Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Από την περίοδο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1964, κατά την οποία η διαδικασία πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση συνδέθηκε άμεσα με τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, μέχρι σήμερα το μόνο, ίσως, πεδίο πολιτικής σύγκλισης και συμφωνίας είναι η μονότονη επανάληψη της διακήρυξης για την ανάγκη άμεσης αλλαγής του τρόπου εισαγωγής των αποφοίτων του Λυκείου στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Αυτή τη μακρά περίοδο αρθρώνεται ένας δημόσιος πολιτικός λόγος για το ζήτημα της πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση ο οποίος, σταδιακά, προσλαμβάνει σαφή και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά που αποτυπώνονται σε συγκεκριμένους «κοινούς τόπους». Στη μελέτη αυτή αναλύονται και αναδεικνύονται αυτοί «οι κοινοί τόποι» στον δημόσιο πολιτικό λόγο με στόχο όχι τόσο την καταγραφή τους όσο την ερμηνεία αυτής της ιδιότυπης «πολιτικής συναίνεσης» ως συνειδητής πολιτικής επιλογής. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες τα τελευταία σαράντα και πλέον χρόνια φαίνεται αρχικά, σε επίπεδο ρητορικής, να διακατέχονται από μεταρρυθμιστικό οίστρο αλλά σταδιακά περιορίζονται μέσα και από την «αξιοποίηση εθνικών συναινέσεων» σε τεχνικού χαρακτήρα ρυθμίσεις και αλλαγές που, όχι μόνο, δεν θίγουν το σύστημα πρόσβασης αλλά μέσω αυτού ουσιαστικά επικυρώνουν τον κυρίαρχο ρόλο του ως μηχανισμού ελέγχου και «παρακυβέρνησης» του εκπαιδευτικού συστήματος.