Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το χαϊκού είναι η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο και προέρχεται από τη μεσαιωνική Ιαπωνία. Στη δυτική ποίηση καθιερώθηκε ένα χαϊκού να αποτελείται από 17 συλλαβές, τοποθετημένες όλες σε έναν στίχο ή -για έμφαση- σε τρεις στίχους, με αυστηρή διάταξη: 5 συλλαβές ο πρώτος, 7 ο δεύτερος και 5 ο τρίτος. Τα χαϊκού συλλαμβάνουν το συμπυκνωμένο βίωμα μιας στιγμής και το εκτείνουν στην αιωνιότητα. 48 χαϊ­κού και 31 από τα "άλλα" αφηγούνται μία ιστορία. Ένα-ένα χωριστά και όλα μα­ζί ακροβατούν ανάμεσα στο "σχεδόν" και το "ακραίο". Όπως ακροβατεί και η ζωή... Πέλαγος...

Ξανασκέψου την Αθήνα Η πόλη κόκκινη η πόλη μια φλόγα κι εκείνοι χαμένοι σε μονοπάτια μουγγοί πλέον τη διασχίζουμε. Της πήραν όλες τις αγκινάρες τις πέταξαν, μια τσιγγάνα ήταν απ 'αυτές που δεν θέλουν να έχουν φωνή. Σταυρούλα, η μπουκαμβίλια έβγαλε τα πρώτα λουλούδια μόλις σήμερα. Τα τρία παιδιά από τη Συρία ζούσαν μόνο για μέρες στον Άγιο Παντελεήμονα, Το μικρό παιδί ήταν με το πατέρα στο στρατόπεδο στην Αμυγδαλέζα. [...]

Το μικρό βλαχόπουλο ... Έβγα βλαχόπουλο να ιδείς, στη βίγλα ν' αγναντέψεις, κι αν είν' πενήντα κι εκατό κόψε τους τα κεφάλια κι αν είν' πιο περισσότεροι γύρνα κι έλα πίσω. Βγαίνει στη βίγλα και βιγλά, στη βίγλα κι αγναντεύει, γλέπει τους κάμπους πράσινους, τους κάμπους Αραπάδες. Δεν είν' πενήντα κι εκατό, παρά 'ναι τρεις χιλιάδες. Πίσω να πάει ντρέπεται, μπροστά να πάει φοβάται. (Δημοτικό τραγούδι)

Νύχτα... Γεμάτη εκπλήξεις τα σκοτεινά μονοπάτια της. Κρύφτηκα στην αγκαλιά της παρασύροντάς με σε κόσμους ήσυχους αλλά και επικίνδυνους. Κάτω από το φως των άστρων κοιμήθηκα και ξύπνησα. Με αγάπησε και την αγάπησα, με μόρφωσε και μου έδειξε την αλήθεια. Γένους θηλυκού, που από τη μια σε παρασύρει και από την άλλη σε βουτά στις παγίδες της. Το φεγγάρι και τα αστέρια με οδήγησαν, σαν μεγαλύτερα και αρχέγονα αδέλφια μου, σε παιχνίδια ομαδικά αλλά και μοναχικά. Την άκουσα να πονά, να δακρύζει, να γελά δυνατά, να φωνάζει με τα λάθη μου και να τρελαίνεται όταν έλειπα μακριά της....

Το βιβλίο "Ακουμπισμένη στα όνειρα μας η ζωή" περιλαμβάνει 73 ποιήματα. Ποιήματα νοσταλγικά, ρομαντικά, τρυφερά, αλλά και ποιήματα στοχαστικά, σαρκαστικά, καταγγελτικά. Ο Νίκος Ζώρης, μέσα από μια περιδιάβαση στην κοινωνία και τη ζωή, μιλάει για πράγματα που συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά και σχεδόν σε όλους μας. Άλλοτε με στοχαστική μελαγχολία, άλλοτε με σαρκαστική ειρωνεία, άλλοτε με βαθύτατη αυτογνωσία, ξεψαχνίζει όλες τις όψεις της ζωής αναζητώντας την αλήθεια, ψάχνει τον χαμένο παράδεισο της καρδιάς, του νου και της ψυχής, αναφέρεται σε οράματα, χίμαιρες και προσδοκίε...

