ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Η ΡΕΠΟΡΤΕΡ

Κεντρικό θέμα της ανάλυσης του Νίκου Μπακουνάκη είναι η «δημοσιογραφική αφήγηση», όπως αναπτύχθηκε μέσα σε μια εκατονταετία, από το 1873, με την έκδοση της πρώτης ημερήσιας εφημερίδα, της «Εφημερίδος» του Δημητρίου Κορομηλά, ως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν αρχίζει η μεγάλη συρρίκνωση της αγοράς του ημερήσιου Τύπου. Και καθώς η εφημερίδα είναι εφήμερη (εκδίδεται δηλαδή κάθε ημέρα), κάθε δημοσιογραφική αφήγηση, ανεξάρτητα αν συνέβη στο παρελθόν, αφορά το παρόν γιατί «το παρόν είναι ο χρόνος των εφημερίδων». Ετσι, με την πρώτη αφήγηση αρχίζει το πρώτο μέρος του βιβλίου. Είναι μια ιστορία «με ανθρώπινο ενδιαφέρον» που δημοσιεύεται στην «Εφημερίδα», στις 5 Οκτωβρίου 1873. Στο εξής οι ιστορίες αυτού του τύπου θα κατακλύσουν τον ελληνικό Τύπο παράλληλα με τις «καθαρές» ειδήσεις. Με τις ανθρώπινες ιστορίες εισάγεται η συγκίνηση στην καθημερινή ζωή, γι' αυτό και οι εφημερίδες είναι σε μεγάλο βαθμό λαϊκή λογοτεχνία. Οπως αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, ο προνομιακός χώρος για τέτοιες ιστορίες είναι το αστυνομικό δελτίο - και ο συγγραφέας παραθέτει κάποια από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα. Ενώ το «ανθρώπινο ενδιαφέρον» είναι το κριτήριο της αφήγησης, η γνώση είναι το αντίστοιχο της είδησης. Η διαφορά της λογοτεχνικής από τη δημοσιογραφική αφήγηση έγκειται στο ότι η πρώτη είναι επινοημένη ενώ η δεύτερη πραγματική - αν κι αυτό ακόμη ισχύει ως εκεί που ισχύει.