Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το νεκρό σώµα του τρίχρονου Ντέιβιντ Ριντ ανακαλύπτεται σ’ ένα χαντάκι: στραγγαλισµένο, ακρωτηριασµένο, πεθαµένο εδώ και πολύ καιρό. Και είναι µόλις το πρώτο. Ένας κατά συρροή δολοφόνος παραµονεύει στους παγωµένους δρόµους της γρανιτένιας πόλης του Αµπερντίν, την ώρα που τα τοπικά µέσα ενηµέρωσης αναζητούν ενόχους και αποδίδουν ευθύνες. Πολύ σύντοµα τα νεκρά σώµατα των παιδιών θα συσσωρευτούν στο νεκροτοµείο µε την ίδια ταχύτητα που το χιόνι θα καλύψει τους δρόµους της πόλης. Ο αρχιφύλακας Λόγκαν ΜακΡέι γνωρίζει ότι δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή του. Κι άλλα παιδιά...

Μια παγωμένη δεκεμβριάτικη νύχτα με πανσέληνο, δυο άνθρωποι δολοφονούνται βάναυσα στη Νέα Υόρκη. Και στις δύο περιπτώσεις, ο δολοφόνος αφήνει πίσω του το ίδιο αλλόκοτο επισκεπτήριο: ένα ρολόι με το πρόσωπο του φεγγαριού, που μέτρησε τις τελευταίες στιγμές του θύματος. Κι όπως όλα δείχνουν, ο Ωρολογοποιός, όπως του αρέσει να αυτοαποκαλείται, σχεδιάζει να ξαναχτυπήσει μέσα στις επόμενες ώρες... Καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του, ο διάσημος εγκληματολόγος Λίνκολν Ράιμ βασίζεται στη συνεργάτιδα και σύντροφό του, την Αμέλια Ζαξ, για να επιλύσει την υπόθεση. Αλλά η Αμέλι...

Στην παγωνιά του Νότιου Ατλαντικού, ένα καράβι κατευθύνεται σ' ένα νησί χαμένο στη μέση του ωκεανού, εγκλωβισμένο ανάμεσα στο γκρίζο του ουρανού και της θάλασσας, που το σαρώνουν οι πολικοί άνεμοι. Μεταφέρει ένα νεαρό μετεωρολόγο, που θέλοντας να ξεφύγει από το παρελθόν του, θα μείνει εκεί για ένα χρόνο, μελετώντας τους ανέμους. Όταν όμως φτάσει, θα διαπιστώσει ότι ο προκάτοχός του έχει εξαφανιστεί και ο φαροφύλακας, ο άλλος κάτοικος του νησιού, ένας άνθρωπος βάναυσος και λιγόλογος, μοιάζει να μη στέκει στα καλά του. Κι όταν πέσει το πρώτο σκοτάδι, θα γνωρίσει τον τρόμο πο...

Ένας φίλος που συμπεριφέρεται παράξενα. Μια αγαπημένη που είναι πηγή μπελάδων. Μια έφηβη αδελφή που ξεχνάει ότι υπάρχει άλλος στο σπίτι. Μια παρέα ενοχλητικών τύπων που δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Ένα σχολείο που καλύτερα να μην υπήρχε. Ένα καρτούν που κάποτε θα βραβευτεί με Όσκαρ. Ο Λούης έχει μπλεξίματα, αλλά θα τη βρει την άκρη. Αρκεί, βέβαια, να μη χάσει την ψυχραιμία του!

Μικρές ιστορίες γραμμένες από τη διάσημη και πολυτάραχη γαλλίδα. Η Rissien, κατέχει το δυσθεώρητο προνόμιο να θεωρείται η πιο σημαντική γαλλίδα διηγηματογράφος της γενιάς της, έχοντας γράψει μόνο ένα βιβλίο, τη ανατρεπτική και μοναδική "Ψυχοπλαστική"!

Από την αρχή της ανθρωπότητας, μια μικρή ομάδα ατόμων ανέπτυξε μία ακατανόητη ανάγκη, μεγαλύτερη από αυτή της τροφής, του νερού, της στέγης ή του ρουχισμού. Ήταν η ανάγκη της έκφρασης. Αυτά τα άτομα, αυτή η ''ανωμαλία'' στα μάτια των υπολοίπων, ονομάστηκαν καλλιτέχνες. Πέρασαν αιώνες και αυτή η ανάγκη για έκφραση εξελίχτηκε σε κάποια άτομα σαν ιός. Θεωρούσαν ότι ζούσαν για να υπηρετούν την Τέχνη και ότι κάθε τους ανάσα της ανήκει. Οπότε η Μοίρα, η Τύχη, οι Θεοί, ποιος ξέρει, ίσως και η ίδια η Τέχνη θεοποιημένη πια, αποφάσισε να ανταμείψει τους πιστούς της με ένα χάρισμα:...

Όμως μες στην χαρούμενη εορτή των Ανθεστηρίων, όπου ο οίνος έρρεε άφθονος κι έπαιρναν όλοι, ακόμη και τα μικρά παιδιά με τα ζωγραφισμένα λαγηνάκια τους, υπήρχε και η Ημέρα των Ψυχών, όπου νεκροί και ζωντανοί συνυπήρχαν. Το βράδυ της δεύτερης ημέρας ήταν θλιβερό και πένθιμο. Πήγαιναν στους νεκρούς προσφορές από όσπρια, την λεγόμενη πανσπερμία, και έκαναν σπονδές με ύδωρ στους τάφους τους. Τα φαντάσματα των νεκρών τριγύριζαν σε όλη την πόλη προκαλώντας δέος. Την ημέρα των Χύτρων τελείωνε η εορτή και λεγόταν η παροιμιώδης πλέον φράση: "Θύραξε Κάρες, ουκετ' ανθεστήρια"· Φύγετε...

