Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

16 ποιήματα για τον Έρωτα... "...ένας μικρούλης Έρωτας κρύβεται πισω από τις τριανταφυλλιές στο πάρκο. Σημαδεύει τις μισερές καρδιές, δανείζεται το κόκκινο απ' το αίμα τους κι άλικη χρωματίζει τη μοναξιά...." Σαν καταιγίδα έρχεται ο Έρωτας. Σαρώνει τα πάντα στο διάβα του. Δε ρωτάει ούτε για να μείνει, μα ούτε κι όταν φεύγει. Κάνει κατάληψη σε κάθε ζωντανό κύτταρό σου. Δίνει και παίρνει τη ζωή, αδίστακτα, μα τόσο γλυκά. Όσο κι αν σε πονάει, πάντα ζητάς κι άλλο. Κινητήριος δύναμη και ρόδα του θανάτου, αυτός μοναχός. Κι όμως... τόσο μικρός κι ανυπεράσπισ...

Ραγισμένο κοχύλι Σώπα, μην κλαις, ραγισμένο κοχύλι μου. Σε κάθε σου δάκρυ αδειάζει πιότερο ο ωκεανός που κρύβεις μέσα σου. Σώπα, μην κλαις. Τη χαραγή της όψης σου με φιλιά θα σκεπάσω. Έμεινε ακόμα λίγο γάλα σε στήθη από καιρό ξεχασμένα να πιεις να λησμονήσεις. Σώπα, μην κλαις. Με μιας αράχνης τον ιστό θα σου σιάξω ένα σεντόνι, λευκό και αέρινο σαν τα νέφη τ' ουρανού για ν' αφουγκράζεσαι τους ανέμους σαν θα περνούν σιμά σου. Σώπα, μην κλαις. Άσε το δάκρυ δικό μου να 'ναι. Εσύ ν' ανασταίνεσαι στου ήλιου το γέλιο, αυτό που ανατέλλει μέσα μου κάθε που δένεις...

Στις αρχές του 1973, λίγο προτού πεθάνει, η διάσημη Αυστριακή ποιήτρια και συγγραφέας Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν επισκέφτηκε το Άουσβιτς και το Μπίρκεναου κατά τη διάρκεια μιας αναγνωστικής περιοδείας στην Πολωνία. "Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος να ζει μ’ αυτά δίπλα του" είπε, "δεν υπάρχει κάτι να πεις. Βρίσκονται απλά εκεί, και σε αφήνουν άφωνο". Σε όλη της την καριέρα, η Μπάχμαν πάλευε με την ανεπάρκεια της γλώσσας, κυνηγώντας εκείνο που δεν μπορούσε να εκφραστεί. "Εάν είχαμε τη λέξη", δήλωσε το 1959 σε μια ομιλία, "εάν είχαμε γλώσσα, δεν θα είχαμε ανάγκη όπλα". Πίστευε ότι...