Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αποτελεί ανάλυση των "Πολιτικών" του Αριστοτέλη. Περιέχει 28 κεφάλαια, όπως και προλογικό κι επιλογικό σημείωμα. Στόχος του είναι να αναδείξει την επικαιρότητα των απόψεων του Αριστοτέλη.

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου έγινε πριν από 54 χρόνια, το 1961, ενώ η δεύτερη έκδοση (1969) έγινε σε μέρες δύσκολες: στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα και ο πνιγμός για τη λεηλασία της ανθρωπιάς μας και την καπηλεία της θρησκευτικότητας αυτού του τόπου σημαδεύουν τον πρόλογό του. Στην τέταρτη έκδοση (1981), ο συγγραφέας βρήκε την ευκαιρία να κάνει μερικές φραστικές διορθώσεις και να προσαρμόσει το κείμενο στην τρέχουσα γραμματική καθώς και να προσθέσει το μικρό ταξιδιωτικό αφιέρωμα "έρημος", που συμπλήρωνε στο κλίμα της πρώτης εκείνης Πείνας και δίψας. Στην παρούσα έ...

Η Παιδαγωγική της Λογοτεχνίας είναι ένας σχετικά νέος κλάδος της Παιδαγωγικής επιστήμης. Βρίσκεται στην περιοχή που η επιστήμη της λογοτεχνίας συναγωνίζεται την επιστήμη της αγωγής ή απλούστερα όπου η λογοτεχνία συναντάει και συνεργάζεται με την αγωγή. Είναι άλλωστε γνωστό και παραδεδεγμένο ότι η επιστήμη της αγωγής πολλές φορές στηρίζεται σε κείμενα της λογοτεχνίας και αξιοποιεί τη δύναμη της λογοτεχνίας για να πετύχει παιδαγωγικούς σκοπούς. Παράλληλα (πρέπει να) καταβάλλεται φροντίδα και για τη «λογοτεχνική αγωγή» των παιδιών, αλλά και των ενήλικων ατόμων διά βίου. Στ...

Στο αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα προβάλλεται η σπουδαιότητα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και παρουσιάζονται οι παλαιές αξίες ως διαχρονικές, καθώς φαίνεται να επιβιώνουν σ' ένα διαφορετικό περιβάλλον που επικρατεί κατά την ύστερη αρχαιότητα. Συνήθειες και πρακτικές του ανθρώπου απέναντι στο θείο, όπως είναι η απόδοση των απαρχών στους θεούς, φαίνεται πως συνεχίζονται σύμφωνα με τους συγγραφείς των μυθιστορημάτων. Μέσα από τα κείμενα τονίζεται ότι το θείο είναι παρών στον κόσμο και μάλιστα υπάρχει η πίστη ότι οι θεοί επεμβαίνουν και καθορίζουν τα ανθρώπινα πράγματα. Βέβαια...

Οι μαθηματικές ιδέες επινοούνται ή ανακαλύπτονται; Το ερώτημα αυτό έχει τεθεί κατ' επανάληψη από φιλοσόφους ανά τους αιώνες και πιθανότατα θα το αντιμετωπίζουμε ες αεί. [...] Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, θέτοντας το ερώτημα, αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι τα μαθηματικά έχουν ζήσει διπλή ζωή. [...] [...] Την επιτυχία των μαθηματικών στο να διάγουν διπλή ζωή φθονούσε από πολύ καιρό η φιλοσοφία, ένας άλλος κλάδος, επίσης ευλογημένος -ή, ίσως θα μπορούσαμε να πούμε, καταραμένος- να ζει σε δύο κόσμους, κλάδος ο οποίος όμως δεν αισθανόταν την ίδια ακριβώς άνεση με τη διπλή ζωή...

"Με τους Προσωκρατικούς τίποτε δεν είναι τελεσίδικα τελειωμένο... Μπορούμε σήμερα να παρακάμψουμε τα ερωτήματα των Προσωκρατικών; Ασφαλώς και μπορούμε, υπό την προϋπόθεση ότι έχουμε αποφασίσει να μην έχουμε σχέση με την σύγχρονη επιστήμη, την τέχνη και την εν γένει πνευματική ζωή. Εάν όμως έχουμε αποφασίσει να καλλιεργούμε την επιστήμη και την τέχνη και να συμμετέχουμε στην πνευματική ζωή, τότε οι Προσωκρατικοί θα μας κρατούν πάντοτε συντροφιά και θα γονιμοποιούν την σκέψη μας, όπως γονιμοποίησαν και την σκέψη μεγάλων επιστημόνων: του Erwin Schr?dinger, του Martin Heidegger...

