Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

" Το αδοκίμαστο πόρτα θα ανοίγει σε αισθήματα, και κλειδιά θα δοθούν στην ανάγκη σου, θα περιμένει εκεί μία λύτρωση, που στα χέρια θα κρατά τριαντάφυλλα, για να θυμίζει πως κάθε πλησίασμα, κρύβει μέσα της και πόνο και απάγκιο ".

Σήκωσα το άδειο μου σώμα, σύρθηκα ως το σαλόνι, κρατήθηκα και πέταξα την τσακισμένη μου φιγούρα στον καναπέ. Ένα ερείπιο από κομμάτια ψυχής, ραγισμένα, σακατεμένα. Δεν ήμουν μόνη... Ένα τσιγάρο συντροφιά, ένα σκέτο ουίσκι κι ένα ταξίδι στη χώρα των αναμνήσεων... Αυτή ήταν η διαδρομή μου κι απόψε.

Στα Πρακτικά του 36ου Συμποσίου Ποίησης μάχιμοι εκπαιδευτικοί και από τις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης καταθέτουν τις εμπειρίες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς τους για τη θέση, τη σημασία και τον τρόπο προσέγγισης της ποίησης στο σύγχρονο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται 25 εισηγήσεις και ανακοινώσεις, θεωρητικά κείμενα για την παιδευτική λειτουργία της ποίησης και τη θέση της στην εκπαίδευση, και εκπαιδευτικές πρακτικές, το θεωρητικό τους πλαίσιο και τα συμπεράσματα που εξήχθησαν από την εφαρμογή τους στην τάξη. Ανάμεσα σ’ αυτές πολ...

Ο ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ Μια νύχτα λοιπόν είπα κι εγώ να βγω στο παζάρι αψηφώντας κάθε πιθανό κι απίθανο κίνδυνο Φόρεσα ένα τρύπιο μανδύα για να καλύπτω το κουτσό μου πόδι, πήρα ένα ραβδί και περπάτησα στην αγορά Συνάντησα πόρνες, προφήτες και αγύρτες Οι πόρνες μου δώσαν έρωτα Οι προφήτες μου τάξαν όμορφες μέρες Οι αγύρτες παίξαν το τομάρι μου στα ζάρια Τώρα γυρίζω από πόλη σε πόλη, από βασίλειο σε [ # ] βασίλειο με την στολή που μου φόρεσαν διασκεδάζοντας τους περίεργους

Εμφανίστηκε αργοπορημένος αλλά ώριμος στα Γράμματα και κατόρθωσε η ποίησή του να γίνει γρήγορα αναγνωρίσιμη για την ιδιαίτερη μουσικότητά της, την υποβλητική της ατμόσφαιρα και τη σκοτεινή γοητεία της, για τις αιφνιδιαστικές διανοίξεις της στον κόσμο του μυστηρίου. Επηρεασμένος στην αφετηρία του από τον συμβολισμό, ο Ορέστης Αλεξάκης (1931-2015) έγραψε σε ελεύθερο στίχο αλλά αναμετρήθηκε επιτυχώς και με τον έμμετρο και ομοιοκατάληκτο ("Νυχτοφιλία", "Αγαθά παιγνίδια", "Μου γνέφουν"). Εξέδωσε δέκα ποιητικές συλλογές, μία συγκεντρωτική έκδοση των ετών 1960-2009 και δύο τόμους...

Σαράντα πέντε ποιήματα στο 14ο βιβλίο του Χάρη Μελιτά από τις εκδ. Μανδραγόρας και 13ο ποιητικό τα τελευταία 23 χρόνια. Μια ιδιαίτερη φωνή που αποκτά το στίγμα της με τρόπο δυναμικό αλλά και ταυτοχρόνως επώδυνο. Ίσως γι’ αυτό τα ποιήματά του δεν είναι άλλο παρά ένας καλοδιατυπωμένος κλαυσίγελος, με ευστροφία, κυριολεξία και αυτοσαρκασμό. Αλλά και έκδηλη πικρία/απολογισμό ζωής ενός ώριμου πολίτη-ποιητή που διαλέγει ως επίλογο τους στίχους: "Οραματίζομαι ένα χαμένο αύριο./ Χωρίς αύριο".

Είσαι παντού. Στον Ινδιάνο τον από χαλκό και όνειρα πλασμένο. Κι είσαι στη μαύρη εξεγερμένη, τρικυμισμένη λαοθάλασσα, στου πετρελαίου τον εργάτη και του νίτρου και στη φριχτή εγκατάλειψη της μπανανοφυτείας, και στης μεγάλης πάμπας το πετσί και στο αλάτι και στη ζάχαρη, και στις φυτείες του καφέ, εσύ, φιγούρα αναδυόμενη απ' το αίμα σου καθώς σωριάστηκες, και ζωντανός, όπως δεν σε ήθελαν, Τσε Κομαντάντε, φίλε Νικολάς Γκιγιέν, Τσε Κομαντάντε (8-15 Οκτωβρίου 1967) Ο εθνικός ποιητής της Κούβας, λαϊκός ποιητής της Επανάστασης με τεράστια απήχηση στους Ισπανόφ...

