ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΩΡΑ ΝΥΧΤΩΝΕΙ

- ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ• ΕΣΥ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ; Αυτό το ερώτημα κυριαρχούσε βασανιστικά μέσα μου (με όλους τους φθόγγους σε διάτορη κραυγή) καθώς περνούσα την πύλη του κοιμητηρίου (όπως ο Ιωνάς το στόμα του κήτους) βλέποντας εκατοντάδες ανθρώπους να το κατακλύζουν (νεκρούς καταποθέντας ήδη, αλλά και ζωντανούς σε αναμονή...). Στάθμευσα το αυτοκίνητό μου και δυό κορίτσια, συμμαθήτριές της, βουβά κι απαρηγόρητα έκλαιγαν στην πλαϊνή της εκκλησίας θύρα. Αηχα όλα, παντού σιωπή. Μια στοιχειωμένη απουσία. Δεν είναι η σιωπή των νεκρών που βαραίνει• η σιωπή της απουσίας Σου είναι που μας τυραννά.