Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είμαστε οι κόσμοι που φέρουμε μέσα μας. Τα νήματα της ζωής μας είναι οι μνήμες μας. Είναι οι ήχοι που μας ξεσηκώνουν, οι μυρωδιές που μας στοιχειώνουν, οι λέξεις που μας συνδέουν με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Λεπτές ισορροπίες, έτοιμες να παρεκτραπούν. Ποιοι είμαστε;

Η Σμαρώ η Κυζικηνή, μια νεαρή προσφυγοπούλα, ακολουθεί μια τραγική πορεία προς τη μητέρα Ελλάδα, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο δρόμος της την φέρνει στις λεγόμενες Νέες Χώρες, στην έως μια δεκαετία πριν Οθωμανοκρατούμενη Χρούπιστα, στο Άργος Ορεστικό. Θα μπορούσε να είναι σε οποιαδήποτε άλλη γωνιά της πληγωμένης από τρεις πολέμους Ελλάδας. Κουβαλάει μαζί της "την περηφάνια της φυλής, το ήθος, τη γραφή και μια εικόνα της Παναγίας". Στη Μακεδονίτικη γη, η Σμαρώ αναζητάει μια φωλιά για να πλάσει τα νεανικά της όνειρα, ώσπου "ήρθε ο έρωτας και χτύπησε σαν κεραυνός την κ...

Μια οβίδα εκτινάσσεται ψηλά στον ουρανό. Ξεφεύγει από την πόλη με το εργοστάσιο παραγωγής Βαρέων και Φρικαλέων Όπλων. Εκεί όπου οι άνθρωποι εργάζονται νυχθημερόν σ'αυτό, χωρίς να μπορούν να διαθέσουν ούτε στιγμή από το χρόνο τους, να κάνουν τη ζωή τους έτσι όπως αυτοί θέλουν. Αεράτη κι αεροδυναμική η οβίδα ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι. Και τι δε συναντάει, και τι δεν κάνει: λικνίζεται στην κοιλιά της όρκας, επισκέπτεται το δάσος, ποζάρει με φανταχτερό φτέρωμα παγωνιού στην αίθουσα με τα εκθέματα, χορεύει με τα παιδιά στο πάρκο, πιάνεται αιχμάλωτη από τον Στρατηγό, μέχ...

Η στάση του σώματος του ήταν χαλαρή, οι κινήσεις των χεριών του ανεπιτήδευτες όπως ενός γνώριμου επισκέπτη. Πρώτη φορά μπορούσα να δω με τόση λεπτομέρεια τα γκρίζα μάτια του, τα πυκνά μαύρα φρύδια του πάνω στο οστέινο, στρογγυλό του μέτωπο. Ο γυμνός άνδρας είχε δυο σαρκώδη, καλοσχηματισμένα χείλη τα όποια κάλυπταν το μισό χαμόγελο του, μια σειρά από ίσια λευκά δόντια. Ήθελα να του πω με κάθε ειλικρίνεια πως δεν είχα ιδέα για τι πράγμα ακριβώς μιλούσε όμως για κάποιο λόγο ήξερα πως αυτό δεν θα βοηθούσε σε τίποτα. Τακτοποίησα νευρικά μερικές σελίδες στο γραφείο μου και τον ρ...

"Με αυτές και άλλες τόσες σκέψεις στο μυαλό της, η Ισμήνη σήκωσε το χέρι της και με μια ανάλαφρη κίνηση εκσφενδόνισε το κινητό της τηλέφωνο στα κύματα ακούγοντας ένα απαλό πλαφ. Ο ήχος κατάφερε να μαλακώσει λίγο τα χαρακτηριστικά του προσώπου της που ήταν πολύ σφιγμένα από ώρα. Αισθάνθηκε μια παιδιάστικη χαρά, χαιρεκακία σχεδόν, και χαμογέλασε μόνη της." "Ο πίνακας δεν είχε ακόμη προλάβει να στεγνώσει, ούτε είχε κάνει κάποιες διορθώσεις. Πήρε το πλατύ πινέλο, το βούτηξε στο κόκκινο και πιτσίλισε τον πίνακα. Το κόκκινο ήταν έντονο και έφτιαξε μία διαγώνιο γραμμή από κόκκι...