Υπάρχει το Χαμόγελο της Αγάπης Κ’ υπάρχει το Χαμόγελο της Απάτης Κ’ υπάρχει το Χαμόγελο των Χαμόγελων όπου τα δυο αυτά Χαμόγελα συναντώνται Κ’ υπάρχει ο μορφασμός του Μίσους Κ’ υπάρχει ο Μορφασμός του Χλευασμού Κ’ υπάρχει ο Μορφασμός των Μορφασμών Που προσπαθείς μάταια να ξεχάσεις Γιατί τρυπάει ως μέσα τα φυλλοκάρδια Και χώνεται βαθιά μες στην Ψυχή σου Κι ούτε Χαμόγελο δεν άνθησε κανένα Παρά ένα Χαμόγελο μονάχα Ανάμεσα στο Λίκνο και τον Τάφο Μπορεί να υπάρξει ένα Χαμόγελο μονάχα Μα σαν χαμογελάσεις έστω μια φορά Σε κάθε αθλιότητα θα βάλεις τέλος

Τα ωραιότερα άνθη φυτρώνουν στο βούρκο της λαγνείας, των χαμαιτυπείων και του ανθρώπινου πόνου. Ύμνοι στον Σατανά γεννούν τη "θρησκεία" της νέας εποχής. Το λεσβιακό πάθος αναπνέει σε στίχους του 19ου αιώνα. Κάρολος Μπωντλαίρ: το πρότυπο των καταραμένων ποιητών· ύστερα από αυτόν τίποτα στη σύγχρονη τέχνη και σκέψη δεν θα είναι ίδιο. Έκτοτε, μποέμ και περιθωριακοί "βαπτίζονται" στην κόλασή του. Σ' αυτή την έκδοση θα βρείτε όλα τα Άνθη του Κακού, στο πρωτότυπο τους και σε μετάφραση και επιλεγόμενα του Γιώργου Κεντρωτή, όλες τις σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή του Μπωντλα...

Πιστεύω εις έναν Άνθρωπο Δημιουργό, τεχνίτη και καλλιτέχνη γονατιστό -σαν, λες, προσκυνητή- στο εργαστήρι του με λέξεις, νότες, χρώματα και όλο λάμψη και έρωτα κι απώλεια και θάνατο μα και ζωή ξανά και με λυγμό και με χαράς κραυγή, ακάματος να ιερουργεί ακάματος να δημιουργεί μα κάποτε αποκαμωμένος και κάθιδρος να στέκει, να δροσίζεται -λίγο νερό, λίγο κρασί λίγο σαν νέκταρ των θεών- γιατί είναι κάματος, μα είναι προπάντων ευθύνη και οι λέξεις και οι νότες και τα χρώματα.

Η εικόνα μιας γυναίκας να "ιππεύει" έναν άνδρα δημιουργεί δίχως άλλο πολύπλοκους συνειρμούς. Όταν όμως το ρόλο του υποζυγίου παίζει το ενσαρκωμένο υπόδειγμα της δυτικής φιλοσοφικής παράδοσης, δηλαδή ο ίδιος ο Αριστοτέλης, το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. Πώς και πότε ο Αριστοτέλης βρέθηκε σε αυτή την παράδοξη θέση; Ποιά είναι άραγε η γυναίκα που τον "υποτάσσει" με τέτοιον τρόπο; Και γιατί το θέμα αυτό, η ιστορία δηλαδή της νεαρής Φυλλίδας και του γηραιού Αριστοτέλη, επιβίωσε επί αιώνες σε εκατοντάδες εικαστικές αναπαραστάσεις; Το ξετύλιγμα του νήματος μάς οδηγεί στις...

Ο Γιάννης Πανούσης είναι γνωστός καταρχήν ως εγκληματολόγος και ως ακαδημαϊκός δάσκαλος και δευτερευόντως ως πολιτικός. Οι παραπάνω ιδιότητες απέκρυβαν για πολλά χρόνια την αγαπημένη του ενασχόληση με τη Λογοτεχνία και κυρίως με την Ποίηση, αφού είχε εκδώσει ποιητικές συλλογές με το ψευδώνυμο Γιάννης Απαρθινός και είχε τιμηθεί με βραβεία και επαίνους. Η ποιητική του συλλογή "Μοιρόγραφτο" είναι η πρώτη με το όνομά του, επειδή πιστεύει ότι, αφενός ήρθησαν όλοι οι λόγοι της σύγχυσης για "διπλή ταυτότητα" και, αφετέρου, έφτασε η ώρα της δημόσιας αφήγησης/εξομολόγησης τόσων...

Το παρόν πόνημα είναι τα ρινίσματα της προσωπικής, ψυχικής και ηθικής μου φθοράς από την επαφή μου με τους ανθρώπους, το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς. Οι σπίθες, όσες ελάχιστες απ' αυτές συλλέχτηκαν, είναι στο χαρτί καμένα μαύρα σημάδια. Οι μεταπτώσεις παρουσιάζονται στη φυσική τους κατάσταση, χωρίς λογοκρισία και χωρίς την προσθήκη "συντηρητικών". Τυχόν αντιφάσεις, παρότι σχεδόν ανύπαρκτες, αποτελούν μέρος της ίδιας της αντιφατικότητας της ζωής και συνιστούν περισσότερο συμπτώματα του πόνου που προκαλεί ο ξυπόλυτος βηματισμός στο βατώδες τοπίο της καθημερινότητας. Όσο...