[...] Οι Ελληνικιώτες, δηλαδή όλοι αυτοί που εγκαταστάθηκαν εκεί πριν από το 1940, είχαν κοινές μικρασιατικές ρίζες, μνήμες και, κυρίως, την ίδια κουλτούρα. Αγαπούσαν τη Μικρασία, την Ελλάδα, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την άνετη και ευχάριστη ζωή.
Ιδιαίτερα εργατικοί, μπόρεσαν μέσα σε δέκα-δεκαπέντε χρόνια να δημιουργήσουν ξανά, στην Ελλάδα, το υψηλό επίπεδο ζωής που είχαν στη Σμύρνη και στις άλλες μικρασιατικές πόλεις. Δε θα έλεγα ότι ήταν μεγαλοαστική τάξη. Κατά κάποιο τρόπο, δε θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να ενσωματωθούν στην αθηναϊκή κοινωνία. Θα έλεγα ότι ήταν μεγαλονοικοκυραίοι. [...]