Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[η λίστα] Είμαι οι λέξεις που λένε εκείνοι το άσθμα το χάσμα στο ποίμα η κουβαρίστρα τους είμαι το υφάδι το σπίτι κι ο κήπος τους το χώμα και το κινούμενο κτέρισμα του σώματος μνήμη και τα ονοματά τους κρυφά είμαι ό,τι αιμοραγεί πάνω στους τάφους

Στους μύθους, κάθε μεταμόρφωση προϋποθέτει έναν [θ]άνατο ή ένα [θ]αύμα και, οπωσδήποτε, την εμπλοκή κάποιου [θ]εού. Στη δεύτερη συλλογή της Όλγας Παπακώστα, η Κάρμεν Οβίδη διακτινίζεται στον χώρο και στον χρόνο αλλάζοντας πρόσωπα και προσωπεία, καταμετρά απώλειες και, μεταμορφωμένη πια, βρίσκει επιτέλους τα γυαλιά της.

Πρόκειται για μια ποιητική σύνθεση με άξονα την πόλη, τους χρήστες, την καταγωγή, τις πολύπλευρες όψεις και τους παλμούς της. Το αστικό τοπίο εγκλωβίζει τις λέξεις, οι οποίες παλεύουν με τις ανάσες. Δεν έχει λάθος πλευρά Δεν αναστέναξε χωρίς τόπο -η πόλη- Δεν συγχωρέθηκε π ο τ έ Από τη μητρική γη Δεν νύχτωσε Σε μια και μόνο γωνιά της

Τώρα τι μένει; Μένει να ξαναβρεθούμε: όπως η άνοιξη με τα χελιδόνια της, όπως οι ποιητές με τη μούσα τους, όπως ο άνθρωπος, στο τέλος με το χώμα.

Τ' Όνειρο Ζει στη Σιωπή... και η Σιωπή του αποκτά Ήχο γίνεται Θόρυβος... Θόρυβος που γίνεται Ψίθυρος, Ψίθυρος που γίνεται ένας σιωπηλός Διάλογος Ανάμεσα στις Σκιές, Του Χτες, του Τώρα, του Μετά. Ο Άνεμος που μου ψιθύρισε την ιστορία αυτή μου μίλησε για την Μεταμόρφωση μιας Πέτρας, για έναν Άνθρωπο που σκόνταφτε και περπατά στην Άμμο κρυμμένος πίσω από "δεν" και "τι".

Ίσως κάτι καινούργιο να μπορεί να βρεθεί Περ' από τη χειμωνιάτικη θάλασσα· Αυτή την αρχαία θάλασσα που τις νύχτες Σκάβει μες στα σιωπηλά λευκά σπίτια τη μνήμη. Σαν να χαθήκανε οι λέξεις απ' τον κόσμο, Κι ένα ακυβέρνητο σκαρί σαν να γυρεύει Τον λιγοστό ήλιο που απέμεινε.

Κλειστά ακόμη τα παράθυρα και ίσως παραμείνουν έτσι για πολύ. Όμως σε κάθε εποχή υπάρχει πάντα η ελπίδα. Κι ένα παράθυρο μπορεί ν’ ανοίξει.