ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΓΟΤΑΝ BEAGLE

Ο Γερμενής ψάχνει παραδομένος στη μεσογειακή του καταβολή: "ψάχνω την υπόλοιπη ταυτότητα". Διαβάζει ξορκίζοντας την παραδοχή μιας "αρρηγμάτιστης εξίσωσης". Έτσι εισέρχεται στο κοίλον της ορχήστρας, προκειμένου να επιτελέσει την αναίτια ποιητική πράξη: "ειρήσθω εν παρόδω ότι υπήρξαμε / για ακατάληπτο λόγο και άγνωστη αιτία". Η ύπαρξη ως "συγκυρία άγνωστων δυνάμεων". Μα ενώ την αποδέχεται ως τέτοια ήδη την υπονομεύει, σάμπως Κανένας τον Κύκλωπα ή ένας εκχριστιανισμένος μουσουλμάνος της Ανδαλουσίας που τρώει το χοιρινό προς απόδειξη του χριστιανικού του προσηλυτισμού (από τον Φερδινάνδο και την Ισαβέλλα) αλλά στραμμένος προς τη Μέκκα (τακκίγιε). Όταν ο Γερμενής μιλά για συγκυρία υπονομεύει το άγνωστο. Μιας και η συγκυρία έχει ιστορική αναφορά, σημαίνει επιπτώσεις στο κοινωνικό πράττειν και συμπράττειν των ανθρώπων. Η Ποίηση εδώ συναντά το κατεξοχήν Πολιτικό, όχι την πολιτική ως καθημερινή διαχείριση ζητημάτων, αλλά ως συγκρουσιακότητα που μας κρατάει μαζί καθώς "εν αγνοία του απύθμενου χρόνου / βαφτιστήκαμε αρχή και κυρίαρχοι". Βαφτιστήκαμε μέσω προσποιήσεων, πότε κρυφομουσουλμάνοι της αραβικής Ανδαλουσίας στα δυτικά της Μεσογείου και πότε κρυπτοχριστιανοί μιας ένδον Ανατολής στο άλλο άκρο της μεσογειακής λεκάνης. Η ποιητική στρατηγική της ειρωνείας με την οποία ο Γερμενής ναυσιπλοεί το καράβι των ειδών του Beagle είναι συγκροτητική της ποίησής του. Μπορεί από τη μια να μη γνωρίζουμε, αλλά από την άλλη αν κανείς ενδυθεί την άγνοια, αν την υποδυθεί, μπορεί να σχηματίσει, να ορίσει "ίδιον σύμπαν / αναλώνοντας ύλη ευγενή υπέρτατης οργάνωσης" συγκροτώντας έτσι "έναν κόσμο στα μέτρα του".