ΧΛΟΗ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ

Η συλλογή ποιημάτων από την Κική Δημουλά "Χλόη Θερμοκηπίου", κινείται στο γνώριμο ύφος της ποιήτριας, αλλά είναι φανερά πιο κατασταλαγμένη και εξομολογητική. Η Δημουλά, σ΄ αυτήν τη συλλογή, είναι πιο εσωτερική και πιο αυθόρμητη, "μην προσπαθώντας" ούτε να κρύψει πράγματα από τον αναγνώστη της, αλλά ούτε και να του τα παρουσιάσει με επιτηδευμένους τρόπους. Δείχνει απελευθερωμένη κατά κάποιον τρόπο, από όσα την εμπόδιζαν να πει ακριβώς αυτό που αισθανόταν και η συλλογή αυτή δίνει την εντύπωση, ότι διαθέτει πολλά ποιήματα που γράφτηκαν "εύκολα", χωρίς να τη βασανίσουν οι λέξεις, ενώ σαφώς φαίνεται πως την έχει βασανίσει αρκετά το περιεχόμενο, ως βίωμα. Ίσως αυτή να είναι και η ανταμοιβή για την καρτερικότητά της και οι λέξεις παρουσιάστηκαν αυθόρμητα, και έδεσαν σε ώριμα ποιήματα τις αγωνίες τόσων χρόνων.Και σ' αυτή τη συλλογή η ποιήτρια ασχολείται με τα θέματα που την απασχολούν σε όλη της την ποιητική διαδρομή. Ο χρόνος, οι μνήμες, η λήθη, η απώλεια, η μοναξιά, ο έρωτας, η αγάπη, η επαφή, η ύπαρξη, είναι μερικά από τα γνωστά θέματα που γίνονται εμπνευσμένα ποιήματα, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζονται ποιήματα - διάλογοι, ποιήματα - οράματα, με αγαπημένους που πια δεν υπάρχουν, όπως η μητέρα της, που λαμβάνει μέρος απροκάλυπτα σε δύο ποιήματα αλλά και ο σύζυγός της, που -χωρίς να μας το λέει ευθέως η ποιήτρια- πρωταγωνιστεί σε πολύ περισσότερα. Επίσης παρουσιάζονται δύο ποιήματα εμπνευσμένα από τη Μεγάλη Εβδομάδα και τρία σχετικά με την ποίηση και τη δημιουργία ποιημάτων, ενώ διαφαίνεται κάποια θεματική συνέχεια σε κάποια από τα ποιήματα αυτής της συλλογής, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει με το "Μην εμπιστεύεσαι ούτε την ψυχή σου" και το επόμενο "Πες μου ότι αστειεύεσαι", στα οποία λαμβάνει χώρα μια φιλοσοφική διαμάχη σχετικά με την ύπαρξη, ή όχι της ψυχής.