Από τους κλειστοφοβικούς διαδρόµους του Κάφκα στις εξαγωνικές στοές της Βιβλιοθήκης της Βαβέλ, ή πίσω στις απαρχές της πεζογραφίας του Αχιλλέα Κυριακίδη, όταν το φανταστικό και το παράλογο ανέτρεχαν παραβολικά στην προϊστορία της χώρας ή αλληγορούσαν τη ρηµαγµένη γη της. Κάφκα και Καµύ υποτονθορύζουν κάτω απ’ τις γραµµές, Μπέκετ και Ιονέσκο υποφώσκουν στα κείµενα του πρώτου Κυριακίδη [Διαφάνεια (1973), [Στοιχεία ταυτότητος (1977)]. Στα σταυροδρόµια των λαβυρίνθων συναντώνται η Ιστορία και ο Μύθος: διηγήµατα που δεν γράφτηκαν ποτέ, επιστολές που αυτοχειριάζονται [Ο πληθυντικός µονόλογος (1984)]? και έπειτα, ο Παρασκευάς σκοτώνει τον Ροβινσώνα, και η Πηνελόπη γυρίζει επιτέλους στον καρτερικό Οδυσσέα [Διεστραµµένες ιστορίες (1988)]. Όσο για τα πεζά της Μουσικής (1995), αυτά διαψεύδουν την αποφθεγµατική ρήση που θέλει τη Μουσική να ’χει σταµατήσει στον Μπαχ, και τη Ζωγραφική στις «Μενίνας» του Βελάσκεθ. Ποιος ο λόγος να γράψεις ένα πολυσέλιδο µυθιστόρηµα, όταν µπορείς να γράψεις την περίληψή του, υποστήριζε ο Μπόρχες. Ο Κυριακίδης προσυπογράφει, και στις αστραπιαίες ιστορίες του προσέρχεται στην υψηλή παράδοση µε διαθέσεις νόµιµης ασέλγειας.