Ο Αμερίγκο Ορμέα, μέλος κάποιου αριστερού κόμματος, ορίζεται αντιπρόσωπος σ' ένα εκλογικό κέντρο, προπύργιο των χριστιανοδημοκρατών: ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα για ανίατους ασθενείς και άτομα με ειδικές ανάγκες. Η πλήρης εξάρτησή τους από το προσωπικό και τη διεύθυνση του ιδρύματος μετατρέπει αυτούς τους ανθρώπους σε εύκολα θύματα της πιο αναίσχυντης πολιτικής εκμετάλλευσης. Τα όσα βλέπει και ακούει τη μέρα εκείνη ο Ορμέα τον χαράζουν βαθιά και τον οδηγούν σε δρόμους και λύσεις που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Ο Italo Calvino παρουσιάζει με το γνωστό, καυστικό και συναρπαστικό του ύφος το πάντα επίκαιρο θέμα της ψηφοθηρίας στην πιο ακραία του μορφή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πρόκειται για ένα απολαυστικό και πικρόχολο σχόλιο στην ανοησία που περιλαμβάνει η εκλογική διαδικασία, γραμμένο μάλιστα λίγα χρόνια μετά τη θορυβώδη αποχώρηση του Καλβίνο από το ΚΚ Ιταλίας, αμέσως μετά τα "Ουγγρικά" γεγονότα του 1956. [...]
Ολόκληρη η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από δυο επίπεδα: το πρώτο είναι οι σκέψεις του μουδιασμένου και βαριεστημένου παρατηρητή Αμερίγκο και το δεύτερο είναι η ατμόσφαιρα του κλειστού και αποξενωμένου χώρου του εκλογικού τμήματος. Η αθλιότητα του περιβάλλοντος και των εκλογικών εργαλείων, η μετατροπή της δημοκρατίας σε ταπεινή λογιστική, η διοικητική μελαγχολία είναι ορισμένα μόνο από τα θέματα που θίγει το βιβλίο. Ο Αμερίγκο με πικρία σχολιάζει το αδιέξοδο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την πολιτική εκμετάλλευση των αδύναμων πολιτών, μελαγχολώντας για τη δυνατότητα που η πολιτική παρέχει στο να αλλάξουν τα πράγματα στις κοινωνίες. Το βιβλίο του Καλβίνο διαβάζεται και ως μια αλληγορία για την ψευδαίσθηση ελευθερίας που δημιουργεί η μονότονη εκλογική διαδικασία. (Κώστας Καραβίδας, περιοδικό ΜΟΝΟ, 24/4/2012)