόνο, στο "μια φορά κι έναν καιρό". Ο τόπος είναι απροσδιόριστος, ονειρικός, κι ο καθένας μας μπορεί να μεταφερθεί εκεί, έτσι ή αλλιώς. Ο χρόνος είναι άχρονος και είναι όλος δικός μας. Ο χρόνος στα παραμύθια δεν περνά. Οι ήρωες, όσο κι αν κρατήσει το ταξίδι τους, όσο κι αν ταλαιπωρηθούν, επιστρέφουν αγέραστοι, όμορφοι, ακμαίοι, κι έτοιμοι πάντα για μια νέα αρχή. Αυτός ο απέραντος, ακίνητος και πάντα νέος χρόνος του κόσμου των παραμυθιών, ας υπονομεύσει δημιουργικά το μικρ...