Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ

Πώς να διασώσουμε, να διατηρήσουμε και να ενισχύσουμε την κοινωνική συνοχή; Το ερώτημα αυτό ταλανίζει τις σημερινές κοινωνίες. Συνήθως απαντούμε επικαλούμενοι την ιστορία, τη μνήμη ή την ταυτότητα. Αυτά όμως είναι ανίσχυρα όσο δεν σημειώνεται καμία πρόοδος στο μέτωπο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ποιες είναι λοιπόν οι θεμιτές προσδοκίες μας στο πεδίο αυτό; Στην εποχή του δημοκρατικού ατομισμού, η απάντηση φαντάζει αυτονόητη: «να εγγυηθούμε την ισότητα των ευκαιριών», διακηρύσσουμε ομόφωνα. Η αρχή είναι ελκυστική. Αρκεί όμως από μόνη της; Μολονότι η θεωρία της ισότητας των ευκαιριών επιβάλλεται ως κυρίαρχη μορφή της ισότητας και μας δίνει την υπόσχεση μιας κοινωνικής δικαιοσύνης πλήρως προσαρμοσμένης στις απαιτήσεις του νεωτερικού ατομισμού, είναι πολλές οι αδικίες που διαπράττονται στο όνομά της. Μπροστά σε αυτό το γεγονός, δεν μπορούμε να περιοριστούμε στην οικτίρμονα διαπίστωση της απόκλισης ανάμεσα σε μια αρχή και μια πραγματικότητα, ούτε μπορούμε να ευελπιστούμε ότι θα ξεφύγουμε κάνοντας αυτό το ιδεώδες δικαιοσύνης εύσχημο προκάλυμμα μιας άδικης ιδεολογίας. Η αρχή της ισότητας των ευκαιριών πρέπει να τεθεί υπό διερώτηση στην κυριολεκτικά τραγική της διάσταση: αδύνατη, όσο κι αναγκαία. Πώς να αναλάβουμε ένα τέτοιο αντιφατικό έργο; Στο βιβλίο αυτό ο Patrick Savida εκθέτει τα αίτια αυτής της πεζής τραγωδίας, που μαστίζει την καθημερινή ζωή τόσων ανθρώπων. Επειδή η ισότητα των ευκαιριών, όπως την εφαρμόζουμε σήμερα, είναι παράγοντας αδικίας και κοινωνικής αποδιάρθρωσης, ο συγγραφέας προτείνει έναν εναλλακτικό ορισμό της, που εκβάλλει στη δυνατότητα μιας βιώσιμης ισότητας των ευκαιριών.