Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Κέρινος Θίασος αποτελεί περισσότερο μια συλλογή εσωτερικής αναζήτησης, που παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τα εργαλεία και τα εφόδια της ποίησης. Στη διαδρομή αυτής της αναζήτησης, λοιπόν, πορεύονται ψυχές εκτεθειμένες, έκθετες, έκφυλες, φαύλες που σκοντάφτουν πάνω σε λεπίδες αντί για ελπίδες. Σε μια αέναη πάλη τελικά η ζωή ανθίζει ακόμα και πάνω στην πέτρα, για να διαδηλώσει περίτρανα τη συνεχή διεκδίκηση της χαράς, την άρνηση σε κάθε μορφή παραίτησης ή ψευδαίσθησης: "Πέτρα, κι εγώ πάνω σου ανθίζω, χώμα, νερό, ήλιος, όλα εσύ". Κι αν τελικά αυτό που εκτίθεται είναι η ζ...

ΜΕ ΜΑΝΊΑ ΟΠΩΣ γλείφαμε το φύλο ο ένας του άλλου το σβήναμε με μάτια σάλιο και μικρές συμφάσεις έπειτα: δυο ξεχαρβαλωμένες γαλότσες μέσα στη βροχή από βλέμματα σκορπιών κι ένα φάντη μπαστούνι- τρέξαμε σχεδόν έμβρυα άμορφα να παίζουμε κρυφτό κι όλα τα παιχνίδια που θα μας έκρυβαν από τον άλλον σε δρόμους που δεν έγραψε κανείς την αρχή τους και το τέλος θα ανατραφεί από το παρελθόν

Η συγκεντρωτική έκδοση των "Καταλόγων", που έχουν ήδη τυπωθεί και κυκλοφορήσει: "Κατάλογοι 1-4" (Άγρα, 1980), "ατάλογοι 5-8: Οι σκηνές τον μαρτυρίου" (Άγρα, 1986), "Κατάλογοι 9: Οι ορισμοί" (Άγρα, 1994), "Κατάλογοι 10-12" (Άγρα, 2001), "Κατάλογοι 13-14: Πένθη" (Ίνδικτος, 2007), είναι αδήριτη συνέπεια μιας απόφασης την οποία, κυοφόρησε, αλλά και εξεβίασε, κατά κάποιον τρόπο, ο χρόνος. Αυτός, από το 1980 έως και σήμερα, υπήρξε κατηγορηματικά άφιλος για τους "Καταλόγους". Η κυκλοφορία της πρώτης ενότητάς τους, με κάποια διάσπαρτα αλλά ενθαρρυντικά δείγματα γραπτής και προφ...

χωρούσε τ’ όνειρο σε μια στιγμή αιωνιότητας. Ανατολικά της -Ω. Πιο κει από τη γη. Ίσαμε την ελευθερία και τη σιωπή . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Στον ποιητή ανήκουν οι κατανυκτικές αγρύπνιες, οι μυστηριακές ιεροτελεστίες, το παίδεμα του νου και της ψυχής το πλάνταγμα. Τα ποιήματά του είναι του αναγνώστη. Και η τέχνη της ποίησης, ο εναρμονισμός τους στην αποκάλυψη και τη λύτρωση. Για την αλήθεια, το φως και την ομορφιά της ζωής. Επειδή η ποιητική έκφραση είναι κάτι περισσότερο από μια δημιουργική έμπνευση, κάτι περισ...

Ομολογώ. Δεν συμμορφώνομαι προς τας υποδείξεις. Ερωτεύομαι δύσκολα. Αγαπώ για πάντα. Ομολογώ. Δεν ακολουθώ τυφλά. Δημιουργώ νέους δρόμους, δικούς μου. Αφεντεύω. Δεν είμαι συνετή. Τολμάω. "Παραλογίζομαι" συχνά. Ομολογώ. Αδιαφορώ για τα πρωτόκολλα. Με αηδιάζουν οι μόνιμα επικριτικοί άνθρωποι. Διαθέτω την δικαιοσύνη του βρασμού. Δεν το αντέχω που σκέφτεσαι αρνητικά. Προκαλείς το κακό. Ομολογώ. Δεν θα σε συναναστραφώ στο εξής. Ζηλεύεις πολύ και δεν ζηλεύω τίποτα. Είμαι γεμάτη με ότι έχω και προσδοκώ μονάχα το θετικό κι ας μην έρθει, ποτέ. Είναι η επι...

