ΤΟ ΜΑΤΙ ΚΑΙΕΙ ΑΚΟΜΑ

Μάτι Αττικής, Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018: Η ημέρα και ο τόπος που συνέβη το αδιανόητο. Περισσότεροι από 100 νεκροί στην "πίσω αυλή" της Αθήνας Εκείνη την ημέρα 100 ευτυχισμένοι άνθρωποι, μητέρες και πατεράδες με τα παιδιά τους, παππούδες και γιαγιάδες με τα εγγόνια τους, νεαρά ζευγάρια με τα μωρά τους, άνθρωποι που αγαπούσαν και αγαπιόντουσαν έγιναν στάχτη μαζί με τις ζωές όσων άφησαν πίσω τους. Η απάντηση στο "γιατί" δε μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι τυπική και μοιρολατρική. Σε καμία περίπτωση δε μπορεί να είναι... στραβές συμβαίνουν. Γιατί όσοι ήταν σε βάρδια, δυστυχώς έχουν τεράστιες ευθύνες. Ευθύνες που γίνονται ύβρις από τη διαχείριση που επέλεξαν να ακολουθήσουν: πρώτα έκαναν ότι δεν έβλεπαν τους νεκρούς και μετά έδιναν ο ένας στον άλλο συγχαρητήρια! Τόλμησαν να πουν ότι δε θα άλλαζαν τίποτα. Ευθύνες έχουμε και όλοι εμείς. Να κατανοήσουμε βαθιά τι ακριβώς συνέβη. Να δημιουργήσουμε τους θεσμούς και να αποκτήσουμε τις δεξιότητες που χρειάζονται για να μπορούμε να απαντούμε σε αντίστοιχα περιστατικά στο μέλλον. Για να προστατεύουμε όσους αγαπάμε. Τους διπλανούς μας. Γνωστούς και αγνώστους. Αυτός είναι ο στόχος του βιβλίου. Μια συμβολή στην προσπάθεια να μη ξεχαστούν τα γεγονότα. Να μην περιπέσουν τα σημαντικά με τα ασήμαντα. Να μην μπερδευτούν τα ουσιαστικά με τις λεπτομέρειες.