Ανάλυση της επικούρειας φιλοσοφίας με σκοπό να γίνει βατή από όλο το κοινό.

Μια γνωσιολογική μελέτη που αποσκοπεί να καταστήσει κατανοητό αυτό που λέει ο υπότιτλος του βιβλίου: ότι δηλαδή η φιλοσοφία είναι επιστήμη και μάλιστα η επιστατούσα. Ότι είναι η κορυφαία στην πυραμίδα της επιστήμης και αυτή που κατανέμει μεταξύ των επιστημών τα προταρχικά αξιώματα ως βάθρα εκκίνησης μιας εκάστης.

Η φιλοσοφία δεν είναι ένας αφηρημένος λόγος, αποκομμένος από τη ζωή. Η προσίδια λειτουργία της αποβλέπει στην έλευση της "πραγματικής ευτυχίας", την οποία ο Μπαντιού αντιπαραθέτει ευθέως στην κατ' επίφασιν ευτυχία που ταυτίζεται με τα κομφορμιστικά πρότυπα ευζωίας και εγωτικής ικανοποίησης. Για να ανταποκριθεί σ' αυτό τον πρακτικό στόχο, η φιλοσοφία συγκροτείται ως "λογική της εξέγερσης". Εξέγερση ενάντια στις αξιώσεις πρωτοκαθεδρίας των ατεκμηρίωτων γνωμών και στους κυρίαρχους κανόνες που συρρικνώνουν το πεδίο του δυνατού στο υπάρχον. Εξέγερση όμως όχι τυφλή, αλλά ορθολογ...

Γιατί οι ιδέες του Πυθαγόρα έχουν ακόμη αντίκτυπο στη σύγχρονη σκέψη; Γιατί η ζωή συσχετίζεται με τον αριθμό πέντε και ο κύκλος με το έντεκα; Σ’ αυτό το ωραίο εικονογραφημένο βιβλίο, η Μιράντα Λάντυ παρουσιάζει τα βασικά συστήματα αρίθμησης, τους σημαίνοντες αριθμούς των κυριότερων θρησκευτικών κειμένων κι ακόμη το ρόλο που παίζουν και τις ποιότητες που αντλούν οι αριθμοί από την αστρονομία, τη γεωμετρία, τη μουσική και την αρχιτεκτονική.

To βιβλίο αυτό αποτελεί μια μικρή πραγματεία πρακτικής σοφίας με στόχο την κατάκτηση της ευτυχίας. Πώς όμως ο δάσκαλος του σύγχρονου πεσιμισμού, ο Άρτουρ Σοπενχάουερ, καταπιάστηκε με ένα τέτοιο εγχείρημα; Το έκανε διότι άλλο η θεωρητική φιλοσοφία και άλλο η πρακτική σοφία της ζωής: δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε την ελπίδα ούτε να γυρνάμε την πλάτη σε κανόνες ζωής, αποφθέγματα και συμβουλές που θα μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες. Η πεσιμιστική πεποίθηση ότι η ζωή μας αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον πόνο και στην ανία είναι αυτή ακριβώς που καθιστά επιτακτική την...

Έχει ειπωθεί ότι η σχέση του Foucault με την Αριστερά συνίσταται στο ότι είναι ο στοχαστής των "νέων κοινωνικών κινημάτων". Σίγουρα η μη οικονομιστική προσέγγιση της εξουσίας από τον Foucault "έδωσε φωνή" σε αιτήματα και κινήματα ο χαρακτήρας των οποίων δεν είναι κυρίως οικονομικός. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να αποδεχτούμε γι’ αυτά τα κινήματα τον τερατωδώς αποπροσανατολιστικό χαρακτηρισμό "μετα-υλιστικά". Η προσέγγιση του Foucault είναι υλιστική χωρίς να είναι οικονομιστική, ακριβώς επειδή καταδεικνύει την πολιτική σημασία μιας υλικότητας που δεν έχει κυρίως οικονο...

