Η ΣΙΜΙΚΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΔΙΑΣ

Ὅταν μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453) καί τῆς Τραπεζοῦντος (1461) ἀδήριτη προέκυψε ἡ ἀνάγκη διαφύλαξης τῆς ιδιοπροσωπίας τῶν κατοίκων, ὁ χριστιανικός πληθυσμός προέκρινε τήν ἐπί τά ὄρη ἀνάβαση γιά τήν σωτηρία του. Καί πράγματι τά κατάφερε, παρά τίς ἀπώλειες πού ὑπέστη κατά τήν μακρόχρονη δουλεία του, κατά τήν ὁποία ὁ Πόντος, ἡ χώρα αὐτή τῶν μαγικῶν καλλονῶν καί θελγήτρων, μεταβλήθηκε σέ κοιλάδα κολάσεως, κλαυθμοῦ καί αἵματος. Πολλές περιοχές τοῦ Πόντου εὐτύχησαν ἔντυπα νά ἀνιστορηθοῦν ἀπό ἐκλεκτούς ἐραστές τῆς ἱστορίας, ἡμετέρους καί ξένους. Ὅλοι εἶναι ἄξιοι εὐγνωμοσύνης. Θέλοντας καί ἐγώ νά καταθέσω τήν δική μου συνεισφορά στήν ἀνιστόρηση τοῦ Πόντου μας, καταπιάστηκα μέ τήν ἱστορία τῆς Σίμικλης τῆς Χαλδίας, τῆς πολυαριθμότερης κοινότητας τοῦ ποταμοῦ τοῦ Κιουρτουνίου, ἀφοῦ ὁ ἐκ πατρός πάππος μου Ἀλέξανδρος (Ἀλέξης) Ἀποστολίδης κατήγετο ἀπό ᾿κεῖ. Ἐξάλλου καμμία μέχρι σήμερα αὐτοτελής μελέτη γιά τόν οἰκισμό αὐτό δέν δημοσιεύθηκε. Περιχαρής λοιπόν γιά τήν ὁλοκλήρωση τῆς κοπιώδους μέν, ἀγαπητικῆς δέ γιά τόν Πόντο μας προσπαθείας μου, εὐχαριστῶ τόν Θεό καί τήν πάναγνη Δέσποινά μας, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τῆς ὁποίας ἡ ἐπ᾿ ὀνόματι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της Μονή κοσμοῦσε τήν Σίμικλη, καί ταπεινά δέομαι νά μᾶς ἐνισχύουν καί καθοδηγοῦν, ὥστε νά παραμένουμε ἀμετακίνητοι στίς ἐπάλξεις γιά τήν διαφύλαξη τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τοῦ εὐσεβοῦς μας Γένους.