SCRIPTA MINORA

Στα ιχνογραφήματα θεολογικής και πολιτισμικής αυτοσυνειδησίας πειραματίζομαι με την ιδέα της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας σε ρόλο «κόκκου σινάπεως» (Ματθ. 13, 81) για την Ευρώπη και την οικουμένη ακόμη και όταν η προβληματική αυτή δεν θεματοποιείται ρητά. Είναι ώρα, φρονώ, μετά το πέρας της «αριστερής» ουτοπικής ή της υπερ συντηρητικής «εκκλησιαστικής» άρνησης της ιστορίας en block να δούμε εάν εκτός από την ολική απόρριψη του δυτικού μοντέλου είμαστε ικανοί και για κάτι πιο δημιουργικό: Να γίνουμε η «μικρά ζύμη» που «ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ» (Γαλ. 5, 9), να καταθέσουμε απτή και ανακαινιστική μαρτυρία ζωής εντός του ευρύτερου πλαισίου των εθνών και κρατών που ανήκουμε, τουλάχιστον γεωπολιτικώς και οικονομικοκοινωνικώς, τα τελευταία τουλάχιστον 100 χρόνια λόγω των, κατά τη γνώμη μου, ορθών στρατηγικών επιλογών των παλαιότερων αρχουσών και κοινωνικών μας ελίτ. Ο ισχυρισμός τούτος έχει τόσο μεγαλύτερη βαρύτητα όσο πιο έκδηλα είναι τα σημάδια παρακμής που εμφανίζει πια η Δύση έχοντας θαρρείς εγγραφεί σε τροχιά φθίσης μη αναστρέψιμης.