Θίασος

Σπάζοντας τα δεσμά του νου μου αντίκρισα τη νύχτα,
αυτή που χρόνους πολλούς ξεβγάζει τις πέτρες
μέσα στα σπλάχνα μου, καίγοντας
την άγρια μήνι των ανθρώπων και
τις ορμές και τις αισθήσεις που έμελλαν να βουβαθούν
μέσα στη στέρηση της μέρας, δένοντας
τον σιωπηλό μου θρήνο γυμνό, γραμμένη
μ' αίμα άσεμνο, γαλάζιο
η Εντολή
και στης βαριάς μου απουσίας τη συνείδηση χτυπούσαν
ακάματοι οι
εφιάλτες, φυλακισμένοι για αιώνες στα βάσανα,
πασχίζοντας
ν' αναζητήσουν το στερνό μου χαμόγελο,
χαραγμένο βακχικά μες στα φθαρμένα μάτια μου
για να γνωρίζω πρώτος εγώ τη θέαση του καλοκαιριού
και το άρωμα
Των Κοριτσιών
μες στην καρδιά της πολυστένακτης έρημου.
[...]