Η ποίηση της Ευσταθίας Τσιγκάνου είναι «ένα πουλί που αφήνει την φωλιά του και πετάει προς το φεγγάρι», είναι όντως «μια φωνή που υπόσχεται τον μυστικό κήπο», είναι πράγματι το ακριβό “Rosebud”, που το ανασύρει από την λήθη για να μας ξανακαλέσει, να μας ξανασυμπεριλάβει σ’ ένα παιχνίδι σοφίας και αθωότητας, να μας επιστρέψει εν τέλει, γενναιόδωρα και μαγικά, έναν εαυτό που ούτε ξέραμε πια πως υπάρχει. Ναι, είναι μια γενναία της στιγμή, αφού, όπως γράφει, «οι ανοιχτές εκδοχές του άλλου δεν με εγκατέλειψαν ακόμα». Και στους καιρούς που ζούμε, σε αυτήν την γενναιότητά της, εγώ προσωπικά υποκλίνομαι. «Μαζί μου θα ανήκεις κάπου», λέει. Και λέει αλήθεια. Μαζί της, μαζί με την ποίησή της, νιώθουμε ξανά πως ανήκουμε κάπου.

Έφη C. Νικολούδη – ποιήτρια