Λένε ότι το ταξίδι γίνεται για να έχουμε να αφηγούμαστε ιστορίες, ακόμα και όταν τις αφηγούμαστε μόνο στον εαυτό μας. Εν προκειμένω η πραγματικότητα, αραιώνει την πυκνότητά της μέσα από μικρές ιστορίες απογυμνωμένου καθωσπρεπισμού. Ιστορίες που περιδιαβάζουν χορευτικά τα σοκάκια της ψυχής, κλείνουν πονηρά το μάτι στο ασυμβίβαστο. Εκθλίβουν την όποια απρέπεια και ακοσμία τους άλλοτε με θυμό, άλλοτε με συστολή.

Ποιός απο εσάς που κρατάει αυτό το βιβλίο στα χέρια του, δεν γνωρίζει µυθολογικά αντικείµενα όπως ο δίσκος της Φαιστού, το κουτί της Πανδώρας, η κούπα του Πυθαγόρα... Στο µυαλό σας είναι συνδεδεµένα σίγουρα µε ιστορίες της ελληνικής αρχαιότητας. Τι θα γινόταν, όµως, αν αυτά τα αντικείµενα αποκτούσαν ζωή και µαγικές ιδιότητες και στοίχειωναν τη σκέψη των ηρώων των διηγηµάτων αυτού του βιβλίου, µε σκοπό άλλοτε να συνετίσουν και άλλοτε να εκδικηθούν; Είκοσι µία ιστορίες φαντασίας θα σας ταξιδέψουν στο παρελθόν, παντρεύοντας µε έξυπνο τρόπο τον µύθο µε τη σύγχρονη πραγ...

Οι Οθωμανίδες Κυρίες του Ναυπλίου έφθασαν. Ανεβαίνουν αγριεµένες στα βραχάκια του λιµενοβραχίονα. Τις ανταµώνουν µόνον αλαφροΐσκιωτοι περιπατητές... Ταυτόχρονα ένας αλλόκοτος θίασος ξεπροβάλλει: Ο κόκκινος συνταγµατάρχης, ο Δεσπότης που πέθανε από τύφο, η Όλγα, ο ναύτης του Μαγγελάνου, ο νάνος του πηγαδιού, ο µεθυσµένος µαντατοφόρος, οι ήρωες των µυθιστορηµάτων του Αλ. Μουτασίµογλου και άλλοι ... Όλοι µαζί συµµετέχουν στην "παρέλαση των πειρασµών" στο µυαλό µιας νεαρής φιλολόγου... Αυτά και άλλα περίεργα βγαλµένα από σύγχρονους αστικούς µύθους θα βρει ο αναγνώστης στη πρ...

Καπράγια, Τοσκανικό Αρχιπέλαγος, Φεβρουάριος 1914 "Μου είπαν πως η Οφέλια δεν υπάρχει. Το είπε κι ο γιατρός. Πρώτη φορά ερχόταν γιατρός στο σπίτι, πρώτη φορά έβλεπα από κοντά κάποιον ξένο. Του άρπαξα το χέρι και του έδειξα την Οφέλια. "Κοίτα! Τη βλέπεις;" Κοίταξε εκεί που έδειχνα και στράφηκε προς το μέρος μου. Έβαλε το χέρι στο μέτωπό μου. "Έχεις πυρετό" μου είπε μόνο. "Τη βλέπω, σε κοιτάζει" επέμεινα. "Είναι ο πυρετός. Όταν περάσει, θα φύγει κι αυτή μαζί του". "Θέλησα να του πω πως υπήρχε και πριν από την αρρώστια, μα η νόνα Γκρατσιέλα μου έκανε νόημα να μη μιλήσω....