Η ψυχολογική ανάλυση ενός λογοτεχνικού κειμένου είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο και πολυσύνθετο θέμα, καθώς αποβλέπει σε μια πολύπλευρη διαφώτισή του. Ένα τέτοιο εγχείρημα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ψυχολόγο, με την έννοια ότι ο σχολιασμός του χαρακτήρα των κεντρικών προσώπων, που είναι φανταστικοί ήρωες, και η πλοκή του αναλυόμενου έργου στηρίζονται κυρίως στο θεωρητικό πλαίσιο των ψυχολογικών ερμηνειών, ιδιαίτερα δε στη βιογραφική προσέγγιση. Στον τόμο γίνεται μια πρωτότυπη προσπάθεια ψυχολογικής προσέγγισης των χαρακτήρων των ηρώων και των γεγονότων ζωής τους σύμφων...

Η "ψυχολογία συριανού συζύγου" (1894) είναι ένα από τα διηγήματα της τελευταίας φάσης του ροιδικού έργου και αποτελεί ταυτόχρονα ένα δείγμα του ανατρεπτικά ειρωνικού ύφους του με δόσεις σάτιρας για τα λογοτεχνικά δεδομένα της Ελλάδας και όχι μόνο. Ένας ορκισμένος εργένης ερωτεύεται παράφορα μια νέα και για να μπορέσει να απαλλαγεί από την "κατάστασην ερωτευμένου" κάνει το προφανές... την παντρεύεται. Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνει ότι ο έρωτας αντί να κοπάσει έχει φουντώσει... Και τότε αρχίζει το προσωπικό του παραλήρημα και οι εφιαλτικές νύχτες του, αποτελούμενες από...

Ο ψυχολόγος Άλεξ Ντέλαγουερ συνοδεύει για μια ακόμη φορά τον φίλο του, υπαστυνόμο Μάιλο Στέρτζις, στον τόπο ενός ειδεχθούς εγκλήματος. Σε μια ερημική τοποθεσία στους λόφους του Λος Άντζελες, ένα νεαρό ζευγάρι βρίσκεται δολοφονημένο μέσα σ' ένα αυτοκίνητο. Έχουν και οι δύο πυροβοληθεί στο κεφάλι, αλλά η γυναίκα έχει επιπλέον ένα αιχμηρό σίδερο καρφωμένο στο στήθος. Ένα τόσο κτηνώδες χτύπημα δεν μπορεί παρά να είναι έργο ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου, γι’ αυτό και ο Μάιλο λέει στον Άλεξ "μάλλον μπαίνουμε στη δική σου περιοχή". Και είναι μια πολύ σκοτεινή περιοχή... Η ταυτότητα...

"Ράθυμα τα χείλη σου δε μιλούν πια τον έρωτα" "Αν σ' αγαπούσα πιο πολύ, θα ζούσες;" "Αυτός, ο γιος μου, προβληματικός απ' το πρώτο λεπτό της γέννησής του" "Κι εγώ, που όλος ο κόσμος με γνωρίζει, είμαι ο Κανένας, που δεν ριζώνει πουθενά, χάθηκα στον καιρό." "Αισθάνθηκε μια ξαφνική δυνατή ώθηση στην πλάτη, σαν κάτι τεράστιο και βαρύ να τον είχε σπρώξει μπροστά. Καθώς έπεφτε, τα πάντα γύρω του σκοτείνιασαν, η μέρα χάθηκε κι ένα μαύρο πηχτό σκοτάδι τον τύλιξε από παντού. Έπεφτε, έπεφτε συνέχεια και το τελευταίο πράγμα που πέρασε απ' το μυαλό του ήταν πως κάτι, τόσο βαρύ κ...

Με μικρές αφηγήσεις της ψυχής μου, γέμισα τα δύο τελευταία χρόνια τις μοναχικές μου ώρες. Έτσι, θυμήθηκα τους αγαπημένους μου που έφυγαν, ξαναέζησα στιγμές και είδα εικόνες, αλλά έκανα και ταξίδια στην Ιστορία, που είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Ό,τι ωραίο θυμήθηκα, ό,τι πικρό έζησα, ό,τι χαριτωμένο και συγκινητικό παρατήρησα ή διάβασα, με λίγα λόγια ό,τι άγγιξε την ψυχή μου... το έκανα "ψυχογράφημα", για να το νοιώσω καλύτερα και προ παντός να μην το ξεχάσω. Γιατί... "ξεχνάω" είναι "πεθαίνω" και "θυμάμαι" είναι "ζω".

"Σκέφτομαι, πως οι λέξεις ενός βιβλίου είναι το νήμα που ράβει τη σχέση μεταξύ του συγγραφέα και του αναγνώστη. Και πάντα, αυτό που μου 'ρχεται στον νου, είναι ότι το βιβλίο χρειάζεται να σε συστήνει σε αυτό που θέλεις και όχι να σ' το παρέχει εκείνο. Έτσι, μέσα από τα Ψυχο-Ιστορήματα, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με συναισθήματα και "θέλω" του που μπορεί να τον τρομάζουν ή να τα νιώθει ανυπόφορα, μα όμως εκείνα, μέσα από τις σελίδες, του συστήνονται χωρίς να του επιβάλλονται. Το βιβλίο αυτό θέλει να απελευθερώσει χώρο από τον αναγνώστη, όχι να του προσθέσει το βάρο...