Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα φωτογραφικό λεύκωμα-αφιέρωμα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Tο έργο περιέχει: 56 παλιές φωτογραφίες της πόλης. Εισαγωγή του καθηγητή Απ. Βακαλόπουλου. Σύντομο χρονολογικό πίνακα των γεγονότων από την ίδρυση της Θεσσαλονίκης ώς τις μέρες μας. Σύντομη ιστορία της Θεσσαλονίκης και ένα ποίημα για την πόλη, από το Γ. Βαφόπουλο.

Τα περιστατικά που αναφέρονται στις σελίδες του βιβλίου είναι αληθινά. Είναι γεγονότα σημαντικά ή ασήμαντα, όπως ακριβώς τα έζησε ο συγγραφέας, ή τα είδε, τα άκουσε και τα έμαθε από σίγουρη πηγή και από πρώτο χέρι. Είναι κομμάτι της ζωής. Κομμάτι της πρόσφατης ιστορίας μιας ταραγμένης περιόδου. Της περιόδου που αγκαλιάζει την Εθνική μας Αντίσταση. Είναι αφήγηση με πραγματικά τοπωνύμια περιοχών, με αληθινές χρονολογίες και ονοματεπώνυμα προσώπων υπαρκτών. Περιπέτειες και συμβάντα που χαράχτηκαν στη μνήμη ανεξίτηλα. Συναισθήματα πάθους και ορμής, φόβου και αγωνίας, αμφιβολί...

Ένας ποταμός αλήθειας ξεχύνεται από το βιβλίο αυτό για τη ζωή και τον θάνατο των 116 Νεστοριτών και των άλλων αγωνιστών της εθνικής αντίστασης και του εμφύλιου πόλεμου. Στην πραγματικότητα ο Λάμπρος Σαμπάνης κατορθώνει να δώσει την έκταση του δράματος που παίχθηκε στα δασωμένα βουνά της Μακεδονίας κάτω από το φως μιας πύρινης αλήθειας που μας καίει.

Ο φιλέλληνας Jacques Mangeart (1805-1874) έφτασε στην Πάτρα το 1828 με το εκστρατευτικό σώμα του Μαιζόν, συμμετέχοντας στην ίδρυση του γαλλο-ελληνικού τυπογραφείου. Από τις εμπειρίες του, συνέγραψε τις Αναμνήσεις του, όπου είναι εμφανής η συμπάθειά του για τους βασανισμένους Έλληνες και ομολογημένη η πρόθεσή του να τους υπερασπιστεί απέναντι στην αρνητική "κοινή γνώμη" της Ευρώπης. Ο συγγραφέας, εκτός από τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα (Απελευθέρωση των Πατρών, Φυγή των Τούρκων κ.λπ), εστιάζει στην κοινωνική ζωή, τα ήθη, τα έθιμα και τις συνήθειες των Ελλήνων, χωρίς προκατα...

Ο συγγραφέας αφηγείται προσωπικές του εμπειρίες από την ημέρα της εκδήλωσης του Πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου μέχρι την πτώση της Χούντας, επτά χρόνια και τρεις μήνες αργότερα. Ως μαθητής του Α΄ Γυμνασίου Αρρένων Σερρών τότε, πίστεψε στα λόγια των καθηγητών του και των εκφωνητών του Κρατικού Ραδιοφώνου ότι όντως "η Επανάστασις έσωσε την χώραν από τον κίνδυνον του Κομμουνισμού" και άρχισε να οραματίζεται μια "Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών". Όμως ο θείος του Μανώλης, που άκουγε απαγορευμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως το BBC και την DEUTSCHE WELLE, προσπάθησε να του ε...

Η γαλλίδα συγγραφέας του βιβλίου αυτού, παρέμεινε στα Ιωάννινα ως κόρη του τότε Γάλλου υποπρόξενου για 2 χρόνια (1909-1910) από όπου και οι "αναμνήσεις" της σχετικά με τη ζωή, τα ήθη και τα έθιμα των κατοίκων της πόλης. Τις αναμνήσεις της αυτές τις δημοσίευσε στο Παρίσι κατά την επιστροφή της, το 1913. Το βιβλίο αυτό έχει πια εξαντληθεί στη Γαλλία. Για να γίνει η μετάφρασή του από τον κο Καλογερόπουλο, βρέθηκε σε κάποιο παλαιοπωλείο του Παρισιού. Το βιβλίο αυτό είναι μία σημαντική κοινωνική μελέτη της τότε εποχής. Περιγράφει τη ζωή των κατοίκων της πόλης των Ιωαννίνων...