Άραγε το είδωλό μας αποτελεί πάντα το πιστό μας αντίγραφο; Μήπως υπάρχουν στιγμές που επαναστατεί με μορφασμούς και σκιρτήματα, κι εμείς απλώς πιστεύουμε πως είναι κάποιο σκέρτσο του καθρέφτη μας; Πόσες φορές κιοτέψαμε σαν το κοιτάξαμε στα μάτια και ρίξαμε το βλέμμα μας αλλού; Ο Κωνσταντίνος, συγγραφέας επί χρόνια, έμαθε να βουτά την πένα του στο μελανοδοχείο των Θεών και των Δαιμόνων. Για όλους φαντάζει παρανοϊκός. Αυτός όμως αρνείται να κρίνει και να ερμηνεύσει τα συμβάντα της ζωής. Μ’ ένα γερό μακροβούτι στα κατάβαθα της συνείδησής του, απολαμβάνει τον έρωτα, το πάθος...

Εννιά "πορτρέτα" (ή εννιά στιγμές) ενός μεταπολεμικού εθνικού γίγνεσθαι όπου εξαρχής το προσωπικό καθένας το ένιωθε σαν απόφαση, λιγότερο ή περισσότερο μοιραία, μέσα σε κλίμα αμηχανίας... η μοναξιά και η αίσθηση του πεπρωμένου όχι σαν "φιλοσοφία", αλλά σαν μια "μυστηριώδης" σχέση με την ιστορία, δηλαδή σαν καθημερινότητα που λες και όλοι ήξεραν ότι κρύβει κάτι πλατύτερο... Απλές, "μικρές" ιστορίες προσώπων και σκηνές ενός αλλοπρόσαλλου έπους σχέσεων μέσα σε ένα ρευστό περιβάλλον "αντιλήψεων" και προκαταλήψεων που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν σαν ιδεολογία... κι έτσι όλα αφέθηκ...

Ο επιχειρηματίας Άλκης Παΐζης βρίσκεται νεκρός στο εξοχικό του στη Σύρο. Ο αστυνόμος Παύλος Παβέρης, που έχει μετατεθεί πρόσφατα στο νησί, αναλαμβάνει με ζήλο την πρώτη του υπόθεση δολοφονίας. Όταν οι υποψίες πέφτουν πάνω στον καπετάνιο Ανδρέα Αναγνώστου, ο αστυνόμος βρίσκει στο πρόσωπό του ανέλπιστο σύμμαχο. Ο Ανδρέας αποφασίζει να ερευνήσει το μυστήριο για να αποδείξει την αθωότητά του. Οι εξελίξεις αναπάντεχες. Ένα αγωνιώδες κυνηγητό μεταξύ Σύρου, Πειραιά και Ντουμπάι ξεκινά. Τα εμπόδια διάσπαρτα. Παιχνίδια εξουσίας, κυκλώματα λαθρεμπόρων, ενδοοικογενειακή βία, προδοσία?...

Ο Αλεξέι Κωνσταντίνοβιτς Τολστόι (1817-1875) στα δυο του πρώιμα αυτά κομψοτεχνήματα αναπλάθει δημιουργικά ετερόκλητες περί βρικολάκων παραδόσεις, συνθέτοντας ένα σαγηνευτικό μωσαϊκό ποίησης και τρόμου - από τα σημαντικότερα δείγματα γοτθικής λογοτεχνίας. Στην "Οικογένεια" -όσο κι αν η επιτηδευμένη κομψοέπεια του προκλητικού του πρωταγωνιστή, μαρκησίου ντ' Υρφέ, θυμίζει γαλλικά αριστοκρατικά σαλόνια- δεσπόζει το σλάβικο στοιχείο, διαποτίζοντας όλη την αφήγηση, ενώ στη "Συνάντηση" το κλίμα αντιστρέφεται και η ιστορία που αφηγείται η πνευματώδης δούκισσα ντε Γκραμόν προσεγγ...