Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ανθολογούνται οι: Καρέν Αντασιάν, Βαέ Αρσέν, Λουσινέ Γεγιάν, Καρέν Καρσλιάν, Αρτούρ Μεσροπιάν, Άννα Νταβτιάν, Χασμίκ Σιμονιάν, Τατέβ Τσαχνιάν, Αναΐτ Χαϊραπετιάν, Έντουαρτ Χάρεντς.

Ανθολογούνται οι: Λιούμπα Γιακιμτσούκ, Βάνο Κριούγκερ, Μίροσλαβ Λαγιούκ, Ταράς Μάλκοβιτς, Οξάνα Μαξιμτσούκ, Κατερίνα Μιχαλίτσινα, Λες Μπέλεϊ, Ιρίνα Σουβάλοβα, Γιούλια Σταχίφσκα, Ιρίνα Τσιλίκ, Μπογκντάν Χορομπτσούκ, Ολένα Χουσεΐνοβα.

Ανθολογούνται οι: Αντρέι Αλ Άσαντι, Μίτκο Απόστολοφ, Ιουλιάνα Βελιτσκόφσκα, Μίτκο Γκόγκοφ, Ιόσιπ Κότσεφ, Μάνε Μάνουσεφ, Αλέξανταρ Ματζάροφκσι, Ίβα Νταμζάνοφσκι, Νατάσα Σάρτσοσκα, Σλάβιτσα Γκάτσοβα Σβίντερσκα, Νικολίνα Άντοβα Σόποβα, Μπιλιάνα Στογιάνοφσκα, Σνέζανα Στόιτσεφσκα.

Αμερική, Αμερική! Είμαι ποιητής του ποταμού Hudson και του ύψους πάνω από αυτόν, των φώτων, των άστρων και των γεφυρών Είμαι επίσης αυτο-ανακηρυσσόμενος ο βραβευμένος του Ατλαντικού των καρδιών των λαών, διασχίζοντάς τον στη νέα Αμερική. Delmore Schwartz (1913-1966)

τώρα µονάχα µένει η µουσική της θάλασσας τα θλιβερά κονσέρτα βιολιά που σέρνονται και µε σκεπάζουν και µου παίρνουν την ανάσα και ηρεµώ, επιτέλους ηρεµώ

Ο Πέτερ Χάντκε, αυτός ο ακάματος γραφιάς, τεχνίτης και μάγος της γερμανικής γλώσσας έλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2019. Δυστυχώς αυτή η απονομή δίχασε τη γερμανική κοινή γνώμη, και την αυστριακή βεβαίως, και ήταν πολλοί οι πρόθυμοι αναμάρτητοι που έβαλαν εναντίον του τον λίθο. Του καταλόγισαν τη φιλοσερβική του στάση στον γιουγκοσλαβικό πόλεμο, τον ταύτισαν με φονιάδες, δεν του αναγνώρισαν ούτε το δικαίωμα στο λάθος -αν ήταν λάθος-, δεν του αναγνώρισαν ούτε το δικαίωμα στη δική του οπτική και στην υποστήριξη των θέσεών του. Συμβαίνουν αυτά όμως. Με το "Ποίημα για τη δι...

Ο Φαζίλ Χιουσνού Νταγλάρτζα θεωρείται από τους πιο παραγωγικούς ποιητές της τουρκικής λογοτεχνίας κατά τη δημοκρατική περίοδο. Ένα από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είναι ότι αφιέρωσε όλη τη ζωή του αποκλειστικά στην ποίηση. Αξίζει να προστεθεί εδώ, ότι η πλούσια ποιητική παραγωγή του προέρχεται από την έμφυτη χαρισματική του ικανότητα να γράφει ποιήματα. Οι επισημάνσεις του Τζεμάλ Σουρεγιά για τον ποιητή είναι σημαντικές: "Στην ποίηση του Φαζίλ Χιουσνού παρατηρούνται δύο περίοδοι. Η πρώτη είναι εκείνη της διαίσθησης, ενώ η δεύτερη της διανοίας". Είμαι πόθος Σε μένα αν...

Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί ανθολογία ποιημάτων και καλύπτει όσα έχουν γραφτεί (και κάποια εκδοθεί ως ποιήματα και άλλα ως μέρη μυθιστορήματος) μέσα σε μια δεκαπενταετία σχεδόν. Χωρίζεται σε τρία μέρη που αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο το ύφος του έργου. Αποκαλύπτουν όμως και κάτι ακόμα: ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο... Ούτε η συγγραφή, ούτε τα ποιήματα, ούτε η επιλογή των ποιημάτων, ούτε η σειρά με την οποία μπαίνουν σε μια ανθολογία, ούτε -εν προκειμένω- τα τρία μέρη που χωρίζεται το έργο, ούτε ο τίτλος της/μιας συλλογής. Όλα έχουν τη σημασία και τον ρόλο τους. Ακόμη...

Ανάμεσα στους γερμανόφωνους ποιητές της μεσαίας γενιάς ο Τομ Σουλτς, το 1970 στο Όμπερλαουζιτς γεννημένος και μεγαλωμένος στο Ανατολικό Βερολίνο, ανήκει σε εκείνους, οι οποίοι προτιμούν το αφηγηματικό ποιείν της πειραματικής ποίησης. Οι ποιητικές του δουλειές για τη μετάφραση φαίνονται ιδιαιτέρως κατάλληλες γι’ αυτό, αν και αυτές βρίσκονται στις ακόμα επαρκείς γλωσσικές-δημιουργικές απαιτήσεις, τις οποίες εκείνος μεταφέρει σε ένα άλλο ιδίωμα. Ο Σουλτς, ο οποίος εργάζεται και ο ίδιος ως ποιητής-μεταφραστής, γράφει τακτικά επίσης ταξιδιωτικά ρεπορτάζ. Όχι σπάνια αυτά επιδρού...

