Η ΥΨΗΛΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, με τη χιλιόχρονη παρουσία της στην παγκόσμια ιστορία, περι-βάλλεται από θαυμασμό για τον πλούτο και την ακτινοβολία του πολιτισμού της. Όμως εξίσου αξιοθαύμαστο είναι το πώς επιβίωσε επί τόσους αιώνες σε ένα δυσοίωνο στρατηγικά περιβάλλον, αποκρούοντας διαρκώς επιθέσεις εχθρών που είχαν συνήθως το πλεονέκτημα των αριθμών, μη έχοντας ούτε ανεξάντλητους υλικούς και ανθρώπινους πόρους ούτε στρατηγικό βάθος. Το στρατηγικό πρόβλημά της ήταν ότι με λίγα μέσα έπρεπε να κάνει πολλά. Οι Βυζαντινοί γνώριζαν ότι δεν μπορούσαν να κατακτήσουν τους εχθρούς, όπως οι προκά-τοχοί τους Ρωμαίοι, με τη χρήση ωμής βίας. Ο άριστα εκπαιδευμένος και άκρως επαγγελματικός, αλλά δαπανηρός, στρατός τους υστερούσε μονίμως σε αριθμούς. Ούτε είχε νόημα να εξοντώνουν έναν εχθρό, γιατί στη θέση του αμέσως εμφανιζόταν άλλος, το ίδιο ή περισσότερο επικίνδυνος. Αντιλήφθηκαν ότι έπρεπε να καταφύγουν στη διπλωματία, να επιβληθούν με την ήπια δύναμη της πολιτιστικής, θρησκευτικής και πολιτικής τους επιρροής, να εξαγοράσουν τους εχθρούς με «χορηγίες» και να στρέφουν με επωφελή κίνητρα τον έναν εχθρό εναντίον του άλλου. Η επιτυχία τους βασιζόταν σε υγιή δημοσιονομικά, στο πιο προ-ηγμένο φορολογικό σύστημα της εποχής, σε αποτελεσματική γραφειοκρατία, και στην αδιάκοπη συλλογή και επεξεργασία πληροφοριών για τους γείτονές τους, φίλους ή εχθρούς.