Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Μια ιστορία για τους δρόμους, που ακολουθεί το πάντρεμα των πολιτισμών. Μπλέξιμο ζωών, χνώτων και βλεμμάτων. Μια οικογένεια οικονομικών μεταναστών έρχεται από τον ερειπωμένο κομμουνιστικό παράδεισο στην Ελλάδα. Πέντε άνθρωποι με αποσκευές γεμάτες με μοναξιά, δεμένοι σε ένα μύλο. Πέντε ιστορίες που ξετυλίγονται σαν ακτίνες ενός κύκλου και συναντιούνται στο κέντρο του. Εκεί που βρίσκεται άλλωστε η ύπαρξη και η μοναξιά του καθενός μας. Η Αφήγηση επέλεξε να ξετυλιχτεί με μια… ακτινωτή πορεία. Πέντε άνθρωποι με αποσκευές που δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από την ταυτότητά τους. Την πραγματική και όχι την αστυνομική. Αυτή που φέρνουν στο πετσί τους, που δηλώνει την κουλτούρα τους, την παράδοση και τα αρχέτυπά τους. Άδειες τσέπες, στομάχια και κυρίως βλέμματα έκπληκτα στη μεγάλη πόλη, που δεν τους καταλαβαίνει και τους πετάει στο περιθώριό της. Ο μόνος φιλόξενος χώρος γι’ αυτούς η αποθήκη ενός θεάτρου. Εκεί που οι πολιτισμοί είναι κρεμασμένοι σε κρεμάστρες και κλεισμένοι σε μπαούλα. Στις ραφές των κοστουμιών που φέρνουν τον ιδρώτα και την ψυχή των ηθοποιών που τα φόρεσαν, στα εγκαταλελειμμένα σκηνικά κόσμων και πολιτισμών. Μέσα στον μουχλιασμένο αλλά, παρόλα αυτά, φιλόξενο χώρο της αποθήκης ενός θεάτρου στις παρυφές της πόλης, στήνεται μια τελετουργία θρησκευτική και παγανιστική, μαγική τόσο που μόνο τα κουφάρια από παλιά σκηνικά και κοστούμια μπορούν να δικαιολογήσουν. Εκεί θα συμβεί και θα ανθίσει το θαύμα τους. Σ’ ένα περιβάλλον έτσι και αλλιώς θαυμάτων. Όπως περιβάλλον θαυμάτων είναι το θέατρο και η σκηνή. Σαν αρχαία τραγωδία.