ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Το "Δάκρυ του νόστου", που προηγήθηκε, καθάρισε το τοπίο από τον πόνο, λύτρωσε από τις κραυγές την ψυχή, έθεσε στην αθανασία τις καλές αναµνήσεις και νανούρισε τις συµφορές. Είχε µία πρώιµη αθωότητα που στεφάνωσε την αγάπη µε τα πιο δοξαστικά της χρώµατα. Ήταν σαν τα µωρά που γεννιούνται µέσα σε κύµατα αγνότητας. Βηµάτισα µέσα "Ω Θεέ, δώσ' µου ψυχή να προσκυνήσω από την αρχή το χώµα που µας γέννησε. Τον ήλιο που µας έθρεψε, τους ανέµους που σφυρίζουν ελευθερία"... Έχοντας χρόνια µελετήσει την ποίηση και την λογοτεχνία, έφτασα στο προσωπικό συµπέρασµα ότι για να γράψεις κάτι πρέπει να έχεις κάτι να δώσεις. Κι η ποίηση είναι πολύ δύσκολη σε γκρεµισµένους αχυρώνες... Πως να εκδώσεις στίχους σε µια εποχή µε οθόνες και like; Πρέπει να αποβάλεις το εγώ σου, να νηστέψεις από στολίδια και να νιώσεις την αλήθεια σαν τον έρωτα. Να έχεις να δώσεις κάτι δυνατό και να τολµήσεις. Με σεβασµό στους νεκρούς, µε σεβασµό στην Ρωµιοσύνη, µε σεβασµό στον Θεό, µα πιο πολύ µε σεβασµό στους ζωντανούς, τόλµησα. Έκανα επίκληση σε ένα µεγάλο µύθο και τον κάλεσα να ρθει. Του έβαλα ιερή µετάνοια και του ζήτησα να µε βοηθήσει να θεριέψουν τα ταξίδια του στην προκυµαία της γραφής µου. Και το έκανε µε το ζήλο του προσκυνητή και τη γενναιότητα του δοξασµένου πολεµιστή. "Ο προσκυνητής" βάζει φραγές στους κολασµένους και χαρίζει λόγια µε µοναδικό προορισµό, ΕΣΕΝΑ. Βάσω Ρουµελή