Κωπηλατώντας σε ήχους και με τους άγραφους νόμους της καρδιάς από το σκοτάδι των ημερών μας βγαίνουμε στο φως, γινόμαστε ένα με ό,τι ζει κι ανεβαίνουμε σ΄ ένα ύψωμα με την ειρήνη της ομορφιάς, χωρίς την αγωνία του ανέστιου, μακριά από το θολό κύμα του άκαρδου κόσμου. "Η μουσική κάνει ακουστές ανήκουστες δυνάμεις". Ο "Άγραφος τόπος" είναι η ιστορία της ψυχής μας, το ιερό εργαστήρι μας σε ακατάλυτο, ατραυμάτιστο απαλό έδαφος, τόπος ποιητικός, ανοιχτός που κάνει αυθεντική και βαθιά τη διαμονή μας στη γη. Μ.Μ.

Η μητέρα, η γιαγιά, η έγκυος ξαδέλφη, η λεχώνα κολλητή, η κακοποιημένη θεία, η γεροντοκόρη φίλη της μαμάς, η άπληστη σύζυγος, όλες γυναίκες μίας πόλης "άκοπης και αδιάβαστης" που στέκεται φωτίζοντας τις ιστορίες τους με μια λάμπα δρόμου. Η συλλογή "Μονά παπούτσια περιπάτου" είναι ιστορίες γυναικών γραμμένες σε δεκαπέντε ποιήματα, είναι σύντομες και αχρείαστες εξομολογήσεις ανθρώπων μόνων που βρήκαν μια σελίδα συντροφιά.

Ακροκεραύνια. Σαρανταπληγωμένα. Γραμμές των βράχων που διαγράφονται και υψώνονται στον αστράγαλο των άστρων. Ταξιδεύουν με τον άνεμο και καταγράφουν τους κραδασμούς των μύθων. Ακροκεραύνια. Σταυρωμένα με κόκκαλα. Μουσκεμένα στον ιδρώτα. Στάζουν στο κορμί μου.

Καθώς πέφτει η βαρύτιμη εικόνα και τον πλακώνει φορτωμένη με δεκάδες ασήκωτα αφιερώματα κι ακαριαία διαλύει το κρανίο του "θαύμα, θαύμα" αναφωνεί το εκκλησίασμα διότι είναι αήττητη η ελπίδα του απεγνωσμένου.

Χωρίς ζητιάνους θα 'σασταν χαμένοι Θα 'στελνε ο Θεός τους κεραυνούς του Θα 'καιγε τα χωράφια και τις βίλλες Τα εξοχικά σας κι όλα τα κοπάδια.

Η Αγγελική είχε αξίες και αυστηρή συνείδηση. Είχε και λίμπιντο τρελή... Έγινε η σκανδαλιά; Μια underground ιστορία για rock ενήλικες.

Με μια αγνότητα αλήθειας οδηγήθηκα να αποτυπώνω πιστά χαρίσματα της ψυχής μου. Να μοιράζομαι τα όνειρα που φωτίζουν απέραντα τις σκέψεις μου με ένα λαό, με μια Σοφία που φωτίζει βαθιά όλο μου το είναι. Ο Πανταχού Παρών με οδηγεί στρέφοντας τη βλέψη των αισθημάτων μου σε κάθε προσδοκία.

Τώρα που δε διασχίζουμε γραμμές των οριζόντων, των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, τώρα που πια στο μέτωπο χαράζονται άλλες ρότες, για τα λιμάνια που ποτέ δε θα 'ναι σαν και τότες, το βλέμμα μας θα κυβερνά μια θεία χαρμολύπη. Το Αιγαίο μάς απόμεινε, η θάλασσα του Ελύτη.

Στα χέρια σας κρατάτε ένα ταξίδι όπου ήχησαν όλες οι ανησυχίες, όλα τα όνειρα και οι επιθυμίες. Έναν διάλογο ποιητικό που εφορμά στις καθημερινότητες, σαν μαξιλάρι συνείδησης, και μας ισορροπεί.