Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όλος ο σημερινός πλανητικός πολιτισμός βρίσκεται εδώ, την ώρα της υπέρτατης δόξας, της νίκης στους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου ο άνθρωπος δοκιμάζεται με επιτυχία και αυτοεπιβεβαιώνεται απέναντι στους άλλους και στον εαυτό του, αλλά πάντα υπό τη σκέπη της δικαιοσύνης και των νόμων της πόλεως. Υμνώντας τις νίκες των Ολυμπιονικών ο Πίνδαρος πηγαίνει αναγκαστικά στην ουσία των αξιών του ελληνικού πολιτισμού, που οδηγούν σε αυτά και άλλα επιτεύγματα και που συμπυκνώνονται στην προσπάθεια για αυτοδημιουργία και αυτοπροσδιορισμό του ανθρώπου. Εδώ, για πρώτη φορά, ο άνθρωπος αναλαμβάν...

... Στις θρησκευτικές γιορτές και στους διάφορους αγώνες, στο θέατρο και στα συμπόσια, στις συνεδρίες της εκκλησίας του δήμου και της βουλής, στα δικαστήρια και στην αγορά, όπως και σε ορισμένα καταστήματα, δηλ. κουρεία, καπηλειά (παντοπωλεία), σκιραφεία (="κυβευτήρια") οι πολίτες συζητούσαν για πρόσωπα ή πράγματα της δημόσιας αλλά και της καθημερινής ζωής· στις συναναστροφές αυτές δεν έλειπε το χιούμορ. Το χιούμορ των αρχαίων Ελλήνων καταλαβαίνει επίσης κανείς αν γνωρίζει πόσο κοντά αισθάνονταν (όπως άλλωστε και είναι) την χαρά με τη λύπη, την ευτυχία με την δυστυχία, τ...

Οι "Τραχίνιες" είναι διπλό δράμα: της Δηιάνειρας και του Ηρακλή. Τα δύο δράματα δεν διαπλέκονται. Το πρώτο έχει τελειώσει όταν αρχίζει το δεύτερο. Οι ήρωες δε συναντιούνται μεταξύ τους, το κοινό δεν τους βλέπει ταυτόχρονα - άλλωστε ο ίδιος ηθοποιός έπαιζε και τους δύο ρόλους εναλλάξ. Μια τέτοια σύνθεση φαίνεται να παραβαίνει την ενότητα της δράσης. Όμως όχι. Τα γεγονότα δένονται με μια έξοχη λογική. Η ενότητα είναι η θεία θέληση, που τα έχει συνδέσει από πριν. Η δράση προχωρεί κανονικά και κάθε επεισόδιο φανερώνει όλο και καλύτερα την αδυναμία των ανθρώπων μπροστά στις μυστ...

Οι γυναίκες της Τραχίνος παρηγορούν τη Δηιάνειρα, σύζυγο του Ηρακλή, όταν ο τελευταίος ερωτεύτηκε την Ιόλη. Η Δηιάνειρα στέλνει στον ήρωα χιτώνα εμβαπτισμένο στο αίμα του Κένταυρου Νέσσου, που του προκαλεί αφόρητους πόνους. Η Δηιάνειρα αυτοκτονεί, και ο Ηρακλής ζητάει από τον γιο του Ύλλο να τον σκοτώσει.

Το έργο έλαβε τον τίτλο του από το χορό, που τον αποτελούν κορίτσια από την Τραχίνα, όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα. Η τραγωδία αυτή είναι γεμάτη εναλλαγές. Η χαρά και η λύπη, η ευτυχία και η δυστυχία εναλλάσσονται η μια με την άλλη. Το μέλλον του ανθρώπου είναι απρόβλεπτο και αβέβαιο, οργανωμένο από μια ανώτερη δύναμη. Ο άνθρωπος, όσες προσπάθειες κι αν κάνει, αδυνατεί να αποφύγει το πεπρωμένο του. Η ανθρώπινη επιφανειακή γνώση και η τυφλή ψευδαίσθηση υποχωρούν μπροστά σ' αυτό που έχουν σχεδιάσει και ορίσει οι θεοί κι εκδηλώνεται μέσα από τους χρησμούς. Αυτοί απελευθέρω...

Ο Σοφοκλής είναι ο δεύτερος της τριάδας των μεγάλων ποιητών της δραματικής ποίησης της αρχαίας Ελλάδας. Παρουσιάζει στα έργα του πρόσωπα εξιδανικευμένα που προβάλλουν ως πρότυπα για την ανθρώπινη αυμπεριφορά. Η πλοκή των έργων του είναι τεχνικότατη και η διαγραφή των χαρακτήρων των προσώπων εναργής και ζωηρή. Από το πλούσιο έργο του μας σώζονται επτά τραγωδίες: "Αίας", "Αντιγόνη", "Ηλέκτρα", "Οιδίπους τύραννος", "Τραχίνιαι", "Φιλοκτήτης", "Οιδίπους επί Κολωνώ". Η συνολική επεξεργασία του τόμου έγινε με την επιμέλεια του φιλολόγου Θ.Γ. Μαυροπούλου και περιλαμβάνει: πρόλογ...

[...] Οι μεταφράσεις μου και στην περίπτωση των τραγωδιών του Σοφοκλή ακολουθούν τον κανόνα της ισοσυλλαβίας κατά στίχο αρχαίου κειμένου και αντιστοίχου στίχου της μετάφρασης. Τον κανόνα αυτόν εφήρμοσα για πρώτη φορά στις τραγωδίες του Αισχύλου και επεχείρησα να τον επαναλάβω και στη μεταφραστική προσπάθεια που παρουσιάζεται στην παρούσα έκδοση. Ευτυχώς τούτο κατέστη δυνατό και στις επτά τραγωδίες. [...] Οι επτά σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή κατά χρονολογική σειρά διδαχής τους είναι: "Αίας" (460-450 π.Χ.), "Αντιγόνη" (442), "Τραχίνιαι" (438) "Οιδίπους Τύραννος" (434-43...

To χιούμορ (ευτραπελία) των Aρχαίων Eλλήνων ως έκφραση των ποικίλων μορφών της πολιτικής και κοινωνικής τους ζωής αλλά και της ψυχικής τους ιδιοσυγκρασίας.

Η τραγωδία αυτή ανήκει στο ιδιαίτερο εκείνο είδος, που ο Αριστοτέλης ονόμασε "επεισοδιώδεις". Κάθε περιστατικό δηλαδή δεν προβάλλει ως γενετική αιτία ενός άλλου περιστατικού, και τούτο ενός τρίτου κτλ., αλλά όλα τα περιστατικά ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο από την ίδια τη θέληση των περιστάσεων και στέκονται παράλληλα, ενώ από το άλλο μέρος το καθένα υψώνεται εσωτερικά και αποκτά το δικό του ύψος. Υπάρχει, δηλαδή, μια ιδιόρρυθμη παρατακτική αρχιτεκτονική. Πέτρος Σπανδωνίδης, "Τρωάδες - Εισαγωγή", εκδ. Ζαχαρόπουλος