Η ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ

Ήτανε μια φορά, στο δάσος του Σερνάς, μια μεγάλη γέρικη βελανιδιά. Θα ήταν μέχρι πεντακοσίων χρόνων. Την είχε χτυπήσει πολλές φορές ο κεραυνός. Αναγκαζόταν έτσι να φτιάχνει καινούργια κορφή, λιγάκι τσακισμένη, μα πυκνή και πράσινη. Καιρόν πολύ, τούτη η βελανιδιά είχε κακή φήμη. Οι γεροντότεροι, στο γειτονικό χωριό, λέγαν, ακόμα πώς, στα νιάτα τους, η βελανιδιά μιλούσε και φοβέριζε όσους θέλαν να ξεκουραστούνε κάτω από τη φυλλωσιά της. Έλεγαν, πως δυο ταξιδιώτες αναζήτησαν εκεί καταφύγιο και τους χτύπησε ο κεραυνός. Ο ένας τους είχε μείνει στον τόπο. Ο άλλος είχε προλάβει να ξεμακρύνει στην ώρα του. Ο πρώτος στάθηκε ανόητος, γιατί η βελανιδιά τον ειδοποίησε και του φώναξε: «Φύγε γρήγορα!»