Στόχος του παρόντος βιβλίου είναι να προβληθεί η πορεία του στοχασμού του σύγχρονου Ιταλού φιλοσόφου Benedetto Croce προς την ενοποίηση των αρχών του πνεύματος, δηλαδή της Αισθητικής, της Ηθικής, της Λογικής και της Ιστοριογραφίας με άξονα την άμεση ενορατική γνώση ή αισθητική εποπτεία. Συνεξετάζοντας τις αρχές αυτές, ο Δημήτρης Δακρότσης καταλήγει στο ότι, η άμεση ενορατική γνώση έχει το ίδιο ειδικό βάρος σε όλα τα πεδία της φιλοσοφίας, γιατί εκβάλλει σε λεπτές πτυχές των επιπέδων της πραγματικότητας αναδεικνύοντας κάθε φορά μία διαφορετική οπτική τους. Η ανάδειξη αυτή, πα...

Τα Μιθραϊκά Μυστήρια γνώρισαν μεγάλη άνθιση στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία περίπου από τον 1ο έως τον 4ο αι μ.Χ. Το όνομα του θεού Μίθρα (Μίτρα στην αρχική ινδο-ιρανική του εκδοχή), συνεδέθη με μία νέα μορφική έκφραση. Συγγραφείς της περιόδου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αναφέρονται σ' αυτή την μυστηριακή θρησκεία ως Μυστήρια του Μίθρα ή Περσικά Μυστήρια, ενώ οι σύγχρονοι ιστορικοί την αποκαλούν Ρωμαϊκό Μιθραϊσμό. Με επίκεντρο την Ρώμη, ο Μιθραϊσμός μετέδιδε εσωτερικά πανάρχαιες ιερές παραδόσεις, ενώ διαδόθηκε ιδιαίτερα στους στρατιώτες των ρωμαϊκών Λεγεώνων. Με ένα σύστημα επτά...

Η πορεία της συζήτησης για τη δικαιοσύνη και το Δίκαιο στον παρόντα τόμο είναι η γνωστή πορεία των "Συναντήσεων": Βίβλος, αρχαία Ελλάδα, χριστιανική παράδοση, νεότερη σκέψη, σύγχρονα ερωτήματα. Είναι πράγματι η Παλαιά Διαθήκη και ο ιουδαϊσμός εν γένει με το μέρος της δικαιοσύνης, ενώ η Καινή Διαθήκη και ο χριστιανισμός με το μέρος της αγάπης, ή μήπως και στις δύο Διαθήκες και θρησκευτικές παραδόσεις συνυπάρχουν -με ένταση- και η δικαιοσύνη και η αγάπη; Στην αρχαία Ελλάδα πώς συνδέεται άραγε ο φιλοσοφικός λόγος περί δικαιοσύνης με τον τρόπο που τίθεται το ζήτημα στη λο...

«Το βιβλίο συνιστά μία σημαντική αναφορά και παρουσίαση της χριστιανικής ανθρωπολογίας, προβάλλοντας εκείνα τα στοιχεία που την συνθέτουν, όπως είναι η φύση του κακού, τα όρια της ανθρώπινης ελευθερίας, το νόημα της σωματικότητας στην ύπαρξη κλπ., τα οποία γίνονται υποστηρίγματα του ανθρώπινου προσώπου κατά τη στιγμή που απειλείται από τον θάνατο. Εν τέλει, στηριζόμενος στα κείμενα των Ακολουθιών, ο Γιάννης Πλεξίδας μάς σκιαγραφεί το μονοπάτι της ζωής, δείχνοντας ότι δεν υπάρχει τέλος σ' αυτό, όσο αδυσώπητος και απροσπέλαστος και αν είναι ο επερχόμενος θάνατος» Από την...

Είναι η κατεύθυνση "προς έτερον" που κάνει την αγάπη και το μίσος, μαζί με τα παρεπόμενα και τα όμοιά τους παθήματα, να αποκτούν κομβική θέση σε ένα εγχείρημα μετάβασης από τη θεωρία της γνώσης στην ηθική θεωρία. Και παρ όλο που ο εαυτός πάντοτε προηγείται στη χιουμιανή -και ευρύτερα στη διαφωτιστική- λογική, χωρίς την προβολή του στους άλλους, χωρίς αυτή την "ενσυναίσθηση" που γίνεται η λυδία λίθος όλης της ψυχολογίας και της ηθικής του Χιουμ (όπως και του Άνταμ Σμιθ λίγο αργότερα), όλη η ιδιάζουσα θέρμη της ζωής εν κοινωνία αποστραγγίζεται από το φιλοσοφείν, μετατρέποντάς...