Η ψυχή μας είναι ο ήλιος που διώχνει τη θλίψη από τα ρόδα που μάρανε το σκληρό βλέμμα του χειμώνα. Το παιδί που τρέχει στα χωράφια της ελευθερίας κάτω από τα γεμάτα αγάπη μάτια του Θεού. Η ψυχή μας είναι το βάλσαμο στους πόνους που άφησε πίσω του ο χρόνoς. Στο διάβα του η φωνή της ενώνεται μ’ άλλες φωνές αδούλωτων ψυχών που δεν λύγισαν στις αντάρες των καιρών χαράζοντας μονοπάτια για να περάσει αλώβητο το φως. Στους κόρφους της ψυχής μας ζεσταίνεται η ελπίδα πως οι άνθρωποι θα ανακαλύψουν ξανά την αγάπη για να συνεχίσουν να λέγονται άνθρωποι.

Όταν ο πόνος σαν καταρράκτης πλημμυρίζει την ψυχή κι η απόγνωση σαν βράχος γίνεται ένοικος κι αφέντης, τότε όλα καταρρέουν. Και τις νύχτες στα όπλα που διαθέτεις, λογική κι αισθήσεις, απάντηση ποτέ δε θα πάρεις στα χρόνια της καταχνιάς. Βραδιά απελπισίας, αφού τα νανουρίσεις να κοιμηθούν, άφησε λεύτερη την καρδιά να αγναντεύει, να βυθίζεται στα σωθικά και να καταγράφει, δίχως ερμηνείες και συμπεράσματα, μονοπάτι αυτογνωσίας. Αναβλύζουν τότε σαν ένστιχτα, σαν διαίσθηση, αυθεντικά συναισθήματα και σκέψεις. Τότε βιώνεις το νόημα του Εγώ. Φτάνει να μην αγνοήσεις την αυθεντική κ...

Νοτιοδυτικά του εγκεφάλου και σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων υπάρχει μια χώρα σε σχήμα οβάλ. Είναι η χώρα του Θέλω. Στα βάθη του εγκεφάλου θάβω τον πόνο. Φρέσκος σέρνεται ψυχομαχώντας. Μια σπίθα φόβου ξεπετιέται, αλλά δεν σβήνει. Κίνησε η ματιά να φέρνει γύρα τον ορίζοντα. Ένας απλοϊκός πολίτης της χώρας του Θέλω είμαι, ανυποψίαστος, σε νησί για διακοπές ξαποσταίνω. Ξένος βραχνάς με κυκλώνει και με φιλοξενεί. Κάτι, κάτι άπιαστο με πολιορκεί. Αλλά τι; Ή το παρακάμπτω ή το ξεψαχνίζω. Έσπρωξε η συνήθεια το σώμα στο μονοπάτι της παραλίας. Αλλά στα έμπειρα μάτια...

Το "Ευδόκιμο μέλι" σηματοδοτεί την επενέργεια της γεύσης του μελιού, γλυκιάς, συνάμα καρποφόρας. Η συλλογή συνθέτει μιαν ιστορία ερωτικού πάθους με παράφορη κορύφωση και αγκαθερά παρακλάδια. Στο ζενίθ προμηνύεται ο μαρασμός ή προλειαίνεται μια νέα ευδοκίμηση. Ένα ολόγυμνο αυτο-αναλυτικό 'εγώ' στρέφει ολόκορμο προς το ιδανικό ερωτικό 'εσύ', διατρέχοντας το δάκρυ, το φιλί, τη φωτιά, το παραλήρημα των κορμιών, έως την ερωτική παραίσθηση. Η διαλεκτική της σάρκας μεταρσιώνεται σε μυσταγωγία. Ψηλαφίζονται μύχια οι δύο υπάρξεις και συνυφαίνονται. Η πληρότητα αποπνέει μια...

Το βιβλίο "Χαμένης άνοιξης εγκώμια" το δημιούργησε η μυστική ανάγκη της ψυχής μου να μεταβάλει την τρικυμία σε τραγούδι, μοιρολόι, ύμνο δοξαστικό. Γυρεύοντας να γεφυρώσω τους κόσμους ακροβατώντας ανάμεσα στους απρόσκλητους επισκέπτες τού νου που έρχονταν να καταργήσουν τον ύπνο μου τις νύχτες, θέλησα να εκφράσω βιώματα βαθιά όπως η χαρά, ο θάνατος, ο έρωτας, ο φόβος, η απόγνωση, η φθορά της απώλειας, η υπαρξιακή αγωνία, στιγμές πίστης και απιστίας που με άφηναν μετέωρη με το βάσανο της αμφιβολίας. Να περιγράψω όπως την ένιωσα την ομορφιά και το σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξ...

Η συνάντηση των δύο ποιητών, του ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου με τον εθνικό ποιητή της Κούβας Νικολάς Γκιγιέν, είναι ορόσημο στην ιστορία του πολιτισμού των δύο λαών, όσμωση πολιτισμών και αγώνων. Στη συλλογή ο Γκιγιέν, στιχουργικά νεοτερικός, με έναν εύγλωττα συμβολιστικό υπερρεαλισμό, ασκεί μια οξύτατη σάτιρα για τα λογής λογής ανθρωποφάγα "ζώα" που γεννά η καπιταλιστική κοινωνία.