Ο ιστορικός Άλιστερ Τόμσον, με τη χρήση πληροφορικού υλικού και άξονα τις "βιογραφίες μνήμης" τριών παλαιμάχων του ANZAC (Australian and New Zealand Army Corps), επιχειρεί να επανα-αφηγηθεί τη μαζική εθελοντική συμμετοχή των Αυστραλών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, διερευνώντας τους τρόπους με τους οποίους οι Ανζακίτες συνέθεσαν τις αναμνήσεις τους από τον πόλεμο σε σχέση με το θρύλο του ANZAC. Παρακολουθεί τις δαιδαλώδεις διαδρομές συγκρότησης και επανα-συγκρότησης του μύθου του ANZAC και μελετά, μέσα από τις αφηγήσεις των Ανζακιτών, την επίδραση που άσκησε πάνω τους η εμπειρία...

Ο πατέρας γράφοντας τις αναμνήσεις του, όπως και όταν τις διηγείτο ξαναζούσε τις στιγμές εκείνες. Ένοιωθα την χαράν αυτήν, που ησθάνετο κατά τις διηγήσεις του, ώς και την υπερηφάνειάν του για ορισμένα ευτυχή γεγονότα, στα οποία συμμετείχε, βάζοντας ένα λιθαράκι, χάριν της "Πατρίδος", που ήταν ο μεγάλος του έρωτας. Εύχομαι, η ιστορία του πατέρα μου επί των αναμνήσεών του, να προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστου, καθότι διατρέχει μία μακράν ιστορικήν περίοδον της χώρας για τα γεγονότα της οποίας οι μαρτυρίες και οι απόψεις του πληροφορούν απολύτως και ρίχνουν φως σε πολλά...

"Οι εχθρικές δυνάμεις των XV και ΙΧ μεραρχιών συνεχίζουν μεθοδικά και με σχέδιο το άγριο κυνηγητό των δυνάμεων που είχε στη διάθεσή του το ΚΓΑΝΕ, το οποίο κινείται συνέχεια χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς καμιά επιμελητειακή βοήθεια μέσα στον ορεινό χώρο του Κόζιακα και Τζουμέρκων. Σε κανένα δεν είναι γνωστή η πρόθεση της διοίκησης και μόνο από την κατεύθυνση κίνησης μπορεί κανείς να υποθέσει ποιος είναι ο σκοπός της. Επειδή δεν υπάρχει καμιά λογική σε όλο αυτό το άσκοπο κυνηγητό το πέρασμα των τμημάτων βόρεια, προς την κατεύθυνση του Γράμμου, υπολογίζεται από μας που ακολουθούμ...

Οι Αναμνήσεις του Γ. Μόδη παρέμεναν κλεισμένες στη βιβλιοθήκη του δωματίου του, στο πατρικό μου σπίτι, κοντά 30 χρόνια. Κι όσο τα χειρόγραφα περίμεναν υπομονετικά τη μέρα που θα έβγαιναν στο φως, τόσο η αίσθηση του χρέους μέσα μου μεγάλωνε. Χρέος σε αυτόν που γνώρισα ως παππού και θείο, αναπόσπαστο μέλος της πατρικής μου οικογένειας. Έναν γλυκό, δραστήριο πάντα, αιώνιο έφηβο, που όσο δεν ήθελε να τον κερδίζω στο τάβλι -αυτόν τον δάσκαλό μου–- άλλο τόσο δε δέχονταν να τον αποκαλούμε παππού και ήταν πάντα για μας "ο θείος"... Ένας ζωηρός μαχητής υπήρξε σε όλη του τη ζωή, είτ...

Ένα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα, αγάπη, συγκίνηση και πατριωτικούς χαιρετισμούς, από τον τόπο που είδα για πρώτη φορά το φως του ήλιου, που έκανα τα πρώτα βήματα στη ζωή μου, που έμαθα τα πρώτα γράμματα και που ακόμη με κρατάει κοντά του. Μία μικρή όαση στις δύσκολες στιγμές που ζούμε, με χαρακτηριστικά σημεία του τόπου μας με ιδιαίτερες φωτογραφίες και σκίτσα.

Τα καλοκαίρια, μόλις σουρούπωνε, μαζεύονταν έξω από το σπίτι μας καμιά εικοσαριά άτομα από όλη τη γειτονιά, κυρίως γυναίκες και παιδιά, κάποιοι ανάμεσά τους κουβαλώντας και τα σκαμνάκια τους μαζί, για ν' ακούσουν τη μητέρα μου να διηγείται τις συναρπαστικές ιστορίες της. Έξω από το σπίτι μας είχε έναν ξύλινο στύλο της ηλεκτρικής εταιρείας με έναν τσιμπλιάρικο λαμπτήρα και εκεί, κάτω από το αχνό φως, στεκόταν η μητέρα μου και έλεγε τις ιστορίες της σε ένα ακροατήριο που, καθηλωμένο στα σκαμνάκια του, την άκουε με μεγάλη προσήλωση. Στο ημίφως που επικρατούσε, πολύ μεγάλη επιτ...