Η ζωγραφική της Ευαγγελίας Σερέτη θαμπώνει τα όρια ανάμεσα στο αληθινό και το φανταστικό, το ορατό και το αόρατο, το συνειδητό και το ασυνείδητο. Φιγούρες απλές που όμως μοιάζουν πρωταγωνιστές μύθων αρχετυπικών, στοιχεία της φύσης που αποκτούν πρόσωπα και συναισθήματα ανθρώπινα, ο ζωδιακός κύκλος που παιχνιδίζει ανάμεσα στο "εμπειρικό" και το επιστημονικό και μορφές εξώκοσμες, αλληγορικές συνθέτουν τη θεματολογία της ζωγράφου. Η εκφραστική δύναμη των έργων της ζωγράφου και ποιήτριας στηρίζεται στην αυθεντικότητά τους, στην αυτόματη γραφή που γεννιέται από βιωμένα συ...

Το βιβλίο έχει σκοπό να ψυχαγωγήσει το μικρό παιδί με ευχάριστες "ασκήσεις" και να το φέρει σε μία πρώτη επαφή με την ποίηση. Τα ποιήματα δίνονται σε απλή μορφή. Παρ όλα αυτά μερικές φορές τα παιδιά δυσκολεύονται να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα, να καταλάβουν την "οδηγία". Διαβάζουμε το ποίημα 1-2 φορές και χωρίς να επιμείνουμε ρωτάμε το παιδί αν κατάλαβε τι "μας ζητάει". Αν δεν το κατάλαβε, το διαβάζουμε ακόμη μια φορά και το εξηγούμε με απλά λόγια.

ΕΛΕΙΠΑΝ Από το προσκλητήριο των στίχων έλειπαν μερικοί. Το στήσιμο φοβήθηκαν στον τοίχο και μια εκτέλεση που φάνταζε πιθανή.

Το λιμάνι της Χάβρης παίρνει το λόγο σε τούτη την ποιητική αφήγηση που συνοψίζει πέντε αιώνες αναχωρήσεων, ταξιδιών, θανάτων, εκμετάλλευσης, εμπορίου, εργασίας, αγώνων, αποχαιρετισμών και ελπίδων. Ένα ποίημα-ποταμός, γραμμένο καταρχήν για να ξεστομιστεί, να προφερθεί, να απαγγελθεί ρυθμικά, να ραπαριστεί.

Μετά την πρώτη του εμφάνιση με το «Όταν συναντηθούμε ξανά» (εκδόσεις τοβιβλίο, 2014), η νέα συλλογή φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά ενδόμυχων αγωνιών. Πρόκειται για μία συλλογή στην οποία κυριαρχεί το στοιχείο των υπαρξιακών αναζητήσεων. Ομοιοκατάληκτα ή ελεύθερα, πεζολογικά ή στιχουργικά, ο Θεοδωρίδης εκφράζει μεστός συναισθημάτων όλο το φάσμα των υπαρξιακών και κοινωνικών ανησυχιών. Με την ίδια ικανότητα ποιεί έμμετρα δίστιχα ή τετράστιχα (μέχρι και σονέτο) και σε ελεύθερο στίχο ή πεζά. Οι αναμνήσεις συνδέονται με το παρόν, η κοινωνική δυσφορία αγκαλιάζει τον ερωτισ...

Ίσως να μην είναι η πιο κατάλληλη στιγμή, ίσως και να είναι η απολύτως κατάλληλη. Γιατί τα λόγια πετούν, ενώ οι στίχοι ριζώνουν. Γιατί η ποίηση μπορεί να είναι το προσωπικό αλλά και το κοινό μας καταφύγιο. Η προσωπική αλλά και συλλογική μας πράξη αντίστασης.

Στη νέα του ποιητική συλλογή με τίτλο "Ακοιμήτων" ο Διονύσης Καρατζάς διαλέγεται με τη σκιά, ως ακοίμητη απουσία σώματος, η οποία διαχέεται στα ποιήματα για να φωτίσει πάθη, τραύματα, οδύνες και ηδονές. Γι’ αυτό και η γραφή του κινείται μεταξύ της ασπρόμαυρης αθωότητας της μοναξιάς και της έγχρωμης αγωνίας της φθοράς.